RAHATA DÜŞKÜNLÜK
Her yüce da’va ve hakîkat, müntesiblerinin kararlılığı, sadakatı ve onu muhafaza hususunda gösterecekleri gayretle devamlılık kazanır ve âlemşümûl bir hüviyete ulaşır. O da’va ve hakîkat, düşmanlarının sık sık saldırı ve tecavüzlerine karşılık idrâkli, müntesib, vefalı dostlardan mahrûm ise, er geç hâfızalardan silinip gitmeye mahkûm olur.
Akıcılığını kaybedip hareketsiz kalan suların, kokuşup bozulduğu gibi, kendini rehavete terkeden tembel kimselerin de çürüyüp zâyi olması muhakkaktır. İnsanda, rahat etme arzusu, ilk ölüm alarmı ve işaretidir. Ancak; fert, hissiyatıyla felç olmuşsa, ne bu alarmı duyacak ne de bu işaretten birşey anlayacaktır. Tabiî, dostların îkaz ve uyarılarından da...
Tembellik ve tenperverlik, her türlü zillet ve mahrumiyetin en başta gelen sebeplerindendir. Kendini rahat ve rehavetin kucağına salıveren ölü ruhların, birgün zaruri ihtiyaçlarının dahi, başkaları tarafından karşılanmasını bekleme gibi bir zillete dûçar olacaklarında şüphe yoktur.
Bu rahat ve rehavete düşkünlüğe aşırı hâneperestlik(1) de eklenince, artık mücahede hattının terkedilmesi ve ferdin rûhda avratlaşması mukadderdir. Bir de, bu gerisin geriye gidiş sezilemiyor ve durum, sırta geçirilen erkeklik urbasıyla değerlendiriliyorsa, o hepden bir fezâat ve dalâletdir.
Mücâdele aşkı ve “serhat tutkusu” sayesinde, küçük bir aşiretten koca bir imparatorluk doğmuştur. Birgün gelip de, bu aşk ve arzunun yerini harem sevdası alınca, koskoca bir millet yerle bir edilmiştir.
Harem aşkı ve hâneperestlikle nöbet yerini terkedenler, gâliben, maksatlarının aksiyle tokat yemiş, sıcak yuvalarından ve cıvıl cıvıl çocuklarından da olmuşlardır. Savaşması gerektiği yerde, erkekçe savaşmasını bilemeyen Endülüs’lü bir emîre, anasının itâb dolu şu sözü ne kadar ma’nidardır: “Cephede erkek gibi dövüşmedin, bâri otur avratlar gibi ağla!!”
İnsanın değişikliğe uğrayıp çürümesi, âheste âheste ve fevkalâde sessizce cereyan eder. Hatta bazen, küçük bir gaflet, kafileden az bir ayrılış, zâyi olup gitmeye sebebiyet verebilir. Ne var ki, böyleleri, kendilerini hep aynı çizgide ve mevzilerinde gördüklerinden, çok defa minare gibi bir zirveden kuyunun dibine düşdüklerinin farkına bile varamazlar!
Mücâhede hattını terkedenler, her firarî ve cephe kaçkınında bulunması tabiî olan suçluluk ruh hâletiyle, kendilerini müdâfaa ve hizmet veren arkadaşlarını tenkîd düşüncesi içinde, artık sapmışlıktan kurtulup, yeniden kendilerine has çizgiye gelmeleri âdetâ imkânsız gibidir. Âdem Nebi (a.s.) sürçtüğü zaman, kusurunu itiraf sayesinde, sıçrayıp bir hamlede yerini almasına karşılık; İblis, büyük yanlışlığına rağmen, nefsini müdafaaya kalkıştığından ebedî hüsrana uğramıştı.
Azim, irade ve gayretleriyle felce uğramış kimselerin, etraflarındaki insanların cesaret ve kuvve-i maneviyeleri üzerinde de büyük tesirleri görülür. Hatta bazen, böyle bir iradesizin göstereceği küçük bir tereddüt, az bir çekinme, yüz ferdin hakîki ölümleri kadar sarsıntı ve ümitsizliğe sebebiyet verdiği görülmüştür. Böyle bir hâl ise, sadece, millet ve vatan düşmanlarını teşci’ edip(2) cesaretlendirmeye ve iştihalarını kamçılayıp üzerimize saldırtmaya yarar.
Dünyanın câzibedar güzellikleri, mal ve evlât birer fitne, birer imtihandır. Bu imtihanın en başarılı talebeleri de, sabah-akşam gönül verdikleri hakîkata bağlılık “ahd u peymanında”(3) bulunan, azimli, iradeli, kararlı talihlilerdir.
1) Haneperestlik : Aşırı ev düşkünlüğü.
2) Teşci’ etmek : Şecaatlandırma, cesaret verme.
3) Ahd u peyman : Yemin etme, söz verme.
Her yüce da’va ve hakîkat, müntesiblerinin kararlılığı, sadakatı ve onu muhafaza hususunda gösterecekleri gayretle devamlılık kazanır ve âlemşümûl bir hüviyete ulaşır. O da’va ve hakîkat, düşmanlarının sık sık saldırı ve tecavüzlerine karşılık idrâkli, müntesib, vefalı dostlardan mahrûm ise, er geç hâfızalardan silinip gitmeye mahkûm olur.
Akıcılığını kaybedip hareketsiz kalan suların, kokuşup bozulduğu gibi, kendini rehavete terkeden tembel kimselerin de çürüyüp zâyi olması muhakkaktır. İnsanda, rahat etme arzusu, ilk ölüm alarmı ve işaretidir. Ancak; fert, hissiyatıyla felç olmuşsa, ne bu alarmı duyacak ne de bu işaretten birşey anlayacaktır. Tabiî, dostların îkaz ve uyarılarından da...
Tembellik ve tenperverlik, her türlü zillet ve mahrumiyetin en başta gelen sebeplerindendir. Kendini rahat ve rehavetin kucağına salıveren ölü ruhların, birgün zaruri ihtiyaçlarının dahi, başkaları tarafından karşılanmasını bekleme gibi bir zillete dûçar olacaklarında şüphe yoktur.
Bu rahat ve rehavete düşkünlüğe aşırı hâneperestlik(1) de eklenince, artık mücahede hattının terkedilmesi ve ferdin rûhda avratlaşması mukadderdir. Bir de, bu gerisin geriye gidiş sezilemiyor ve durum, sırta geçirilen erkeklik urbasıyla değerlendiriliyorsa, o hepden bir fezâat ve dalâletdir.
Mücâdele aşkı ve “serhat tutkusu” sayesinde, küçük bir aşiretten koca bir imparatorluk doğmuştur. Birgün gelip de, bu aşk ve arzunun yerini harem sevdası alınca, koskoca bir millet yerle bir edilmiştir.
Harem aşkı ve hâneperestlikle nöbet yerini terkedenler, gâliben, maksatlarının aksiyle tokat yemiş, sıcak yuvalarından ve cıvıl cıvıl çocuklarından da olmuşlardır. Savaşması gerektiği yerde, erkekçe savaşmasını bilemeyen Endülüs’lü bir emîre, anasının itâb dolu şu sözü ne kadar ma’nidardır: “Cephede erkek gibi dövüşmedin, bâri otur avratlar gibi ağla!!”
İnsanın değişikliğe uğrayıp çürümesi, âheste âheste ve fevkalâde sessizce cereyan eder. Hatta bazen, küçük bir gaflet, kafileden az bir ayrılış, zâyi olup gitmeye sebebiyet verebilir. Ne var ki, böyleleri, kendilerini hep aynı çizgide ve mevzilerinde gördüklerinden, çok defa minare gibi bir zirveden kuyunun dibine düşdüklerinin farkına bile varamazlar!
Mücâhede hattını terkedenler, her firarî ve cephe kaçkınında bulunması tabiî olan suçluluk ruh hâletiyle, kendilerini müdâfaa ve hizmet veren arkadaşlarını tenkîd düşüncesi içinde, artık sapmışlıktan kurtulup, yeniden kendilerine has çizgiye gelmeleri âdetâ imkânsız gibidir. Âdem Nebi (a.s.) sürçtüğü zaman, kusurunu itiraf sayesinde, sıçrayıp bir hamlede yerini almasına karşılık; İblis, büyük yanlışlığına rağmen, nefsini müdafaaya kalkıştığından ebedî hüsrana uğramıştı.
Azim, irade ve gayretleriyle felce uğramış kimselerin, etraflarındaki insanların cesaret ve kuvve-i maneviyeleri üzerinde de büyük tesirleri görülür. Hatta bazen, böyle bir iradesizin göstereceği küçük bir tereddüt, az bir çekinme, yüz ferdin hakîki ölümleri kadar sarsıntı ve ümitsizliğe sebebiyet verdiği görülmüştür. Böyle bir hâl ise, sadece, millet ve vatan düşmanlarını teşci’ edip(2) cesaretlendirmeye ve iştihalarını kamçılayıp üzerimize saldırtmaya yarar.
Dünyanın câzibedar güzellikleri, mal ve evlât birer fitne, birer imtihandır. Bu imtihanın en başarılı talebeleri de, sabah-akşam gönül verdikleri hakîkata bağlılık “ahd u peymanında”(3) bulunan, azimli, iradeli, kararlı talihlilerdir.
1) Haneperestlik : Aşırı ev düşkünlüğü.
2) Teşci’ etmek : Şecaatlandırma, cesaret verme.
3) Ahd u peyman : Yemin etme, söz verme.