SOKAK VE KÖPEK
Gece yürürken ben, karanlık bir sokak gördüm.
Biri itti arkamdan, anlamadan düştüm.
Karanlıktı, kirliydi, soğuktu çok üşüdüm.
Sokak içine çekti, düşünmeden yürüdüm.
Sokağa girince ben, siyah bir köpek göründü,
İki adım arkada hemen, peşimsıra yürüdü…
Ne yaratıklar gördüm soluma baktığımda,
ürperdim karanlık içinde kıpırdadıklarında.
Yaklaştım daha iyi görmek için onlara,
Köpek peşimden geldi hemen, sırıtıyordu adeta.
Hep büyüktü, güçlüydü burada herkes.
Güçlü olmak cezbetti bende ettim heves.
ama niye hep önlerinde köpekler var,
madem bu kadar güçlüler lider köpeğe ihtiyaç mı var???
Neden hep böyle yüzleri çirkin; ve gözleri sevinçten habersiz,
Dedim: para ve güç elinizde, neden mutlu değilsiniz?
Çıt yok! Ortalık git gide daha da sessiz;
Anladım dedim, cevabı sizde bilmezsiniz!
Yöneldim sağa -isyan eden köpeğe rağmen-
Nasıl seçerim yolumu iki tarafı da bilmeden.
Hoşuma gitmiyor güçlü de olsam köpeğin önde olması
karar veremem iki tarafı da görmeden tamamen…
Şaştım kaldım sağıma bakınca:
oradakiler hep zulme uğramakta
çektikleri acılar yüzlerinden okunmakta;
hakaretle, gururları kırılmakta haksızlıkla.
Fakat! o ne nur, o ne gurur;
bu kadar acıya karşı böyle dik mi durulur?
Her birinin yüzünde esenlik, mutluluk okunur;
Yapılanlara rağmen gözleri kaplı huzur.
Sordum: ne bu haliniz, niçin bu sıkıntılar?
Dediler: tek sebep! Allah’a iman var
peki, dedim, nasıl katlanılır oldu bunlar
Dediler: Allah’a imanla gelir ebedi mutluluklar!!!
Atmak istedim kendimi sağ tarafa;
fakat ne mümkün, köpek, o hep kanımda
akıttı beynime salyalarını, uludu
çıldırmış gibi havladı; hiddetinden kudurdu.
Ah o ses; uluyan, ben miyim kokan, ödü patlayan
o sıcak nefes; delip ensemi ağzımdan burnumdan çıkan.
Yeter kes! bıktım hırlamalarından
Artık ettim pes! yoruldum, bittim bu sancıdan.
Sodan, karanlıktan güzel yüzlü biri geldi
Nihayet! dedim, varmış burada da iyi biri.
Fakat o an gözlerim fark etti gözlerini;
kin, vahşet, nefret kaplamıştı içlerini…
Bak bana, sana asıl mutluluğu göstereyim; dedi
vur şu mazluma sende benim gibi,
aktıkça kan, doldur sonsuz güçle içini
doyma çığlıklarına vur, öldür hadi
Vurdum, vurdum! öyle ki sonunda öldürdüm;
kalbimi katılıkla, bedenimi güçle yoğurdum
Görmeseydim köpekteki iğrenç gülümsemeyi eğer,
Daha fazla kan! daha fazla güç! diye bağırır dururdum…
O sırıtışla fark ettim yanlışlara saplandığımı,
göze alamadım güçlü ama acımasız olmayı,
ebedi mutluluğu sonsuz karanlığa bırakmayı.
Yürekten istedim köpeği arkama atmayı.
Anladım en sonunda: bu sokak değil dünya.
Ve köpek benim; ben köpeğim;
köpek içimden gelen sesim;
O… O… O benim nefsim…
_ZeNabiN_