“Eûzü billâhi”, yani “Allah’a sığınırım” demekten maksadımız, dinin bildirdiği her türlü haramdan, men hiyattan, sakınılması gere kenlerin tamamından Allah’a sığınmaktır. Bu ifadenin devamında gelen “mineşşeytanirracim”deki şeytan, yalnızca şerlerden bir şerdir. Bütün şerlerin hepsi değildir. Allah’ın yoluna çıkan, imana ve taata zarar veren binlerce şer var.
Allah’a sığınmamız gereken meselelerin başında itikata ait olanlar gelir. Zira itikat dinin direğidir. Binanın duruşu bu direğin üzerindedir. Direği alın, bina çö ker. Dünya ve ahiretteki saadet, kemalât, itikada bağlıdır. İtikadı bozuk bir insanda, bir grupta ibadet çok olsa da hükmü yoktur. Rasulullah s.a.v. Efendimiz, ümmetinin itikatta gruplara ayrılacağını ve bunlardan yalnızca birinin doğru yol üzere olacağını bildiriyor. Bu da gösteriyor ki, bizim itikadî konularda çok daha dikkatli davranmamız gerekir.
Yanlış inançlarımız varsa, tutumumuz dine muhalif ise, o zaman “eûzübillâhi” ile Allah’a sığınmalıyız. Doğru inanç ve amellere vakıf ol duktan sonra insan, “eûzübillâhi” demenin sırrını çok daha iyi anlar. “Eûzbillâhi”nin sırrı, önce ilim, sonra hâl ile anlaşılır; amel ile de tamamlanır.
“Eûzübillâhimineşşeytanirracim” kovulmuş, lânetlenmiş şeytanın şerrinden Allah’a sığınmaktır. Düşman olan şeytan gece gündüz uyumaz; her doğan insanın başında aman demeden düşmanlığını de vam ettirir.
Şeytan ve diğer düşmanların zararlarını def etmek, ancak Cenab-ı Hakk’ın gücünün yettiğini bilmekle, şeytandan kaçıp Allah’a sı ğınmakla mümkündür. Allah’a sığınmadıkça insan şeytanın şerrinden kurtulamaz.
Şeytan kelimesi “şatane” den türemiştir. Bu kelime uzaklaş mak manasına gelir. Allah’tan uzaklaşan şeytana uzak durmak, Allah’a yaklaşmak demektir.
Allahu Azimüşşan Hazretleri buyuruyor:
“Aldatmak için birbirlerine cazip sözler fısıldayan cin ve insan şeytanları nı her peygambere düşman yaptık. Bu şeytanlar, ahirete inanmayanların kalplerinin o sözlere yönelmesi, ondan hoşnut olması ve kendilerinin işledikleri suçları işlemeleri için böyle yaparlar. Eğer Rabbin dileseydi, bunu yapamazlardı. Sen onları iftiraları ile baş başa bırak.” (En’âm, 112-113)
Allahu Tealâ, insanlardan ve cinlerden, azgınlık ciheti ile şeytan mahiyetinde olanların bulunabileceğini beyan buyuruyor. Azgınlıktan maksat doğruluktan ve istikametten uzak olmaktır.
Şu halde şeytan lafzının sadece cinlerin Allah’a isyan edenlerine değil, insanların da Allah’a isyan edip şeytanın işini yapanlara ait olduğunu bilmeliyiz.
Bizi bu şerlerden ancak ALLAH (c.c.) kurtarabilir. Her türlü bela ve musibetten, her türlü kötülükten korumasını ve bütün iyilik ve güzel likleri lutfetmesini Allah’tan beklemek ve istemek gerekir. Buna istiâze denir.
Şeytandan Allah’a sığınmak meselenin yalnızca bir kısmıdır. Bir şeytandan kaçmakla in san Allah’a tam sığınmış olmaz. Allah’a isyan ve günahların hududu yoktur. Sayıya sığ maz. Bunu bilmenin çaresi Allah’ı bilmektir. Bu da nefsi bilmekle mümkün olur. Nefsini ve Allah’ı bil mek için ise ömür boyu bir mürşid-i kâmilin terbiyesi altında çalışmak gerekir.
Allah’a sığınmamız gereken meselelerin başında itikata ait olanlar gelir. Zira itikat dinin direğidir. Binanın duruşu bu direğin üzerindedir. Direği alın, bina çö ker. Dünya ve ahiretteki saadet, kemalât, itikada bağlıdır. İtikadı bozuk bir insanda, bir grupta ibadet çok olsa da hükmü yoktur. Rasulullah s.a.v. Efendimiz, ümmetinin itikatta gruplara ayrılacağını ve bunlardan yalnızca birinin doğru yol üzere olacağını bildiriyor. Bu da gösteriyor ki, bizim itikadî konularda çok daha dikkatli davranmamız gerekir.
Yanlış inançlarımız varsa, tutumumuz dine muhalif ise, o zaman “eûzübillâhi” ile Allah’a sığınmalıyız. Doğru inanç ve amellere vakıf ol duktan sonra insan, “eûzübillâhi” demenin sırrını çok daha iyi anlar. “Eûzbillâhi”nin sırrı, önce ilim, sonra hâl ile anlaşılır; amel ile de tamamlanır.
“Eûzübillâhimineşşeytanirracim” kovulmuş, lânetlenmiş şeytanın şerrinden Allah’a sığınmaktır. Düşman olan şeytan gece gündüz uyumaz; her doğan insanın başında aman demeden düşmanlığını de vam ettirir.
Şeytan ve diğer düşmanların zararlarını def etmek, ancak Cenab-ı Hakk’ın gücünün yettiğini bilmekle, şeytandan kaçıp Allah’a sı ğınmakla mümkündür. Allah’a sığınmadıkça insan şeytanın şerrinden kurtulamaz.
Şeytan kelimesi “şatane” den türemiştir. Bu kelime uzaklaş mak manasına gelir. Allah’tan uzaklaşan şeytana uzak durmak, Allah’a yaklaşmak demektir.
Allahu Azimüşşan Hazretleri buyuruyor:
“Aldatmak için birbirlerine cazip sözler fısıldayan cin ve insan şeytanları nı her peygambere düşman yaptık. Bu şeytanlar, ahirete inanmayanların kalplerinin o sözlere yönelmesi, ondan hoşnut olması ve kendilerinin işledikleri suçları işlemeleri için böyle yaparlar. Eğer Rabbin dileseydi, bunu yapamazlardı. Sen onları iftiraları ile baş başa bırak.” (En’âm, 112-113)
Allahu Tealâ, insanlardan ve cinlerden, azgınlık ciheti ile şeytan mahiyetinde olanların bulunabileceğini beyan buyuruyor. Azgınlıktan maksat doğruluktan ve istikametten uzak olmaktır.
Şu halde şeytan lafzının sadece cinlerin Allah’a isyan edenlerine değil, insanların da Allah’a isyan edip şeytanın işini yapanlara ait olduğunu bilmeliyiz.
Bizi bu şerlerden ancak ALLAH (c.c.) kurtarabilir. Her türlü bela ve musibetten, her türlü kötülükten korumasını ve bütün iyilik ve güzel likleri lutfetmesini Allah’tan beklemek ve istemek gerekir. Buna istiâze denir.
Şeytandan Allah’a sığınmak meselenin yalnızca bir kısmıdır. Bir şeytandan kaçmakla in san Allah’a tam sığınmış olmaz. Allah’a isyan ve günahların hududu yoktur. Sayıya sığ maz. Bunu bilmenin çaresi Allah’ı bilmektir. Bu da nefsi bilmekle mümkün olur. Nefsini ve Allah’ı bil mek için ise ömür boyu bir mürşid-i kâmilin terbiyesi altında çalışmak gerekir.