Tabi günümüzde günahlar, deniz gibi olmuştur. Dağ gibi çoğalan günahlar zamanla insanın kalbini katılaştırdığı için, o kimseler pişmanlık duygusundan uzakla-şıyorlar. Pişman olmayı bilmeyen bir kimseden tevbe etmesini beklemekte, dişi olmayan bir çocuğun et yiyememesine şaşırmak gibidir.
Çünkü tevbe yumuşak ve pişman olan bir kalbin amelidir. Günahlardan dolayı taş gibi sertleşmiş bir kalpden pişmanlık ve tevbe etmesini beklemek zordur. İnsan günahların üzerinde devam edip, ibadetlerden uzak kaldıkça ve bu halinden bir rahatsızlıkta duymadığı müddetçe tevbeden uzak kalır.
Nefsin arzu ve isteklerinin peşinde koşan kimse, tevbeyi unutur. Tevbeyi terkeden kimsede şeytanın arkasında yürüyerek ta kabrin kapısına kadar gelir.
Ne zamanki gerçeği gördüğü zaman, bu halinin yanlış olduğunu anlar ve pişman olur ama o zamanda geç kalmış olur. O an geldiği zaman, insan büyük bir hatanın içinde olduğunu anlar ama Allah-u Zülcelal buyurur ki:
“Özür dilemeyin artık!” (Tevbe; 66)
Onun için akıllı olan kimse, o an gelip çatmadan önce, günahlarından tevbe edip, Allah-u Zülcelal'e dönmelidir. Bu insan için en selametli yoldur.
Tevbe ettikten sonrada, günahlardan uzak durmaya çalışmak lazımdır. Bir kimsenin önüne bir günah geldiği zaman: “Bu günahı yapayım, sonra tevbe ederim.” demesi de, şeytanın aldatmasından başka bir şey değildir. Çünkü Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem bir hadis-i şerifte şöyle buyurmuştur:
“Hem günaha devam edip hem de tevbe eden kimse, Rabbiyle alay eden kimse gibidir.” (Beyhaki)
Demek ki insan günahlarından tevbe ettikten sonra, bir daha günaha düşmemek için gayret göstermeli ancak bazı zamanlarda nefsine mağlup olup günah yaptığı zaman da hemen bundan yine tevbe etmelidir. Nitekim Allah-u Zülcelal bir ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur:
“Elbette, iyilikler kötülükleri yok eder.” (Hud; 114)
Günahların hepsi birer pisliktir. Bu pisliği de tevbe ile yıkamak lazımdır. Tevbe ile kendisini temizleyen kimse hem dünyada hem de ahirette rahata kavuşur.
Çünkü tevbe yumuşak ve pişman olan bir kalbin amelidir. Günahlardan dolayı taş gibi sertleşmiş bir kalpden pişmanlık ve tevbe etmesini beklemek zordur. İnsan günahların üzerinde devam edip, ibadetlerden uzak kaldıkça ve bu halinden bir rahatsızlıkta duymadığı müddetçe tevbeden uzak kalır.
Nefsin arzu ve isteklerinin peşinde koşan kimse, tevbeyi unutur. Tevbeyi terkeden kimsede şeytanın arkasında yürüyerek ta kabrin kapısına kadar gelir.
Ne zamanki gerçeği gördüğü zaman, bu halinin yanlış olduğunu anlar ve pişman olur ama o zamanda geç kalmış olur. O an geldiği zaman, insan büyük bir hatanın içinde olduğunu anlar ama Allah-u Zülcelal buyurur ki:
“Özür dilemeyin artık!” (Tevbe; 66)
Onun için akıllı olan kimse, o an gelip çatmadan önce, günahlarından tevbe edip, Allah-u Zülcelal'e dönmelidir. Bu insan için en selametli yoldur.
Tevbe ettikten sonrada, günahlardan uzak durmaya çalışmak lazımdır. Bir kimsenin önüne bir günah geldiği zaman: “Bu günahı yapayım, sonra tevbe ederim.” demesi de, şeytanın aldatmasından başka bir şey değildir. Çünkü Hz. Peygamber sallallahu aleyhi ve sellem bir hadis-i şerifte şöyle buyurmuştur:
“Hem günaha devam edip hem de tevbe eden kimse, Rabbiyle alay eden kimse gibidir.” (Beyhaki)
Demek ki insan günahlarından tevbe ettikten sonra, bir daha günaha düşmemek için gayret göstermeli ancak bazı zamanlarda nefsine mağlup olup günah yaptığı zaman da hemen bundan yine tevbe etmelidir. Nitekim Allah-u Zülcelal bir ayet-i kerimede şöyle buyurmuştur:
“Elbette, iyilikler kötülükleri yok eder.” (Hud; 114)
Günahların hepsi birer pisliktir. Bu pisliği de tevbe ile yıkamak lazımdır. Tevbe ile kendisini temizleyen kimse hem dünyada hem de ahirette rahata kavuşur.