H
Günlük meşgalelerin dalgınlığında dostlarımızı, ailemizi, hatta kendimizi dahi unutabiliyoruz; hatta ve hatta kutsal değerlerimizi. Saatler, günler, haftalar geçiyor, hiç hatıra bile gelmiyor Allah ve Rasûlü. Paranın dinden daha önemli görüldüğü talihsiz bir zaman diliminde, bâtıl bir mekan coğrafyasında ma'kul gibi gelebilir insana bu hal-i pürmelal ilk anda. Fakat bizi ve bütün evrenleri sevgisiyle mayalayarak yaratan Mevlâ'mızı unutmak, her zerre, her nesne ve her hadise, O'nu bildirirken O'ndan habersiz yaşamak.. Bu kadar gafleti, zerre kadar imanı, iz'anı ve insafi olan hiçbir kalp kabul edemez.
Malum, iman olmadan cennete girilmez, Allah sevilmeden de iman edilmiş olmaz. ''Allah'ı herşeyden daha çok seven kişi, imanın tadını tatmıştır.'' diyor Peygamberimiz (sallallâhü aleyhi ve sellem). Hangi dilden veya dinden olursa olsun ve hangi ismi verirse versin, herkes: ''Biz Allah'ı seviyoruz.'' diyor. ''Seviyorum!'' Bir söz hepsi. Günümüz aşık edebiyatının en bayağılaştırılmış ifadesi, fakat hala en kutsal kelimesi. Oysa özden bağlılık, hatta küliyyen bağımlılık gerek. Zira seven sevdiğine bağlanır, daima onunla bağlantı halinde olmak ister. Neden insanlar internette chat odalarinda yazışa yazışa, konuşa konuşa sabahlarlar, neden mail kutuları dolar dolar boşalır, niçin cep telefonları mesaj mesaj üstüne en çok aşıklar arasında gece gündüz demeden kullanılır. Çünkü sevgi bu, daima online olmak ister, top one kalmak ister. Allah aşıkı bir evliyanın ifadesiyle: ''Seven sevdiğini çok anar,'' ve çok arar.
Allah sevgisinin ana kaynaklarindan birisi, Onun ihsan ve ikramlarinin daima farkinda olabilmek ve onlari sükür, hayranlik, takdir ve vefa gözleriyle görebilmektir. Bütün göz alici sanatlarin, gönül oksayan harikalarin Sânii ve Bedîi, bütün sevgilerin kaynagi Hz. Habîb, bütün sevgililerin var edicisi ve sevdireni Hz. Vedûd, bütün güzellerin yaraticisi ve güzelliklerin yasaticisi Hz. Cemîl, bütün sevgilerin bittigi ve sevgililerin gittigi yerde bitmeyen ve bizi terketmeyen Sevgililer Sevgilisi, Güzeller Güzeli Allah'imiz... Onu nasil sevmeyiz, Ona nasil hayran olmayiz ki! Gögüs kafesimize bir insan kalbi yerlestirdigi için, o kalbe bir sevgi-ask mayasi çaldigi için, bize pek çok sevgili/sevimli dost, ahbab ve yaren lutfettigi için.. Hiçbir beserî bilgi, ilgi ve sevgiyle doymadigimiz sinirda bizi ledünnî bilgi, lâhûtî ilgi ve ilahî sevgisiyle kuşatan ve itminana ulastiran o Biricik Rabbimizi unutmamiz mümkün mü? Degil ama, insanoglu bu, olumsuz anlamda da imkan hududunu zorlamayi çok iyi biliyor. Ruhumuzun en mutena tahtina Onu yegâne ve yektâ sevgili olarak yerlestirmemek ne akilla bagdaşır, ne vicdanla uyuşur, ne de kalple barışır.
En büyük ihsanlara mazhar olmasi hasebiyle, Allah'i herseyden ve herkesten çok sevmesi gereken insan, bu sevgisini hayatindaki isabetli tercihleriyle ispat etmelidir. Kalp kiblesi daima semavî hosnutlugu göstermeli. Insan, iliklerine kadar duyurak ''Ey sevgili, en sevgili!'' diyebilmeli Allah'a ve derken de, bu kavlî ilani muhabbetini, hâliyle ve fiilleriyle ispat etmelidir; Onun emirlerine itaatle ve yasaklarindan da kaçinmakla temellendirmelidir ki samimiyeti anlasilabilsin, dogrulugu gözüksün ve tutarliligi belirginleşsin... Hani ''aslina bakma, faslina bak'' derler.
Cenab-i Mevla'mizin sevgiye, hiçbirseye ihtiyaci yoktur. Bizlerse her nefesimizde ve her hücremizle Allah'a ve onun yarattiklarına muhtaciz. Allah'ın sevgisi olmaksizin katiyen mutlu olamayiz, ister dünyada, isterse ukbada. Onun mukaddes meveddetini kazanmak için ise haramlardan uzak durup helallerle kanaat etmesini bilmeliyiz.
Aşk, hürriyet değil, esarettir; sevgiliye sadakattir. İnsan, Allah'ı seviyor, hatta kendini, Ona aşık zannedebilir. Senin kendini nasıl gördüğünden daha çok, O'nun tarafından nasıl müşahede edildiğin, hakikatte nasıl olduğun önemlidir. İç ve dış dünyamız bütünüyle, her bir cüz'üyle ve hadisesiyle Allah'a olan sevgimize birer bilgi pınarı ve marifet bengisuyu olabilecek mahiyettedir. Bize düşen, sadece ve sadece, içmesini başarmaktır; müteakip işlemler, otonom bir sistemde yerini buluyor zaten.
Şu ölümlü dünyada bütün sevimliler ve sevgililer bizi bırakıp gitmezden önce, hani o çok sevdiğimizi söylediğimiz Allah'ımız tarafından sevilir hale gelebilmeliyiz ve sevgili bir kul olarak rahmetine yürüyebilmeliyiz; tâ ki Onun tarafından sevinçle ve güleryüzle karşılanabilelim... Bunun için de Allah'ı ya aklen, ya kalben ya da hissen hiç unutmamak, daima hatırda tutmak; her ânda Onu aramak ve her yerde Onu anmak.. Ona sevgimizi kuru bir sözden ibaret görmemek; belki ona vuslat yolunda sorumluluklarımızı yerine getirmek ve bazı meşakkatlere katlanmak lazımdır.
Bir tarafta gülünceye kadar aglayanlar var, diger tarafta ise aglayincaya kadar gülenler. Sevgi, güldürünceye kadar aglatir; aglatirsa, daha dogrusu ugruna aglanirsa güldürür insani sevgi. Madem kaderimizi bir anlamda gözyaslarimiz belirliyor. Kalbimizdeki Allah sevgisi de bir çiçektir, onu kuru sözlerimizle degil, gözyaslarimizla sularsak yasatabilir ve onun bire bin veren semeresini devsirebiliriz. Allah'ı, için için yanarak, sızım sızım sızlayarak ve erim erim eriyerek sevmekle mümkün yani bu. Romantik duygularin ziyadesiyle münkesif olmasi, kemaliyle zâhir kilinmasi. Kisacasi ve açikcasi, gönlümüzdeki ilahî sevgi çiçeginin çekirdegini, ibadet topragi üzerine dikip sürekli marifet suyu ile sulamaliyiz ki riza-i ilahi meyvelerini derebilelim.. Ve neticede firdevs cennetlerinde sonsuz ve sinirsiz saadetlere erebilelim...
