Utbe ibni Gazvan (Radıyaliahu Anh) dan rivayet edilen bir hadis-i şerifte, Resulullah (Saikliahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:
"Sizin biriniz bir şey kaybederse yahut yanında arkadaşı bulunmadığı bir yerde yardım dilerse 'Ey Allah'ın kulları bana yardım edin! Ey Allah'ın kulları bana imdat edin!' desin. Çünkü Allah'ın bizim görmediğimiz kulları vardır."
(Taberanî, el-Mu 'cemü'l-Kebîr, No:Z90,17/117, Heysemî, Mecme'u 'z-Zevâid, No:17103,10/188)
İmam-ı Taberanî (Rahimehullah) m beyanına göre, bu hadis-i şerif denenmiş, böylece yardım görülmüştür.
İbni Abbas (Radıyaliahu Anhuma) dan rivayet edilen bir hadis-i şerifte Resulullah (Sailallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:
"Şüphesiz ki Allah (-u Tealân) in, hafaza meleklerinin dışında yer yüzünde melekleri vardır ki, ağaç yapraklarından düşenleri yazarlar. Sizin birinize çöl arazisinde bir aksaklık isabet ederse, 'Ey Allah'ın kulları! (Bana) yardım edin' diye Seslensin."
(İbniHacerel-Askalânî,Muhtasar-ı Zevâidi'l-Bezzâr,No:2128,2/420)
Abdullah ibni Mesud (Radıyaliahu Anh) dan rivayet edilen diğer bir hadis-i şerifte, Resulullah (Sailallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:
"Sizin birinizin sahrada hayvanı kaçarsa, 'Ey Allah'ın kulları hapsedin! Ey Allah'ın kulları durdurun!1 diye seslensin.
Çünkü Allah'ın yer yüzünde hazır bulunan kulları vardır, onu tutarlar."
(Ebu Yâ'lâ, Müsned, No:5269, 9/177, İbni Hacer, el- Metâlibu'l-kliye, No:3375,3/239, Taberanî, el-Mu 'cemü'l-Kebîr, No:10518,10/217, Deykmî, Müsned-i Firdevs,No:1311,1/330)
İşte bütün bu hadis-i şerifler, mukaddes ruhlara sahip olan varlıklarla tevessülün ve onlardan himmet (yardım) istemenin meşrûiyyetinin açık delilleridir.
Devenin bulunması için yardım edenler, Mevlâ'nın bulunması için yardım etmezler mi?
Allâme Muhammed ibni Allan (RahimehuiM) "Ezkâr" şerhinde şöyle demiştir.
Bu hadis-i şeriflerde geçen, "Allah'ın kulları" ndan maksat, ya melekler veya müslüman cinler ya da, "Ebdâl" diye isimlendirilen "Ricâl-i Gayb" (seçkin veliler) dir.
İmam-ı Nevevî (Radıyaliahu Anh) şöyle demiştir:
İlimde büyük hisse sahibi olan bazı şeyhlerimiz, içlerinden birinin katırı kaçtığında bu hadis-i şerifle amel ederek, Allah'ın kullarından yardım istediklerini ve o anda hayvanlarının bulunduğunu bize nakletmişlerdir.
Bir kere benim de aralarında bulunduğum bir cemaatte, hayvan kaçmağa başladı, insanlar onu tutmaktan âciz kalınca ben bu isti'âne'yi (yardım isteme lafzını) söyledim. Benim bu sözümden başka görünen hiçbir sebep ortada yokken hayvan o anda durdu.
(îbn-i Allan, el-Fütûhâtü'r-Rabbâniyye, 5/150-151)
İmam-ı Nevevî gibi Şâfi'î mezhebinde ictihad mertebesine ulaşmış büyük bir âlimin bu beyanı bu hadis-i şerifin sağlamlığına ve bununla amel etmenin cevazına açıkça delâlet etmektedir.
Ayrıca sahabe-i kiramın tatbikatı da bu yöndedir. Çünkü onlar, vefatından sonra da, Resulullah (Saikllahu Aleyhi ve Sellem) e nida ederek yardım istemişlerdir. Nitekim şu rivayetler bunun en açık delillerindendir.
RESULULLAH (Sallaîlahu Aleyhi ve Sellem) İLE MÜSLÜMANLARIN TEVESSÜLÜ:
Hafız İbni Kesîr'in naklettiğine göre, Yemâme vak'asında müslümanlarm şiarı (nişanı) "Ey Muhammed!" Sözleriydi.
(İbni Kesîr, el Bidaye ve'n-Nihaye: 6/324)
"Sizin biriniz bir şey kaybederse yahut yanında arkadaşı bulunmadığı bir yerde yardım dilerse 'Ey Allah'ın kulları bana yardım edin! Ey Allah'ın kulları bana imdat edin!' desin. Çünkü Allah'ın bizim görmediğimiz kulları vardır."
(Taberanî, el-Mu 'cemü'l-Kebîr, No:Z90,17/117, Heysemî, Mecme'u 'z-Zevâid, No:17103,10/188)
İmam-ı Taberanî (Rahimehullah) m beyanına göre, bu hadis-i şerif denenmiş, böylece yardım görülmüştür.
İbni Abbas (Radıyaliahu Anhuma) dan rivayet edilen bir hadis-i şerifte Resulullah (Sailallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:
"Şüphesiz ki Allah (-u Tealân) in, hafaza meleklerinin dışında yer yüzünde melekleri vardır ki, ağaç yapraklarından düşenleri yazarlar. Sizin birinize çöl arazisinde bir aksaklık isabet ederse, 'Ey Allah'ın kulları! (Bana) yardım edin' diye Seslensin."
(İbniHacerel-Askalânî,Muhtasar-ı Zevâidi'l-Bezzâr,No:2128,2/420)
Abdullah ibni Mesud (Radıyaliahu Anh) dan rivayet edilen diğer bir hadis-i şerifte, Resulullah (Sailallahu Aleyhi ve Sellem) şöyle buyurmuştur:
"Sizin birinizin sahrada hayvanı kaçarsa, 'Ey Allah'ın kulları hapsedin! Ey Allah'ın kulları durdurun!1 diye seslensin.
Çünkü Allah'ın yer yüzünde hazır bulunan kulları vardır, onu tutarlar."
(Ebu Yâ'lâ, Müsned, No:5269, 9/177, İbni Hacer, el- Metâlibu'l-kliye, No:3375,3/239, Taberanî, el-Mu 'cemü'l-Kebîr, No:10518,10/217, Deykmî, Müsned-i Firdevs,No:1311,1/330)
İşte bütün bu hadis-i şerifler, mukaddes ruhlara sahip olan varlıklarla tevessülün ve onlardan himmet (yardım) istemenin meşrûiyyetinin açık delilleridir.
Devenin bulunması için yardım edenler, Mevlâ'nın bulunması için yardım etmezler mi?
Allâme Muhammed ibni Allan (RahimehuiM) "Ezkâr" şerhinde şöyle demiştir.
Bu hadis-i şeriflerde geçen, "Allah'ın kulları" ndan maksat, ya melekler veya müslüman cinler ya da, "Ebdâl" diye isimlendirilen "Ricâl-i Gayb" (seçkin veliler) dir.
İmam-ı Nevevî (Radıyaliahu Anh) şöyle demiştir:
İlimde büyük hisse sahibi olan bazı şeyhlerimiz, içlerinden birinin katırı kaçtığında bu hadis-i şerifle amel ederek, Allah'ın kullarından yardım istediklerini ve o anda hayvanlarının bulunduğunu bize nakletmişlerdir.
Bir kere benim de aralarında bulunduğum bir cemaatte, hayvan kaçmağa başladı, insanlar onu tutmaktan âciz kalınca ben bu isti'âne'yi (yardım isteme lafzını) söyledim. Benim bu sözümden başka görünen hiçbir sebep ortada yokken hayvan o anda durdu.
(îbn-i Allan, el-Fütûhâtü'r-Rabbâniyye, 5/150-151)
İmam-ı Nevevî gibi Şâfi'î mezhebinde ictihad mertebesine ulaşmış büyük bir âlimin bu beyanı bu hadis-i şerifin sağlamlığına ve bununla amel etmenin cevazına açıkça delâlet etmektedir.
Ayrıca sahabe-i kiramın tatbikatı da bu yöndedir. Çünkü onlar, vefatından sonra da, Resulullah (Saikllahu Aleyhi ve Sellem) e nida ederek yardım istemişlerdir. Nitekim şu rivayetler bunun en açık delillerindendir.
RESULULLAH (Sallaîlahu Aleyhi ve Sellem) İLE MÜSLÜMANLARIN TEVESSÜLÜ:
Hafız İbni Kesîr'in naklettiğine göre, Yemâme vak'asında müslümanlarm şiarı (nişanı) "Ey Muhammed!" Sözleriydi.
(İbni Kesîr, el Bidaye ve'n-Nihaye: 6/324)