Ziya Paşa ne güzel söylemiş: “Nush ile uslanmayanın hakkı tektir / Tektir ile uslanmayanın hakkı kötektir.” Dünyayı kana bulayıp mimsiz medeniyet tellallığı yapan zalim Avrupa’nın şımarık çocuğu Danimarka, yine midesindeki pisliği kusarak mideleri bulandırmaya çalışıyor.
İslam’daki cihadı kasıtlı olarak dillerine dolayıp çarpıtanların, onu İslam’ın kan dökme, sömürme aracı olarak görenlerin (ki, bunu yapanlar batılılardır, hristiyanlardır, yahudilerdir ) onların haline bir bakalım:
İslam Alemini tam bir asır haçlı seferleriyle yakıp yıkan onlardır. Fransa’da insanları fırınlarda yakanlar onlardır. Fransız devriminde binlerce insanı idam edenler onlardır. Nagazaki ve Hiroşima’da seksen bin insanı birden öldüren, onun kat katını sakat bırakanlar yine onlardır. Bir bahaneyle Irak’a, Bosna’ya, Çeçenistan’a saldıran onlardır.
Halbuki, İslam’ın savaş kuralları vardır. Başta mecbur kalınmadıkça, keyif olsun diye savaşılmaz. Müdafada bulunmak, bir mazluma yardım etmek, irşad hürriyetini kısıtlayanları bertaraf etmek ve sulhü temin etmek gibi gayelerle savaşa mecbur kalınırsa, o zaman da sadece savaşanlarla savaşılır, savaşmayanlara yani silah kullanmayanlara, kadınlara, çocuklara, mabetlere, ağaçlara dokunulmaz.
Evvela; İslâm bir millet veya ferdin, kendi varlığını tehdid eden, onu yok etmeye, öldürmeye çalışan mukabil güce karşı, nefis müdafaasını, karşı koymayı meşru kılar hatta bazı durumlarda onu emreder. Biri sizin varlığınızı, malınızı, canınızı, dininizi, ırzınızı tehdit ediyorsa, onunla göğüs göğüse gelir, bu işin kavgasını verir ve kendisiyle hesaplaşırsınız.
Meselâ, diyelim ki: Bulgar, kendisiyle sizin aranızdaki hudutları deldi ve içeriye girdi, ne yaparsınız?
Ülkenizdeki bazı kimseleri yılan-çıyan haline getirip üzerinize saldırtsa ne düşünürsünüz?
Bir yerde soydaşlarınız gadre uğratıldığı zaman nasıl davranırsınız?
Herhalde bu sorulara “hiç” deyip geçemezsiniz!
İşte, bu noktadan hareketle, Allah Rasûlü tam 14 asır evvel kuvvet kullanmayı da bir disiplin olarak kabul etmiş ve Müslüman’ın, Müslüman’ca yaşayabilmesi için, hikmetin yanında kuvvetin, irşadın yanında caydırıcı gücün bulunması zaruretine de parmak basmış ve şerefli, haysiyetli yaşama yollarını göstermiştir. Evet, kuvvetli olacak, kuvveti hakkın emrine verecek.. Sözünüzü dinletecek ve kesilmesi gerekli olan sesleri keseceksiniz ki, yeryüzünde, dünya muvazenesinin temsilcisi olabilesiniz.
Dünyada mazlumlar, mağdurlar vardır. Evet, soydaşlarımıza, dindaşlarımıza bağrımızı açıyor ve civanmertliğimizle bir kısım problemleri çözmeye çalışıyoruz; ama bununla, bilmem ki, problemin kaçta kaçını hallediyoruz?
Bugün dünyada öyle bir İslâm devleti olmalı ki, kaşını çattığı veya az öfkelendiği zaman başkaları hizaya gelmeli ve hadlerini bilmelidirler. İşte böyle büyük bir caydırıcı gücü sürekli elde tutmak, mazlumun, mağdurun imdadına koşmak ve ihkak-ı hak etmek (Hak sahibine hakkını vermek) için güç lazımdır. Biz, dünya muvazenesinde bize düşen vazifeyi temsil ettiğimiz günlerde, İngilizler, zulmen Hindistan’ı işgale yeltendiğinde: “Donanma-yı Hümâyûn, şimdi Hind Denizine açılıyor” dediğimizde, İngilizler tıpkı çapulcular gibi hemen kaçıyorlardı.
Artık bir hakan çıkmalı ve şu densiz Avrupalıya:
Haddini bil yoksa … Demeli.
İslam’daki cihadı kasıtlı olarak dillerine dolayıp çarpıtanların, onu İslam’ın kan dökme, sömürme aracı olarak görenlerin (ki, bunu yapanlar batılılardır, hristiyanlardır, yahudilerdir ) onların haline bir bakalım:
İslam Alemini tam bir asır haçlı seferleriyle yakıp yıkan onlardır. Fransa’da insanları fırınlarda yakanlar onlardır. Fransız devriminde binlerce insanı idam edenler onlardır. Nagazaki ve Hiroşima’da seksen bin insanı birden öldüren, onun kat katını sakat bırakanlar yine onlardır. Bir bahaneyle Irak’a, Bosna’ya, Çeçenistan’a saldıran onlardır.
Halbuki, İslam’ın savaş kuralları vardır. Başta mecbur kalınmadıkça, keyif olsun diye savaşılmaz. Müdafada bulunmak, bir mazluma yardım etmek, irşad hürriyetini kısıtlayanları bertaraf etmek ve sulhü temin etmek gibi gayelerle savaşa mecbur kalınırsa, o zaman da sadece savaşanlarla savaşılır, savaşmayanlara yani silah kullanmayanlara, kadınlara, çocuklara, mabetlere, ağaçlara dokunulmaz.
Evvela; İslâm bir millet veya ferdin, kendi varlığını tehdid eden, onu yok etmeye, öldürmeye çalışan mukabil güce karşı, nefis müdafaasını, karşı koymayı meşru kılar hatta bazı durumlarda onu emreder. Biri sizin varlığınızı, malınızı, canınızı, dininizi, ırzınızı tehdit ediyorsa, onunla göğüs göğüse gelir, bu işin kavgasını verir ve kendisiyle hesaplaşırsınız.
Meselâ, diyelim ki: Bulgar, kendisiyle sizin aranızdaki hudutları deldi ve içeriye girdi, ne yaparsınız?
Ülkenizdeki bazı kimseleri yılan-çıyan haline getirip üzerinize saldırtsa ne düşünürsünüz?
Bir yerde soydaşlarınız gadre uğratıldığı zaman nasıl davranırsınız?
Herhalde bu sorulara “hiç” deyip geçemezsiniz!
İşte, bu noktadan hareketle, Allah Rasûlü tam 14 asır evvel kuvvet kullanmayı da bir disiplin olarak kabul etmiş ve Müslüman’ın, Müslüman’ca yaşayabilmesi için, hikmetin yanında kuvvetin, irşadın yanında caydırıcı gücün bulunması zaruretine de parmak basmış ve şerefli, haysiyetli yaşama yollarını göstermiştir. Evet, kuvvetli olacak, kuvveti hakkın emrine verecek.. Sözünüzü dinletecek ve kesilmesi gerekli olan sesleri keseceksiniz ki, yeryüzünde, dünya muvazenesinin temsilcisi olabilesiniz.
Dünyada mazlumlar, mağdurlar vardır. Evet, soydaşlarımıza, dindaşlarımıza bağrımızı açıyor ve civanmertliğimizle bir kısım problemleri çözmeye çalışıyoruz; ama bununla, bilmem ki, problemin kaçta kaçını hallediyoruz?
Bugün dünyada öyle bir İslâm devleti olmalı ki, kaşını çattığı veya az öfkelendiği zaman başkaları hizaya gelmeli ve hadlerini bilmelidirler. İşte böyle büyük bir caydırıcı gücü sürekli elde tutmak, mazlumun, mağdurun imdadına koşmak ve ihkak-ı hak etmek (Hak sahibine hakkını vermek) için güç lazımdır. Biz, dünya muvazenesinde bize düşen vazifeyi temsil ettiğimiz günlerde, İngilizler, zulmen Hindistan’ı işgale yeltendiğinde: “Donanma-yı Hümâyûn, şimdi Hind Denizine açılıyor” dediğimizde, İngilizler tıpkı çapulcular gibi hemen kaçıyorlardı.
Artık bir hakan çıkmalı ve şu densiz Avrupalıya:
Haddini bil yoksa … Demeli.