Malum bir Kur'ani kaide vardır: Allah kulun zannı üzeredir. Yani, kul Allah'ı nasıl görüyorsa, zannediyorsa öyle muamele edecektir.
Burada şöyle bir soru akla geliyor o zaman: “(Haşa!) Ben Allah diye bir şeyin olmadığına inanıyorum (Bütün ateistlerin ortak fikri)” Kul şimdi bu zann üzere ise, yukarıda sizin bahsettiğiniz Kudsi Hadis ışığında ve sonrasında aşağıda yazdığınız bilgiler doğrultusunda bu zannı nasıl değerlendirmemiz gerekir ? Kul; dünya hayatında Allah’ı yok kabul ediyor, o halde Allah’da (celle celaluhu) kulunu ahirette yok mu edecek ? Şekil şemal ve vucuddan ari kılacak, ama böyle bir kulun yaşadığı kendi ilmi ile baki mi kalacak. Elbette Allah’ın ilmi bakidir, bu konuda bir tereddütüm yok, böyle mi olacak anlamında sormak istiyorum.
Eğer bu mantık ile devam edersek, soru; soruları doğurur. O halde Yasin suresinde geçen “keşke toprak olsaydık!” ifadesini kimler kullanacak ? Dersen ki, bu ifade günahkar ehli kitap için geçerlidir, peki o halde ateistler hiç ceza görmeden yok olacaksa, herhangi bir azaba düçar kalmayacaksa, bu dünyadaki küfrlerinin karşılığı olarak her hangi bir ceza almayacaksa, bu lehlerinde bir konu olup, Allah’ın (celle celaluhu) Adl ismi şerifine (haşa!) muhalif olmaz mı ?
Şu aşağıya alıntıladığım ifadenize bakarsak, bırakın Adl ismine muhalifliği; hatta adalet olacağını bahsediyorsunuz.
Kafir, Allah'ı inkar eder. Hem hiç olacağı evhamı ile yaşar. Allah'ın da o kafir kuluna öyle muamele etmesi beklenilir. Yani, kafir madem hiçliğe atılacağını evham etmiş. Hiçliğe atılsa adalettir.
Ve sonra şu beyanla devam ediyorsunuz;
Ancak, Allah onları ebedi cehennem, ebedi azab ile cezalandıracaktır. Madem kafir zannı gibi hiçliğe atılmıyor. Adil bir hesaptan sonra cehenneme atılıyor. Elbette bu o kafir için merhamet-i ilahiyedir, denilebilir.
Biraz ters bir izah oldu gibime geliyor. Yani birbirini nesh eden fikirler gibi oldu. Bir yukarıdaki ifadeniz, bir alttaki cümle ile hükmünü kaybetti. Neden ?
Neden şu aziz kardeşim, ifadeleriniz ve savunduğunuz konu anlam yönünden hatalı, kusurlu, eksik. Dediniz ki; “kafir madem hiçliğe atılacağını evham etmiş” orada durun! Bu kulun evhamıdır, isteğidir. Matlubudur! Böyle olmak istemektedir, aksi takdirde bir çuval incir helak olacaktır. Allah (celle celaluhu) bu isteğini red edecek, çünkü istekleri dünya hayatında kendisine verildi, isteğe açık kapı bırakmadı. Adalettir, Adl ismi şerifine yakışır. Tahayyülüdür, zira tahayyül; bilinemeyeni düşündüğü zaman teslim olacağı çaresizliktir. İşte Allah (celle celaluhu) bu konuda kendisini azaba düçar ettiğinde çaresiz bırakacaktır. Çünkü, kulun zannı üzere olan Allah (celle celaluhu) anlamı, kendisinde; çaresizlik olarak anlam kazanmış. Her eleştirdiği insanı çaresiz olmakla suçlamış. İlla manevi bir güç aramanın, kendini ifade edemeyen, ayakları üzerinde durmayı beceremeyen insanların, çaresizce mistik hikayelerden yaratılmış bir olguya teslim ettiğini, bu oluşturulan olguya (Haşa!) Allah ismi verildiğini iddia etmiş ve ileri giderek Allah denilen ve tahayyülden ibaret mistik varlığın dahi bu düşünce yapısında çaresiz olduğu hükmüne varmıştır. Çaresizlik, hiç olmaktan binlerce fersah öte bir durumdur. Düşünün ki, (Allah korusun) ateşte yanıyorsunuz ama bir ümidiniz var, günahınız kadar azabı tattıktan sonra bu ateşten kurtulacaksınız. Oysa; tam tersi bir çaresizlik hali var bir de; ne kadar yandığınızı (azab yaşadığınızı) bilmiyorsunuz ve sonsuzluk gibi bir kavramda da yanmaya, bu azaba müstehak ilan edilmişsiniz. Hal böyle iken; gerçekten Allah (Azze ve Celle) ile hesap görüyorsun. “Rahmetim gazabımı geçti” buyuran Yüce Varlık (Celle celaluhu). O kadar latif ve O kadar merhametli ki, günahkarlar dahi “belki affeder” diye ümit beslerken, bu kafirin böyle bir tek seçeneği yok. İşte bu çaresizlikten duyacağı azab, yaşayacağı ümitsizliktir azabını arttıran. “Hiç bir nefs yoktur ki, ahirette pişmanlık duymasın” hadisi şerifi zannediyorum bu gibi konulara işaret buyuruyor. Bu kardeşiniz de acizane böyle düşünüyor.
Elinizin bir an için sevdiğiniz tarafından kesildiğini düşünün. Bıçak aynı bıçak, kuvvet aynı kuvvet, kesilen derinlik aynı derinlik. Ve karşınıza iki hali koyun:
a ) – Sevdiğiniz kişi sizi çok seviyor ve her hangi bir nedenden dolayı sizi cezalandırmak için bıçağı bilerek uzattı ve elinizi kesti. Önemli mi sizin için, sanmam. Sizi seviyor ya nasıl olsa. Canı sağolsun.
B ) – Sevdiğiniz kişi sizi sevmiyor, kendisini bir daha rahatsız etmemeniz için hatta başka bir sevdiği olduğunu kabul etmeniz için ve size hiçbir değer vermediğini ispat etmek için elinizi kesti. Önemli mi, evet ! zaten bundan daha başka önemli başka bir şey yok ki! Şuan bütün en ufak ümitler dahi bitti.
Sizin elinizi acıtan işte bu aslında.
