radikal
New member
Ah ah! bizim zamanımızda bir tek ibrahim sadri vardı, daha bozmamıştı kendini. Adam gibiydi,adam gibi seviyordu, aşkın adamı derdik, yaz sinemalarının açık havalarında savrulan sigara dumanlarında yaşatırdık sözlerini, dürer katlar cebimize koyardık. Taze ekmeğin buğusunu şiirlerinde bile burnumuza koklatırdı bize, karnımızın acıktığını anlardık. Annemiz kızardı "körolmayasıca ! saat kaç ! ya baban sorsaydı nerde olduğunu, ne derdim hiç düşündünmü" zılgıtları arasında ayaklarımızı yıkar haymeye tırmanırdık. Çok değil, 15 sene önceydi. Asgari ücretin yine yetmediği zamanlardı, babamın 3 ayda bir verdiği 5 sıfırlı paraya gözümüz gibi bakar, çıkan ilk kasedini alırdık. Ne yazmış be adam ! ne okumuş len bu adam, derdik. Olum bu aşk'ın adamı, ibrahim derdik. İbrahim, o halimizi görse acep o bize ne derdi. Kahraman'ı da ilk çıktığından beri takip ederim. Daha bozmadı, inşaallah bozmaz. Bazen çok karamsar bulsam da, aşkı tehdit etmesi, meydan okuması, kedi gibi sokulması hoşuma gidiyor. Sözlerini tabanca yerine kullanıyor. Namlusunun ucunda teslim bayrağını çekerek. Her şeye rağmen, güzeldir Kahraman. Paylaşımda bulunan kardeşlerim, teşekkür ederim.