İnsan yanlızdır.
Hele günümüz insanı yapayanlızdır.Nesnelerin ve kavramların ortasında meçhul istikametlere sürüklenir durular.Bir çık şeye mana veremez ;akıp giden zamana,açan çiçeğe,uçan kuşa,insana,hayata,ölüme....
Her şeyin o şey oluşuna ve öyle oluşuna hayrettedir..Çözemez çünkü oşeyin kendisine odaklanmıştır düşüncesini.Onun fikrine göre her şey kendisi içindir,ve kendisine dönüktür.
Gül,gül,dür işte!O kadar!Gül niçin gül dür?İzahsız bir meçhul olarak düğümlenir zihninde.
Her şeyin kendisi için olduğunu bir yerde,güle yer yoktur.
Halbuki birçok şey başkaları içindir.Hep kendi dışında birşeyleri tamamlar.
Daima sebebler be sonuçlar vardır.Her sonuç birtakım sebeblerden dolayıdır.
Gül bir sonuçtur.Sebeb ne fidandır,ne topraktır,sudur...Ama gül de bir sebebtir.İnsanı beslemenin sebebi...
Yani gülün manası kendisi ile değildir"gül güldür"le iş bitmez.
Sebebler mananın kaynağı deyildir.Sebebler perdedirler.Arkalarında muhteşem manalar gizlidir.Sebebler malzemedirler.Harfler gibi aynen harflerinse isimler gibi kendi anlamları omaz.Birleştirip bazı manaları ifade ederiz onlarla:
Gül niye gül diye...
İnsan diye....
Ölüm diye...
Geçiştirdiğimiz şeyler,ilgisizliğe olduğu kadar aşırı ilgiye de layık değiller.Nihayet sebebtirler işte...
Tezgah daki gülün satıcısının kendisi, hatta toprak yapmadı.Onlar sebebtir.
Evet, onca sebeb var önümüzde.Aklımızla gönlümüzle aralayacağımız onca sebeb perdesi.Her perdeyi geçiştebir kat yanlızlığı atacağız üstümüz den...
Öğle üzeri,caminin avlusunda yapayanlız bir gül gördüm.Ağacın üzerinde ne birbaşka gül hatta nede yapraklar vardı.Sadece yapa yanlız bir gül vardı...
Yanlızlığım ,gülün yanlızlığına karışı verdi bir anda...
İnsan da bu gülden farklmıydı sanki?
Etrafında başkaları bile olsa,her biri bir başına...
Avludaki gül solmamıştı...
"Bunu nasıl becermiş"?diye baktım..Zira ötekiler,daha ömürleri dolmadan dağılı vermişti.
Sanki:
"Yukarıya bak!"diyormmuş gibi geldi bana.
Başımı kaldırdım.,Güneş haşmetiyle gülümsüyordu.
"Ha!demek yanlız deyilsin?dedim güle.Hyatın da,bu sebebten olmalı..."
"Evet!"diyerek tasdik etti.
"Ya ben ?"dedim,kendi kendime."Ya ben kime döneyim?"
İçimdeki ses gülünkiyle birleşi verdi:
"O na!"dediler.Onsuzkaranlıklardan,Onun aydınlığına ..."
"Düşün!seni hiçliğin bağrından çıkarmadımı?Onu bulsan herşeyi buldun"...
"Oolunca yanlızlıkmı var?
Hele günümüz insanı yapayanlızdır.Nesnelerin ve kavramların ortasında meçhul istikametlere sürüklenir durular.Bir çık şeye mana veremez ;akıp giden zamana,açan çiçeğe,uçan kuşa,insana,hayata,ölüme....
Her şeyin o şey oluşuna ve öyle oluşuna hayrettedir..Çözemez çünkü oşeyin kendisine odaklanmıştır düşüncesini.Onun fikrine göre her şey kendisi içindir,ve kendisine dönüktür.
Gül,gül,dür işte!O kadar!Gül niçin gül dür?İzahsız bir meçhul olarak düğümlenir zihninde.
Her şeyin kendisi için olduğunu bir yerde,güle yer yoktur.
Halbuki birçok şey başkaları içindir.Hep kendi dışında birşeyleri tamamlar.
Daima sebebler be sonuçlar vardır.Her sonuç birtakım sebeblerden dolayıdır.
Gül bir sonuçtur.Sebeb ne fidandır,ne topraktır,sudur...Ama gül de bir sebebtir.İnsanı beslemenin sebebi...
Yani gülün manası kendisi ile değildir"gül güldür"le iş bitmez.
Sebebler mananın kaynağı deyildir.Sebebler perdedirler.Arkalarında muhteşem manalar gizlidir.Sebebler malzemedirler.Harfler gibi aynen harflerinse isimler gibi kendi anlamları omaz.Birleştirip bazı manaları ifade ederiz onlarla:
Gül niye gül diye...
İnsan diye....
Ölüm diye...
Geçiştirdiğimiz şeyler,ilgisizliğe olduğu kadar aşırı ilgiye de layık değiller.Nihayet sebebtirler işte...
Tezgah daki gülün satıcısının kendisi, hatta toprak yapmadı.Onlar sebebtir.
Evet, onca sebeb var önümüzde.Aklımızla gönlümüzle aralayacağımız onca sebeb perdesi.Her perdeyi geçiştebir kat yanlızlığı atacağız üstümüz den...
Öğle üzeri,caminin avlusunda yapayanlız bir gül gördüm.Ağacın üzerinde ne birbaşka gül hatta nede yapraklar vardı.Sadece yapa yanlız bir gül vardı...
Yanlızlığım ,gülün yanlızlığına karışı verdi bir anda...
İnsan da bu gülden farklmıydı sanki?
Etrafında başkaları bile olsa,her biri bir başına...
Avludaki gül solmamıştı...
"Bunu nasıl becermiş"?diye baktım..Zira ötekiler,daha ömürleri dolmadan dağılı vermişti.
Sanki:
"Yukarıya bak!"diyormmuş gibi geldi bana.
Başımı kaldırdım.,Güneş haşmetiyle gülümsüyordu.
"Ha!demek yanlız deyilsin?dedim güle.Hyatın da,bu sebebten olmalı..."
"Evet!"diyerek tasdik etti.
"Ya ben ?"dedim,kendi kendime."Ya ben kime döneyim?"
İçimdeki ses gülünkiyle birleşi verdi:
"O na!"dediler.Onsuzkaranlıklardan,Onun aydınlığına ..."
"Düşün!seni hiçliğin bağrından çıkarmadımı?Onu bulsan herşeyi buldun"...
"Oolunca yanlızlıkmı var?