B
İnsan, sen niye varsın?
Bunu hep sorarsın.
Cevabı uzaklarda ararsın.
Hâlbuki şah damarından daha yakın.
Senin sahibin, her şeyin sahibi olan.
Bazen yıllar geçer de…
Sen onun adını bir kez bile anmazsın.
Aldatılmaya kanmazsın.
Sen zaten hep aldanansın.
Ama ahdinde duran biri var.
Unutma ki bu dünya,
Sana da olmaz yar.
Ne kadar uzaklaştık.
Senin ikliminden.
Bu yüzden yüzlerce can,
Can veriyor, sebepsiz yere.
Binlercesi ise seni bilmeden,
Yaşıyor ama niye?
Kimisi bugün için diyor,
Yarın ne olacak? bilmiyor.
Yüreklerden sonsuz acılar,
Kopuyor arşa doğru,
Elinden bir şey gelmiyor.
Sonra kendini hesaba çekiyorsun.
Neden daha önce davranmadık?
Davrananlardan önce.
Hâlbuki biz ahdetmiştik.
Yere düşürmeyecektik, adını.
Yığınlar düşünmeden,
Seni bilmeden yaşıyor ya…
Bu beyinlerde fırtına,
Kalbler de ürperti olmalı,
Ciğerler parçalanmalı değil mi?
Yıllar geçiyor da bir kez,
Hatta bir ömür geçiyor da bir kez,
Senin adını bilmeden gidiyor ya ruhlar.
Ruhlarımızdaki fırtına bu olmalı.
Durmak için zaman yok.
Ne olur geç kalmayın diyenlere,
Dönüp de bir bak.
Girilmemiş bir gönle de…
Kötülerden önce sen gir.
Elinden tutulmamış bir yetime de…
Sen gülümse,
Sana da gülümserler tâ ötelerden.
Son elçiyle dimdik durmuştun.
Düşmemeliydin bir daha.
Ve yine aldandın ya…
Kimileri aldatmada,
Durdu hep ahdinde.
Sen aldanmadan yorulmadın ya....
Ne cinayetler oldu?
Ama sen yine yoktun.
Birileri hep seni sordu.
Ancak bugünlerde,
Senden hesap soruyorlar ya…
Niçin bu kadar geç kaldınız?
Diyorlar ya…
Daha da geç kalma,
Ne olur tut ellerimizden,
Hal diliyle diyorlar ya…
Tutmaz mısın be… İnsan.
Bir imparatorluk kurmuş aldatan.
Orada insanlar var, insanlığı olmayan.
Ona ait en değerli ne varsa,
Çekip almış.
O, ortada çaresiz kalmış.
Bu kötü gününde sen ona,
Bir buket çiçek uzatsan,
Sonsuz huzuru tatsan,
Bütün insanlığı kurtarsan,
Daha ne istersin, be… İnsan.
Ve sen yine aldandın,
Gaflete daldın.
Gurbette olanların,
Ahını aldın.
Gel ne olur,
Bir daha onları üzme.
Seni bekleyenleri,
Yarı yolda koyma.
Ve sen yine aldanan olma.
Mustafa Arslan
Bunu hep sorarsın.
Cevabı uzaklarda ararsın.
Hâlbuki şah damarından daha yakın.
Senin sahibin, her şeyin sahibi olan.
Bazen yıllar geçer de…
Sen onun adını bir kez bile anmazsın.
Aldatılmaya kanmazsın.
Sen zaten hep aldanansın.
Ama ahdinde duran biri var.
Unutma ki bu dünya,
Sana da olmaz yar.
Ne kadar uzaklaştık.
Senin ikliminden.
Bu yüzden yüzlerce can,
Can veriyor, sebepsiz yere.
Binlercesi ise seni bilmeden,
Yaşıyor ama niye?
Kimisi bugün için diyor,
Yarın ne olacak? bilmiyor.
Yüreklerden sonsuz acılar,
Kopuyor arşa doğru,
Elinden bir şey gelmiyor.
Sonra kendini hesaba çekiyorsun.
Neden daha önce davranmadık?
Davrananlardan önce.
Hâlbuki biz ahdetmiştik.
Yere düşürmeyecektik, adını.
Yığınlar düşünmeden,
Seni bilmeden yaşıyor ya…
Bu beyinlerde fırtına,
Kalbler de ürperti olmalı,
Ciğerler parçalanmalı değil mi?
Yıllar geçiyor da bir kez,
Hatta bir ömür geçiyor da bir kez,
Senin adını bilmeden gidiyor ya ruhlar.
Ruhlarımızdaki fırtına bu olmalı.
Durmak için zaman yok.
Ne olur geç kalmayın diyenlere,
Dönüp de bir bak.
Girilmemiş bir gönle de…
Kötülerden önce sen gir.
Elinden tutulmamış bir yetime de…
Sen gülümse,
Sana da gülümserler tâ ötelerden.
Son elçiyle dimdik durmuştun.
Düşmemeliydin bir daha.
Ve yine aldandın ya…
Kimileri aldatmada,
Durdu hep ahdinde.
Sen aldanmadan yorulmadın ya....
Ne cinayetler oldu?
Ama sen yine yoktun.
Birileri hep seni sordu.
Ancak bugünlerde,
Senden hesap soruyorlar ya…
Niçin bu kadar geç kaldınız?
Diyorlar ya…
Daha da geç kalma,
Ne olur tut ellerimizden,
Hal diliyle diyorlar ya…
Tutmaz mısın be… İnsan.
Bir imparatorluk kurmuş aldatan.
Orada insanlar var, insanlığı olmayan.
Ona ait en değerli ne varsa,
Çekip almış.
O, ortada çaresiz kalmış.
Bu kötü gününde sen ona,
Bir buket çiçek uzatsan,
Sonsuz huzuru tatsan,
Bütün insanlığı kurtarsan,
Daha ne istersin, be… İnsan.
Ve sen yine aldandın,
Gaflete daldın.
Gurbette olanların,
Ahını aldın.
Gel ne olur,
Bir daha onları üzme.
Seni bekleyenleri,
Yarı yolda koyma.
Ve sen yine aldanan olma.
Mustafa Arslan