Selefiye yolunun şu yedi esasa dayandığı belirtilmektedir:
1.Takdis: Allah'ı, O'nun azametine layık olmayan sıfatlardan tenzih etmek.
2.Tasdik: Allah'ın, Kur'an'da ve sünnet-i seniyyede varid olan isimleri ve sıfatlarının, Allah'ın kemaline layık bir anlamı olduğuna kanaat getirmek. Allah, kendisini ve Peygamber (a.s) Allah'ı nasıl vasfetmiş ise, murad edilen anlamın velev ki künhünü kavrayamasa bile, öylece iman etmek.
3.Aczin itirafı: İnsan, müteşabih konularda murad olunan ilahî maksada tam olarak ulaşamaz.
4.Sükût: Cahil kişi, müteşabih meselelerden soru sormamalı, âlim de cevap vermemelidir. Avam müteşabih meselelerden sorarsa men edilir. Mesela Rasûlullah (sav) kader meselesine dalanları bundan men etmiştir. Hz. Ömer, "Rahman arşa istiva etti" ayetinin manasını soran kimseyi sürgün etmiş, Kur'an'ın mahlûk olup olmadığını soran kimseyi de bundan sakındırmıştır.
5.İmsak: Kur'an nasslarını, zahirî anlamlarının dışında başka manalara tevil etmekten kaçınmak gerekir. Allah'ın eli 'kudret' ile açıklanamaz.
6.Kalbin bozulmasına sebebiyet vermemek için, tartışmaktan men olunan işleri kalpten de tefekkür etmemek gerekir.
7.Peygamber (a.s) ve sahabe, derinlikli konulara dalmıyorlardıysa bu, o konulara vakıf olmadıkları anlamına gelmemektedir.
Selefiyenin bu ilkelerinin genel özelliğini şöyle özetleyebiliriz: onlar, Allah'ın zatı hakkında ilme dayanmaksızın ve hak olmayan bir söz söylemeyi sakıncalı bulmuşlar; ilmî bir delile dayanmaksızın, hele de hak ortaya çıktığı halde lüzumsuz yere cedel yapmaya devam etmeyi kerih görmüşlerdir. Onlar, dinde tefrika ve ayrılık çıkarmaktan dinin men ettiğine inanmışlardır.
Teati edilebilir...
1.Takdis: Allah'ı, O'nun azametine layık olmayan sıfatlardan tenzih etmek.
2.Tasdik: Allah'ın, Kur'an'da ve sünnet-i seniyyede varid olan isimleri ve sıfatlarının, Allah'ın kemaline layık bir anlamı olduğuna kanaat getirmek. Allah, kendisini ve Peygamber (a.s) Allah'ı nasıl vasfetmiş ise, murad edilen anlamın velev ki künhünü kavrayamasa bile, öylece iman etmek.
3.Aczin itirafı: İnsan, müteşabih konularda murad olunan ilahî maksada tam olarak ulaşamaz.
4.Sükût: Cahil kişi, müteşabih meselelerden soru sormamalı, âlim de cevap vermemelidir. Avam müteşabih meselelerden sorarsa men edilir. Mesela Rasûlullah (sav) kader meselesine dalanları bundan men etmiştir. Hz. Ömer, "Rahman arşa istiva etti" ayetinin manasını soran kimseyi sürgün etmiş, Kur'an'ın mahlûk olup olmadığını soran kimseyi de bundan sakındırmıştır.
5.İmsak: Kur'an nasslarını, zahirî anlamlarının dışında başka manalara tevil etmekten kaçınmak gerekir. Allah'ın eli 'kudret' ile açıklanamaz.
6.Kalbin bozulmasına sebebiyet vermemek için, tartışmaktan men olunan işleri kalpten de tefekkür etmemek gerekir.
7.Peygamber (a.s) ve sahabe, derinlikli konulara dalmıyorlardıysa bu, o konulara vakıf olmadıkları anlamına gelmemektedir.
Selefiyenin bu ilkelerinin genel özelliğini şöyle özetleyebiliriz: onlar, Allah'ın zatı hakkında ilme dayanmaksızın ve hak olmayan bir söz söylemeyi sakıncalı bulmuşlar; ilmî bir delile dayanmaksızın, hele de hak ortaya çıktığı halde lüzumsuz yere cedel yapmaya devam etmeyi kerih görmüşlerdir. Onlar, dinde tefrika ve ayrılık çıkarmaktan dinin men ettiğine inanmışlardır.
Teati edilebilir...