aslına bakarsanız bana muhalefetmi ediyorsunuz yada destekliyormusunuz anlamadım. Hiç kimsenin Allah(c.c)`ı bilmeme konusunda bir bahanesi olamaz sorun Allah`ı hakkıyla tanayıp laikiyle ibadet edilmemesidir
Kişilerin Allah(c.c)`ı tanıma ve ibadeti yanlız O`na has kılma konusundaki cehaleti mazeret değildir.Bununla alakalı ayet ve hadisler vardır alimlerin bu konu için getirdiği en güçlü delil ise
.“Kıyamet gününde, biz bundan habersizdik demeyesiniz diye Rabbin Adem oğullarından, onların bellerinden zürriyetlerini aldı ve onları kendilerine şahid tuttu ve dedi ki: Ben sizin Rabbiniz değil miyim? (Onlar da) evet (rabbimiz olduğuna) şahit olduk dediler. “ -
“Yahut (ne yapalım) daha önce babalarımız Allah’a ortak koştu, biz de onlardan sonra gelen bir nesildik (onun için biz de onların izinden gittik. Ahdi) iptal edenlerin yüzünden bizi helak edecek misin?” -
“İşte böylece (kâfirlikten) dönmeleri için ayetleri açıklıyoruz.” (Araf 7/172-174)
Şevkani’nin izahı şöyledir:
Bunu yaptık ki mazeret olarak gafleti öne sürmeyesiniz, yahut şirki kendiniz yerine atalarınıza nisbet edip bunlardan biri yahut ikisiyle kendinizi mazur görmeye çalışmayasınız. Eskiden bu iki bahaneyi de mazeret olarak ileriye sürüyorlardı. “Biz onlardan sonra gelme bir nesildik” bu nedenle hakka ulaşamıyor, doğruyu bilemiyorduk.
Bizi batıl işler yapanların yaptıkları sebebiyle helak mi edeceksin?”
Atalarımızdan dolayı; yani, bunda bizim cehaletimiz, araştırma yapmaktan acziyetimiz ve o geçmişlerimizin bıraktıklarıyla yetinmemiz sebebiyle bir günahımız da yoktur. Allah Sübhanehu bu hikmet ile - ki insanları bu sebepten dolayı Adem’in sulbünden çıkartmış ve kendi kendilerine şahit tutmuştur.- şunu beyan ediyor:
Bunu onlara şundan dolayı yaptık:
Kıyamet günü bu sözleri söylemesinler, bu batıl delillere sarılmayıp, böylesi geçersiz bir özre bağlanıp mazeret beyan etmesinler.
Kurtubi, Tartuşi’den şu nakilde bulunuyor:
Şüphesiz insanlar bu anlaşmadan sorumludur. Her ne kadar bu hayatta onu hatırlayamıyorlarsa da...
İbni Abbas (r.a) ve Übey b. Ka’b şöyle demişlerdir:
O’nun (c.c) ‘şehidna (şahid olduk)’ sözü beni ademe ait bir sözdür. Şu manaya gelir: Biz şüphesiz senin bizim rabbimiz ve ilahımız olduğuna şahid olduk.
“Bizi mubtillerin yaptıklarından dolayı helak eder misin?” Bu ise şu anlamdadır: Sen böyle yapmazsın. Esasen tevhit konusunda mukallidin hiçbir mazereti yoktur.
Taberi bu ayeti şu şekilde yorumluyor:
“Ya da daha önce atalarımız şirk koştu demeyesiniz diye.”
Şanı yüce Rabbimiz diyor ki:
“Şahid tuttuk” üzerinize ey Allah’ın rableri olduğunu ikrar edenler. Maksat siz kıyamet günü şüphesiz biz bundan gafildik demeyesiniz diye. Şüphesiz biz bunu bilmiyorduk. Biz bundan yana bir gaflet içinde idik. Ya da şüphesiz atalarımız şirk koştu biz ise onlardan sonra gelme bir nesiliz, demeyesiniz diye...
Hakkı bilmeyişimizden kaynaklanan cehaletimizle onların yollarına uyduk. (Taberi Terc., 2/713)
İbni Kayyım ise şöyle diyor:
“Ve onları kendilerine şahid tutarak; Ben sizin rabbiniz değil miyim (dedi)”
Bu onların, O’nun rububiyetini ikrar etmelerini gerektirir. Öyle bir ikrar ki bununla aleyhlerinde hüccet kaim olsun. Şüphesiz bu o ikrardır ki onunla, resullerinin diliyle aleyhlerinde delil getirilmiştir. Şu ayetlerdeki gibi
“Peygamberleri dedi ki: Gökleri ve yeri yaratan Allah hakkında şüphe mi var?” (İbrahim 14/10)
“And olsun ki: Gökleri ve yeri kim yarattı? diye sorsan mutlaka Allah derler.” (Lokman 31/25)
“(Resulüm) de ki: Eğer biliyorsanız (söyleyin bakalım) bu dünya ve onda bulunanlar kime aittir?” -“Allah’a aittir, diyecekler.” (Müminim 23/84-85)
Kur’an’da buna benzer ayetler çoktur.
Yada başka bir ifadeyle insanlar Allahìn rububiyetini kısmende olsa kabul ediyor Uluhiyete ve isim sıfatları tevhidine gelince kimse bu konular hakkında ilim elde etmiş değil bundan ötürüde tevhidin bu mertebelerini yerine getirmiyorlar ve rububiyetide inkar etmiş oluyorlar.
