el-Vadîn anlatiyor: Bir adam Resûlullah (a.s.)’a geldi ve sunlari aktardi: ‘Yâ Resûlalllah! Biz cahiliye ehlinden iken putlara tapar, çocuklarimizi öldürürdük. Benim bir kiz çocugum vardi. Ona seslendigim zaman sevinçle yanima gelir neselenirdi. Yine bir gün yanima çagirdim o da geldi. Evimin yakininda kendimize ait bir kuyu vardi, oraya götürdüm ve kizimi kendi elimle kuyuya attim... Yavrucagizim benim ardimdan babacigim! babacigim! diye bagiriyordu... Allah Resûlü bu olayi dinlerken agliyordu; o kadar çok agliyordu ki, gözünden yaslar bosaniyordu. Resûlullah’in arkadaslari o adama, ‘Allah Resûlünü üzüyorsun’ dediler. Resûlullah: “Birakin bu adam önemli bir sey soruyor” dedi. Sonra adama dönerek, “Anlattigin olayi bana bir daha anlat” buyurdu. Adam ayni olayi tekrar anlatti. Resûlullah (a.s.)’in göz yaslari güzelim sakalini islatiyordu. Sonra adama söyle buyurdu: “Süphesiz Allah, senin kafir iken yaptiklarini silmistir. Simdi artik her seye yeniden basla.”
Dârimî, es-Sünen, “Kitâbü’l-Mukaddime”, 2.
Dârimî, es-Sünen, “Kitâbü’l-Mukaddime”, 2.