A
[
YARINLAR NE KADAR UZAKTA?...[/CENTER]
YARINLAR NE KADAR UZAKTA?...[/CENTER]
Yarınlar ne kadar uzakta?
Bir gün kadar yakın dimi çoğu zaman.Belkide bir saat kadar.Ellerimizi uzattıkmı değebileceğimiz kadar yanımızda ve yanımızda saklayabileceğimiz kadarda başucumuzda.Ama kimbilir,belkide sonsuz kadar uzaktaydı yarınlar.Zamanın uzayamacağı kadar ötede ve saatlerin uzanamayacağı kadarda derinde.Ya da ömrün ölüme karıştığı yerdeydi yarınlar...
Akreple yelkovanın kovalamacasında bir beklentiydi yarınlar.Zamanın sonralara özentisiydi.Bir günün daha dünleşmesinin ifadesiydi.Bazen bir doğuş,bazende bir batıştı.Yaşamda suskun bir bekleyişti.Ve maalesef bitmez bir erteleyişti yarınlar...
Erteleyişler;bitmediler,tükenmediler.Yarının en yakın arkadaşıydı belkide erteleniş.Birinin adı anılsa ötekiside yankısını bulurdu hemen.Dedim ya dost olmuştu yarınlara ertelenişler.Yapılacakar ve yapılması gerekenler yarının beşiğinde mışıl mışıl uyutuluyordu.Halbuki bilmezdi insan asıl kendisi uyuyordu...
Nasılda güvenildi yarınlara!Aslında o bile şaşıyordu kendisine bu kadar güvenilmesine.Çünkü oda biliyordu kendisinin sayılı ve bitişinin yakın olduğunu.Zaten,yaşam ağacının kırılması an meselesi olan bir dalıydı yarınlar.Ama kaç kişiyi taşıyordu bu haliyle üzerinde!Ne yazıktır ki insanlar bu yaşam ağacının gövdesine sarılır gibi sarıldılar dallarına.Ve hatta köküde,gövdeyide,dalıda sahiplendiler.Oysa bilmezmiydiler kökde,gövdede,dalda yaşam ağacını var edenin elindedir.Ve bilmezlermi gün geldiğinde ufak bir rüzgarla hepsi yok edilir...
Tesbih misali olan hayatın birer boncuğuydu yarınlar.Her geçen günde bir tesbih tanesi kadar yaklaşıyorduk imameye.Ellerimizle çekiyorduk her taneyi ve ellerimizle yaklaşıyorduk son taneye.Sadece bir fark vardı.Kimisi dünya diyerek,kimiside ALLAH diyerek yaklaşıyordu imameye.Oysa tıpkı bir tesbih gibi yaşamalıydı gözümüzde seccade hayali.Unutmamalıydık;tesbih hayat,boncuğu yarınlar,imameside musalla misali.Ve severek karşılamalıydık imameyi.
Haydi ey insan!..
Yarınların yumuşak yastığına koy başını.Sahtelikler örtsün üstünü.Ninni söylesin kulağına yalancı mutluluklar.Hadi daha uyut kendini...
Ama bir gün uyandırılacaksın.Ya sonda ya da sonsuzlukta.Ve anlayacaksın yarınlar sana ne kadar uzakta!...
alıntıdır
Akreple yelkovanın kovalamacasında bir beklentiydi yarınlar.Zamanın sonralara özentisiydi.Bir günün daha dünleşmesinin ifadesiydi.Bazen bir doğuş,bazende bir batıştı.Yaşamda suskun bir bekleyişti.Ve maalesef bitmez bir erteleyişti yarınlar...
Erteleyişler;bitmediler,tükenmediler.Yarının en yakın arkadaşıydı belkide erteleniş.Birinin adı anılsa ötekiside yankısını bulurdu hemen.Dedim ya dost olmuştu yarınlara ertelenişler.Yapılacakar ve yapılması gerekenler yarının beşiğinde mışıl mışıl uyutuluyordu.Halbuki bilmezdi insan asıl kendisi uyuyordu...
Nasılda güvenildi yarınlara!Aslında o bile şaşıyordu kendisine bu kadar güvenilmesine.Çünkü oda biliyordu kendisinin sayılı ve bitişinin yakın olduğunu.Zaten,yaşam ağacının kırılması an meselesi olan bir dalıydı yarınlar.Ama kaç kişiyi taşıyordu bu haliyle üzerinde!Ne yazıktır ki insanlar bu yaşam ağacının gövdesine sarılır gibi sarıldılar dallarına.Ve hatta köküde,gövdeyide,dalıda sahiplendiler.Oysa bilmezmiydiler kökde,gövdede,dalda yaşam ağacını var edenin elindedir.Ve bilmezlermi gün geldiğinde ufak bir rüzgarla hepsi yok edilir...
Tesbih misali olan hayatın birer boncuğuydu yarınlar.Her geçen günde bir tesbih tanesi kadar yaklaşıyorduk imameye.Ellerimizle çekiyorduk her taneyi ve ellerimizle yaklaşıyorduk son taneye.Sadece bir fark vardı.Kimisi dünya diyerek,kimiside ALLAH diyerek yaklaşıyordu imameye.Oysa tıpkı bir tesbih gibi yaşamalıydı gözümüzde seccade hayali.Unutmamalıydık;tesbih hayat,boncuğu yarınlar,imameside musalla misali.Ve severek karşılamalıydık imameyi.
Haydi ey insan!..
Yarınların yumuşak yastığına koy başını.Sahtelikler örtsün üstünü.Ninni söylesin kulağına yalancı mutluluklar.Hadi daha uyut kendini...
Ama bir gün uyandırılacaksın.Ya sonda ya da sonsuzlukta.Ve anlayacaksın yarınlar sana ne kadar uzakta!...
alıntıdır