T
Bazı sevgiler ölmeye mahkum yüreklerimizde. Nasıl kaybetmemek uğruna savaş verdiklerimiz ve bu savaşa değer bulduklarımız, üstünden yıllar geçse de sıcaklığını ve gülümseten tadını hep taşıdığımız sevgiler varsa,;o an için çok yalansız ve derin yaşandığı halde elimizden kayıp gitmesine izin vermek zorunda olduğumuz, arkasında sapasağlam durmanın sonunu değiştirmeyeceğini bildiğimiz, kaybetmemek uğruna çabalamanın, bir mumun alevinin sönmesini ellerimizle önlemeye çalışmak kadar yakıcı ve boş bir şey olduğunu gördüğümüz sevgiler de var. Bunlar bizim sonu başı belli, sonuçsuz sevgilerimiz. Elinden tutsan kaldıramayacağın ama, orada öylece dururken de başını çevirip kayıtsız kalamayacağın sevgiler. Belki yıllar sonra birgün, yıldızlı bir gecenin sabahında, geçmiş ve şimdi arasındaki hesaplaşmanın en derin kuyusuna düştüğün bir anda, olur olmaz bir nedenden hortlayacak ve kendi varlığının ne olduğunun bilincine varmaksızın, senden sahip çıkılmamanın hesabını soracak kadar çocuk, olabildiğine saf ve sırf kendisi gibi olduğu için yüreğini acıttığının farkına varmayacak kadar bencil ve kayıtsız, soran gözlerle bakacak sana. Ve sen de büyük olasılıkla anlamayacağını bildiğin için susacaksın yalnızca. O ise sadece kendini yakan bir suskunlukla dönüp yerine, eski anılarının arasına karışacak. İçinde yarım kalmışlığa benzer buruk bir duyguyla hep oradan bakacak sana ve sen her zaman bileceksin anlamayacağını. Yarım kalmadığını, sadece var olamayacağı gibi yok olamayacağını; sonsuzluk içinde silik bir iz gibi kalmaya mahkum olduğunu ona asla kavratamayacaksın.
-alıntı-
-alıntı-