Aklımda sokağa çıkma yasağı var, ruhum özgür; ipi kopmuş bir uçurtma gibi..
Sonu gelmeyen hikayelerimden biri daha başladı, bir otobüsün koltuğunda..
Ardımda kalan hüzün kırıntıları özenle saklandı, dönüşte alınmak üzere..
Geçtiğim her şehre bir cümle bırakmak istiyorum, her anın bir hatırası olmasını isteyişlerim gibi..
Seyahat halinde bedenimi ait olduğu koltuğa bırakıp, ruhumu alıp çekip gidiyorum gökyüzüne, henüz kullanılmamış birkaç cümle daha yakalayabilmek uğruna..
Şehirler var kıyısından köşesinden geçtiğimiz, geceler var karanlıklardan seçtiğimiz, bir özelliği yok, sadece sıradan bir gece işte.. Şehirler bir ışık huzmesiyle boyanmış benek benek.. Yukarıda bir yerlerdeyim, otobüsün koltuğuna çakılı kendimi göremiyorum artık.
Varacağım şehre sakin bir şarkıyla giriyorum, yasak bitmek üzere, kimse fark etmeden sessiz sakince koltuğuma geri dönüyorum.. Tüm gözler ekrandaki bir görüntüye kaptırmış kendini, pencerenin hemen dışında en güzel boyalarını boyanmış bir cadde, şuh bakışlı ağaçlar ve orman, kimsenin ilgisini çekemeyen bir sürü manzara.. Mekana az kaldı, manzara bitmek üzere, bu hikayede burada bitmeyecek, başka bir geceye ısmarlanacak cümleler.
Hemen bir mendile sarıp saklamak gerek şu havayı, duyguları, orman rengi sinmiş kelimeleri.. İpi kopmuş uçurtma düşecek; döndüğünde ona soracağım geceyi, kuyruğuna takmış mı birkaç anı, hani buhranlı bir akşam cebimden çıkartıp koklamak için..
A.Kibritçi