K
Evet bugün inanmayı denedim. birazcık da old_preacher'in yazdıklarından etkilendim. deist olduğum için zaten Allah'ın varlığına inanıyorum. fazladan bir de son peygamberin dediklerine inanmam gerekiyor. tamam ona da inanırım dedim. zaten daha önce müslüman olduğum için bir dönem inanıyordum yani iman ediyordum. bir daha ederim. ilk önce kelime-i şahadet getirdim. eşhedü enla ilahe illallah ve eşhedü enne muhammeden abdühü ve resuluhü. dedim. sonra la ilahe illallah dedim. sonra namaz kılayım dedim. ama unutmuşum kılmayı kılamadım. sonra tekrar çalışır kılarım dedim. oruç tutmayı ramazanda yaparım dedim. kurbanı da bayramında keserim dedim. hacca gidemem zaten. ne kaldı geriye zekat verme işlemi kaldı. onu yapmam için çevremde zekat verecek birilerini bulmam gerekiyor. onu da araştıracak vaktim yok. ki iman etmesem de sene içerisinde yardım ettiğim kişiler oluyor zaten. iman etmek adına başka ne yapayım dedim. kapanayım dedim. muallak bir konu olduğu için kapanmayı erteledim. kapanmasam da olur dedim. islamın 5 şartı değil sonuçta. sonra yaptığım her şeyi sorgulamaya başladım. dün yaşadığım hayat bana anlamsız gelmiyordu. kendi adıma iman etmek ile etmemek arasındaki farkı sorgulamaya başladım. dünkü yaşantımla bugünkü imanımı karşılaştırdım. çoğu insani şeyi zaten kendimde erdem olarak barındırıyorum. çevremde sevilen güleç ve mutlu birisiyim. yardım etmeyi ve iyilik yapmayı seviyorum. gıybet etmeyi sevmiyorum. hak yiyenleri hiç sevmiyorum. haksızlık karşısında hiç bir şey yapamazsam sinirimden ağlayabilirim. duygusalımdır. duygusal bir filme kaptırırsam kendimi ağlarım. çocukluğumu düşünürken bazen duygulanır ağlarım. bilerek kimseyi kırmamaya ve kötülük yapmamaya çalışırım. iyi olmaya çalışırım. kötülük yapınca huzursuz oluyorum. iyilik yapınca mutlu oluyorum. çevremdeki kimse deist olduğumu bilmiyor. deist olduğumu söylesem de inanmazlar zaten. kesin sen deist değilsin müslümansın derler 
o kadar iyilik yapıyorum ama hiç birinin karşılığında cenneti istemiyorum. ben karşılıksız yapıyorum. cennet bana çok anlamsız geldi. sonra daha da derin düşüncelere daldım. neden deist olduğumu sorgulamaya başladım bu sefer. geçmiş değildi sebep. tartıştığım insanlar da değildi. tarihi kaynaklar da değildi. o zaman beni iman etmekten alıkoyan şey ne diye düşündüm. mantığımdı cevap. iman etmemek için tek sebebim buydu. kuranın yazılışı, meali, islam tarihi, incilin değiştirilmesi, yahudilik falan filan. bunların hepsi hikayeydi benim için. tek gerçek mantığım. durmadan soru soruyorum kendime. keşke bir tane daha peygamber gönderse. ben olsam gönderirdim. hatta ara ara kıyamete kadar sürekli peygamber gönderirdim. yani binlerce peygamber gönderdiysem biraz daha gönderirdim. en azından şuan bir peygamber gelse şuan bu tartışmaları yapıyor olmazdık. veya peygamber göndermese bile son peygamberi daha uygun bir dönemde gönderirdim. mesela son peygamber bizim dönemimiz de gönderilmiş olsa daha güzel olurdu. en azından matbaa var kamera var internet var. tüm dünyaya büyük bir hızla yayılırdı islam. sorularımızı burada tartışmazdık. peygambere sorardık. mezhepler oluşmazdı. çok daha güzel olurdu. amaç inanmak ise eğer. ben olsam namazı orucu zorunlu kılmazdım. amaç inanmaksa düşünce de inansın. düşüncede iman etsin. kötülük yapmasın, iyilik yapsın. güzel bir ahlak sahibi olsun yeter. insanlığı daha ileri taşısın, insanlığa yararlı olsun yeter. çalışarak üreterek iman etsin. yağtığı iyi ve kötü işlerle cennete veya cehenneme gidileceğine karar verilsin.
sonra duraksadım tekrar düşünmeye daldım. kıyameti kopardım beynimde. herkes hesaba çekildi. kimisi cennete kimsi cehenneme gitti. peki ya sonra. sonsuz hayat. e sonra. sonrası yok mu? cennettekiler sonsuza kadar ne yapacak orada. cehennemdekiler sonsuza kadar ne yapacak oarada. şuan ne cehennem korkutuyor beni ne de cennet cezbediyor. ikisi de anlamsız geliyor. varsa da ikisini de istemiyorum. belirsizlik bana daha anlamlı geliyor. belirsizliğe katlanabiliyorum. belirsizlik beni huzursuz etmiyor. ya varsa? varsa da hesabım belli. mantığım kabul etmiyor. herşeyi bilen birine hesap vermek de saçma geliyor bana. sanki son bir kez kendimi kurtarmak için hesaba çekiliyorum.
anladım ki inanmak amelde değil düşünce de bitiyor. e amel ederek neyi kandıracağım. düşünce de inanmadığım allahı mı? düşünce de inanıyorsam amel ederek kime neyi ispatlayacağım. agnostikim artık.
soru sormayın bana çünkü bilmiyorum hiç birinin cevabını. evren nasıl oluştu bilmiyorum. dünyada hayat nasıl başladı bilmiyorum. belirsiz hepsi ben de. belirsizlik bende boşluk yaratmıyor. belirsizliğe katlanabiliyorum. belirsizlik huzursuz etmiyor beni. bilmemek de huzursuz etmiyor. düne göre daha huzurluyum.
ama iyilik için çalışıyorum. insanlığı daha da ileriye taşımak için çalışıyorum. ben doğrularımla huzurluyum. tartışmak istemiyorum artık kimseyle. son kez bu foruma yazdığımı düşünüyorum. kalın sağlıcakla...
o kadar iyilik yapıyorum ama hiç birinin karşılığında cenneti istemiyorum. ben karşılıksız yapıyorum. cennet bana çok anlamsız geldi. sonra daha da derin düşüncelere daldım. neden deist olduğumu sorgulamaya başladım bu sefer. geçmiş değildi sebep. tartıştığım insanlar da değildi. tarihi kaynaklar da değildi. o zaman beni iman etmekten alıkoyan şey ne diye düşündüm. mantığımdı cevap. iman etmemek için tek sebebim buydu. kuranın yazılışı, meali, islam tarihi, incilin değiştirilmesi, yahudilik falan filan. bunların hepsi hikayeydi benim için. tek gerçek mantığım. durmadan soru soruyorum kendime. keşke bir tane daha peygamber gönderse. ben olsam gönderirdim. hatta ara ara kıyamete kadar sürekli peygamber gönderirdim. yani binlerce peygamber gönderdiysem biraz daha gönderirdim. en azından şuan bir peygamber gelse şuan bu tartışmaları yapıyor olmazdık. veya peygamber göndermese bile son peygamberi daha uygun bir dönemde gönderirdim. mesela son peygamber bizim dönemimiz de gönderilmiş olsa daha güzel olurdu. en azından matbaa var kamera var internet var. tüm dünyaya büyük bir hızla yayılırdı islam. sorularımızı burada tartışmazdık. peygambere sorardık. mezhepler oluşmazdı. çok daha güzel olurdu. amaç inanmak ise eğer. ben olsam namazı orucu zorunlu kılmazdım. amaç inanmaksa düşünce de inansın. düşüncede iman etsin. kötülük yapmasın, iyilik yapsın. güzel bir ahlak sahibi olsun yeter. insanlığı daha ileri taşısın, insanlığa yararlı olsun yeter. çalışarak üreterek iman etsin. yağtığı iyi ve kötü işlerle cennete veya cehenneme gidileceğine karar verilsin. sonra duraksadım tekrar düşünmeye daldım. kıyameti kopardım beynimde. herkes hesaba çekildi. kimisi cennete kimsi cehenneme gitti. peki ya sonra. sonsuz hayat. e sonra. sonrası yok mu? cennettekiler sonsuza kadar ne yapacak orada. cehennemdekiler sonsuza kadar ne yapacak oarada. şuan ne cehennem korkutuyor beni ne de cennet cezbediyor. ikisi de anlamsız geliyor. varsa da ikisini de istemiyorum. belirsizlik bana daha anlamlı geliyor. belirsizliğe katlanabiliyorum. belirsizlik beni huzursuz etmiyor. ya varsa? varsa da hesabım belli. mantığım kabul etmiyor. herşeyi bilen birine hesap vermek de saçma geliyor bana. sanki son bir kez kendimi kurtarmak için hesaba çekiliyorum.
anladım ki inanmak amelde değil düşünce de bitiyor. e amel ederek neyi kandıracağım. düşünce de inanmadığım allahı mı? düşünce de inanıyorsam amel ederek kime neyi ispatlayacağım. agnostikim artık.
soru sormayın bana çünkü bilmiyorum hiç birinin cevabını. evren nasıl oluştu bilmiyorum. dünyada hayat nasıl başladı bilmiyorum. belirsiz hepsi ben de. belirsizlik bende boşluk yaratmıyor. belirsizliğe katlanabiliyorum. belirsizlik huzursuz etmiyor beni. bilmemek de huzursuz etmiyor. düne göre daha huzurluyum.
ama iyilik için çalışıyorum. insanlığı daha da ileriye taşımak için çalışıyorum. ben doğrularımla huzurluyum. tartışmak istemiyorum artık kimseyle. son kez bu foruma yazdığımı düşünüyorum. kalın sağlıcakla...
