yıldızlar atesböcegi sanılmaktan korkmazlar
“düsünüyorum da,
sanırım en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.
yumusacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin kesfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlasılması,
korkularimizin paylasılması
sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.
kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız.
ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden.
istiridyeler, deniz minareleri, midyeler.
kirpiler ve kaplumbagalar gibi.
sahi koruyor mu bizi bu çatlamamıs sert kabuk?
kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımız, benligimizi?
yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?
hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimligimizi?
duygularimizi bastiriyor, el ele tutusmamızı engelliyor mu?
eger bir yıldız gibi ısıl ısılsam ve bir yıldız kadar parlak.
ne çıkar atesböcegi sansalar beni.?
belki en hoyrat yürek bile atesböceginin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluguna el kaldırmaya kıyamaz?
güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi, korkaklıgımı, sevgi istegimi en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem
bu sert kabugun agırlıgından kurtulup
bir kus gibi uçacagım özgürce.
anlasılacagim ve bir ayna gibi yansıyacagım karsimdakine.
o da çözülecek belki.
samimi ve güvenliksiz, silahsiz biriyle göz göze gelince.
oysa bir görebilsek bunu.
kalmadı böyle insanlar demesek.
güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
kırılmaktan korkmasak.
incinsek, yaralansak.
ne olur bir darbe daha alsak.
yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabugu.
denesek.
risk alsak.
yanılsak.
fark etmez.
tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
ve kucaklassak yeniden.
tıpkı eskisi gibi.
ne oldugunu anlayamadıgımız o onbes yıldan öncesi gibi.
o zaman fark edecegiz.
ne kadar özledigimizi birbirimizi.
neler biriktirdigimizi,
kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi.
beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
vakit az, paylasmak, sarılmak için.
yasadıgımız cografya zor, sartları agır.
yüregi daha fazla küstürmemek lazım.
sırtımızda agır küfeler, her gün katlanan.
ve kosullar bir türlü düzelmeyen.
sevgiye çok ihtiyacimiz var.
ufukta kara bir kıs görünüyor.
ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
kırın o sert, o agır kabuklarınızı.
kurtulun bu yükten.
korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
yalnızlıga mahkum ediyor bizleri.
hem hepimiz bir yıldızız.
ne çıkar atesböcegi sansalar bizi. "
Rabindranaht Tagore
“düsünüyorum da,
sanırım en büyük korkumuz oldugumuz gibi görünmek.
yumusacık kalbimizin fark edilmesi,
naif yönlerimizin kesfedilmesi,
cesaretsizligimizin anlasılması,
korkularimizin paylasılması
sanki zarar görecegimizin en büyük isareti.
kabuklarımızın altında
kendimizi saklamakta ne kadar da ustayız.
ve ne kadar güçlü korunuyoruz, kalkanlarımızın ardında.
hissedilmeden, el degmeden, sevgimizi göstermeden.
istiridyeler, deniz minareleri, midyeler.
kirpiler ve kaplumbagalar gibi.
sahi koruyor mu bizi bu çatlamamıs sert kabuk?
kimse incitemiyor mu duygularımızı, inançlarımız, benligimizi?
yoksa zarar mı veriyor bu ürkeklik, bu kabuk bize.?
hissettiklerimizi gölgeliyor, yansıtmıyor mu gerçek kimligimizi?
duygularimizi bastiriyor, el ele tutusmamızı engelliyor mu?
eger bir yıldız gibi ısıl ısılsam ve bir yıldız kadar parlak.
ne çıkar atesböcegi sansalar beni.?
belki en hoyrat yürek bile atesböceginin
o uçucu, masum, sevimli çocuksuluguna el kaldırmaya kıyamaz?
güçlü kapıların arkasına kilitlemesem kendimi, korkaklıgımı, sevgi istegimi en insani yönlerimi kayıtsızca sunabilsem
bu sert kabugun agırlıgından kurtulup
bir kus gibi uçacagım özgürce.
anlasılacagim ve bir ayna gibi yansıyacagım karsimdakine.
o da çözülecek belki.
samimi ve güvenliksiz, silahsiz biriyle göz göze gelince.
oysa bir görebilsek bunu.
kalmadı böyle insanlar demesek.
güven duygusuna bu kadar muhtaç olmasak.
kırılmaktan korkmasak.
incinsek, yaralansak.
ne olur bir darbe daha alsak.
yeniden açsak kendimizi, atabilsek o kabugu.
denesek.
risk alsak.
yanılsak.
fark etmez.
tekrar, tekrar bıkmadan denesek.
ve kucaklassak yeniden.
tıpkı eskisi gibi.
ne oldugunu anlayamadıgımız o onbes yıldan öncesi gibi.
o zaman fark edecegiz.
ne kadar özledigimizi birbirimizi.
neler biriktirdigimizi,
kaybolan degerlerimizi ne kadar özledigimizi.
beraber geldik beraber gidiyoruz oysa.
vakit az, paylasmak, sarılmak için.
yasadıgımız cografya zor, sartları agır.
yüregi daha fazla küstürmemek lazım.
sırtımızda agır küfeler, her gün katlanan.
ve kosullar bir türlü düzelmeyen.
sevgiye çok ihtiyacimiz var.
ufukta kara bir kıs görünüyor.
ancak birbirimize sokulursak atlatırız o günleri.
kırın o sert, o agır kabuklarınızı.
kurtulun bu yükten.
korumuyor o kabuklar, aksine zarar veriyor bize.
yalnızlıga mahkum ediyor bizleri.
hem hepimiz bir yıldızız.
ne çıkar atesböcegi sansalar bizi. "
Rabindranaht Tagore