İnsanlık hiçbir devirde peygambersiz kalmamıştır. İlk insan Hz. Adem aynı zamanda ilk peygamberdir. Yani din adeta insanla ikizdir. Ancak bazı zamanlarda bazı fertler ve topluluklar dinden uzaklaşmışlardır. Bu uzaklaşma olayı iki çeşit olarak görülür:
a) Bazıları dini temelden inkara kalktılar. Ateistlikle sapık bir yol tuttular. Fakat farkında olmadan doğuştan getirdikleri din arzularını başka alanlarda tatmin etmeye çalıştılar. Mesela kendi nefislerine taptılar.
b) Bazıları da saparak, ağaca, taşa, hayvana, şeytana... binbir türlü eşyaya taptılar.
Fakat insanlık doğuştan getirdiği din duygusunu hep taşıdı. Böylece Kuran-ı Kerim’in tasnifi ile üç temel sınıf doğdu:
a) Müminler; Peygambere kulak verip dinleyen, inanan ve kabul edenler.
b) Kafirler; gerçekleri inkar edenler.
c) Münafıklar; aslında inanmadıkları halde, siyaseten bazen inanmış gibi görünenler.
Kuran-ı Kerim bu üç sınıfın özelliklerini pekçok ayette anlatıyor.
Bakara Suresi’nin ilk beş ayeti müminleri anlatır: “Elif Lam Mim... İşte bu Kitap ki bunda bir şek yoktur. Muttakiler için bir hidayettir. O muttakiler ki; gayba inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine verilen rızıklardan da infak ederler. Ve onlar o kimselerdir ki, sana indirilmiş ve senden önce indirilmiş olan kitaplara da iman ederler. Ve onlar ahirete de yakınen inanırlar. İşte onlar Rableri tarafından bir hidayet üzredirler. Felah bulanlar da ancak onlardır.”
Yine Bakara Suresi’nin 6 ve 7. ayetleri kafirleri tanımlar: “Muhakkak o kimseler ki, kafir olmuşlardır. Onları korkutsan da korkutmasan da onlar için müsavidir. Onlar imana gelmezler. Allah Teala onların kalplerini ve kulaklarını mühürlemiştir. Onların gözleri üzerinde de bir perde vardır. Onlar için büyük bir azap vardır.”
Yine Bakara Suresi’nin takip eden 8. ayetinde münafıklar şöyle anlatılır: “İnsanlardan bir takımı da ‘biz Allah’a ve ahirete inandık’ derler. Halbuki onlar inanmış değillerdir.”
İnsan doğuştan din duygusunu getirir. Zaten ‘elest bezmi’nde Allah’a söz verip ‘bela’ diyen insanoğlu iman şuaları taşır. Fakat nefsi ve şeytani sebeplerle insan bazen inkara düşer, kafir olur. Bazen kararsız kalır, sonuçta münafık olur.
Allahü Teala sadece Hz Adem’i göndermekle yetinmedi. Toplumları her zaman uyarıcıları ile güçlendirdi. Hz Adem’den sonra Hz Muhammed’e (sav) kadar binlerce peygamber gönderdi. Bazen kardeş peygamberler bile olmuştur. Hz İbrahim’in oğulları Hz İsmail ve Hz İshak gibi. Bir ayette şöyle beyan ediliyor: “Biz peygamber göndermedikçe bir kavme azap etmeyiz.” (İsra, 15)
İnsanlık; akıl, his, vicdan, kainat kitabı ve benzeri güçlerle takviye edilmekle bırakılmadı. Yine kendi cinsinden peygamberler gönderildi. Peygamberler hem din işlerinde hem de dünya işlerinde insanlara rehberlik etmişlerdir.
Bütün peygamberler hep aynı şeyi tebliğ ettiler. İlahi vahyi haber verdiler. Kendilerinden önce geçen peygamberleri ve kitapları tasdik ettiler, Hz Muhammed’i (sav) haber verdiler.
Fakat peygamberlere kulak vermeyenler veya onların getirdiklerini zamanla bozanlar da çıkmıştır. Yeryüzünde görülen İslam dışındaki çeşitli dinler (!) böylece gündeme geldi ve hiçbiri de –aslı ne olursa olsun- geçerli değildir.
Dr.A.Hamdi Kepekçi
a) Bazıları dini temelden inkara kalktılar. Ateistlikle sapık bir yol tuttular. Fakat farkında olmadan doğuştan getirdikleri din arzularını başka alanlarda tatmin etmeye çalıştılar. Mesela kendi nefislerine taptılar.
b) Bazıları da saparak, ağaca, taşa, hayvana, şeytana... binbir türlü eşyaya taptılar.
Fakat insanlık doğuştan getirdiği din duygusunu hep taşıdı. Böylece Kuran-ı Kerim’in tasnifi ile üç temel sınıf doğdu:
a) Müminler; Peygambere kulak verip dinleyen, inanan ve kabul edenler.
b) Kafirler; gerçekleri inkar edenler.
c) Münafıklar; aslında inanmadıkları halde, siyaseten bazen inanmış gibi görünenler.
Kuran-ı Kerim bu üç sınıfın özelliklerini pekçok ayette anlatıyor.
Bakara Suresi’nin ilk beş ayeti müminleri anlatır: “Elif Lam Mim... İşte bu Kitap ki bunda bir şek yoktur. Muttakiler için bir hidayettir. O muttakiler ki; gayba inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine verilen rızıklardan da infak ederler. Ve onlar o kimselerdir ki, sana indirilmiş ve senden önce indirilmiş olan kitaplara da iman ederler. Ve onlar ahirete de yakınen inanırlar. İşte onlar Rableri tarafından bir hidayet üzredirler. Felah bulanlar da ancak onlardır.”
Yine Bakara Suresi’nin 6 ve 7. ayetleri kafirleri tanımlar: “Muhakkak o kimseler ki, kafir olmuşlardır. Onları korkutsan da korkutmasan da onlar için müsavidir. Onlar imana gelmezler. Allah Teala onların kalplerini ve kulaklarını mühürlemiştir. Onların gözleri üzerinde de bir perde vardır. Onlar için büyük bir azap vardır.”
Yine Bakara Suresi’nin takip eden 8. ayetinde münafıklar şöyle anlatılır: “İnsanlardan bir takımı da ‘biz Allah’a ve ahirete inandık’ derler. Halbuki onlar inanmış değillerdir.”
İnsan doğuştan din duygusunu getirir. Zaten ‘elest bezmi’nde Allah’a söz verip ‘bela’ diyen insanoğlu iman şuaları taşır. Fakat nefsi ve şeytani sebeplerle insan bazen inkara düşer, kafir olur. Bazen kararsız kalır, sonuçta münafık olur.
Allahü Teala sadece Hz Adem’i göndermekle yetinmedi. Toplumları her zaman uyarıcıları ile güçlendirdi. Hz Adem’den sonra Hz Muhammed’e (sav) kadar binlerce peygamber gönderdi. Bazen kardeş peygamberler bile olmuştur. Hz İbrahim’in oğulları Hz İsmail ve Hz İshak gibi. Bir ayette şöyle beyan ediliyor: “Biz peygamber göndermedikçe bir kavme azap etmeyiz.” (İsra, 15)
İnsanlık; akıl, his, vicdan, kainat kitabı ve benzeri güçlerle takviye edilmekle bırakılmadı. Yine kendi cinsinden peygamberler gönderildi. Peygamberler hem din işlerinde hem de dünya işlerinde insanlara rehberlik etmişlerdir.
Bütün peygamberler hep aynı şeyi tebliğ ettiler. İlahi vahyi haber verdiler. Kendilerinden önce geçen peygamberleri ve kitapları tasdik ettiler, Hz Muhammed’i (sav) haber verdiler.
Fakat peygamberlere kulak vermeyenler veya onların getirdiklerini zamanla bozanlar da çıkmıştır. Yeryüzünde görülen İslam dışındaki çeşitli dinler (!) böylece gündeme geldi ve hiçbiri de –aslı ne olursa olsun- geçerli değildir.
Dr.A.Hamdi Kepekçi