Günah insan içinmukadderdirve aynı zamanda o,insanın tabiatınınbir tezahürüdür.İnsan günah karşısında Allaha(cellecelalühü) e çok sığınmalı;tabiatının o meylini yenmeye,fıtratının,o,buudunu kapalı tutmaya çalışmalıdır.Sevap,daha sonraki,sevap,için bie davetiye olduğu gibi,günahda,bir,sonraki,günaha çağrıgibidir.Hafizanallah,insan tabiatında bir kere delik açılınca,artık onun arkası gelir,hata ve isyanlarla örülü fasit bir daire oluşur.......
Günaha hiç,düşmemeye çalışmak gerekir,fakat düşülse hemen tevbe etmelidir.Hem bu tevbe sadece bir kareyle kalmamalı;samimi bir kul işlediği bir günahtan dolayı,onu her hatırladığında,yeni işlemiş gibi bin defa istiğfar etmelidir.Gözü birkere harama kaymışsa,kendini bütün gün günah işliyormuş gibibir yanlışlık içinde görmeli,"İşte ben böylesine bir zavallıyım"deyip nefsini kınamalı,pişmanlıkla iki büklüm olmalı ve hemen tövbeye durmalıdır.Durmalı ve"yüce dergaha"a el açıp yüne ona yalvarmalıdır.
İnsan herzaman Allaha muhtaçtırçtır.Muhataç olmayan bir tanedir,o da "Allahhus-samed"dir.Fakat ona muhtaç olmakta da bambaşka bir güzellik vardır.Ben muhtaç olmayan bir insan olmaktansa,cenabı hakka muhtaç,boynu tasmalı bir kul olmayı tercih ederim.Hervesilesiyle ona el açmak,her şeyi ondan dilenmek,çok hoşuma gider.Mahiyetime,yerleştirildiğinde beni kendinden müstağni kılacaksa varidat,mevhibe,keşfu keramet istemem,benim ona muhtaç olduğumu ruhuma duyuracak hisler isterim.Sürekli ona karşı zaruriyet derecesinde bir ihtiyaç içerisinde olmayı arzu ederim.
Bunları inancı olmayanlara anlatmak çok zordur,anlayamazlarbu hakikatı."Bardağı tuttum,ağzıma götürdüm veip bütün bu ifadelerin aslında mecaz olduğunu anlamayan nsıl anlayacakki?"içtim" ne demeko içiyor işte;bardağı yaratanda o suyu yaratanda o ve seni yaratan da o.İradenin ötesinde onun iradesi var.Bir mümin tevhid mülahazasıyla bağlı yaşamak istiyorsa,mülahazalarını sık,sık,gözden geçirmelidir.
Maalesef,bu asırda enaniyet çok ilerde "veli" diye bileceğiniz adamda bile bencillik oluyor.Hatta hafizanallah-öyle oluyorlar ki,zaman geliyor,namazında,niyazında birisi olmasına rağmen,önemli,makbul bir insanın.Cenbı hak tarafından bazı önemli şeylere vesile kılındığı söylenince ona karşı kıskançlık duyuyor.Hatta kendisine saygı duyduğu zatı bile kıskanıyor.Enaniyet okadar ilerideki,"üstad"deyip onu kabulüne ifade ediyor,fakat kendisini ,silseniz,nefyetseniz,her şeyi tamamen üstad a versenizona karşı bile kıskançlık duyuyor,"Azıcık da benden bahsedin yahu"diyor.
Bçyle insanlardan müteşekkil bir insanın enaniyetli bir cemiyette de bir enaniyeti milliye,enaniyeti cemiy oluyor.Benlik kuvvet kazanıyor ve dahada tehlikeli bir hale geliyor.Aidiyet mülehazası da enaniyete sebeb oluyor.İnsan tercihini bir yönde kullana bilir.Ben hanafiyim tercihimi böyle kullandım,fakat hanefi olmakla şafiliğe hanbeliye,malikiye karşı caka yapmanın bir anlamı yoktur.Herkes elinden geldiğince dinine,milletine,hizmet ediyorken."Ben falan yerin talebesiyimben kahramanlar yaratan bir ırın ahfanıyım"....şeklinde üstünlük mülehazaları içine girmek çirkindir.Tercihini belli bir yönde kullanmışın,elbette tercihini kullandığına göre orada bir faikiyet mülehaza ediyorsun.Bu senin hakkındır.Tıbkı bir müctehidin yaptığı gibi ictihad gibi birşeydir.Ama buiüstünlük duygusuna kapılmaya,başkalarını hafife almaya ve kendinide kurtulmuşluk içinde görmeye katiyyen vesile yapılmamalıdır.
Günaha hiç,düşmemeye çalışmak gerekir,fakat düşülse hemen tevbe etmelidir.Hem bu tevbe sadece bir kareyle kalmamalı;samimi bir kul işlediği bir günahtan dolayı,onu her hatırladığında,yeni işlemiş gibi bin defa istiğfar etmelidir.Gözü birkere harama kaymışsa,kendini bütün gün günah işliyormuş gibibir yanlışlık içinde görmeli,"İşte ben böylesine bir zavallıyım"deyip nefsini kınamalı,pişmanlıkla iki büklüm olmalı ve hemen tövbeye durmalıdır.Durmalı ve"yüce dergaha"a el açıp yüne ona yalvarmalıdır.
İnsan herzaman Allaha muhtaçtırçtır.Muhataç olmayan bir tanedir,o da "Allahhus-samed"dir.Fakat ona muhtaç olmakta da bambaşka bir güzellik vardır.Ben muhtaç olmayan bir insan olmaktansa,cenabı hakka muhtaç,boynu tasmalı bir kul olmayı tercih ederim.Hervesilesiyle ona el açmak,her şeyi ondan dilenmek,çok hoşuma gider.Mahiyetime,yerleştirildiğinde beni kendinden müstağni kılacaksa varidat,mevhibe,keşfu keramet istemem,benim ona muhtaç olduğumu ruhuma duyuracak hisler isterim.Sürekli ona karşı zaruriyet derecesinde bir ihtiyaç içerisinde olmayı arzu ederim.
Bunları inancı olmayanlara anlatmak çok zordur,anlayamazlarbu hakikatı."Bardağı tuttum,ağzıma götürdüm veip bütün bu ifadelerin aslında mecaz olduğunu anlamayan nsıl anlayacakki?"içtim" ne demeko içiyor işte;bardağı yaratanda o suyu yaratanda o ve seni yaratan da o.İradenin ötesinde onun iradesi var.Bir mümin tevhid mülahazasıyla bağlı yaşamak istiyorsa,mülahazalarını sık,sık,gözden geçirmelidir.
Maalesef,bu asırda enaniyet çok ilerde "veli" diye bileceğiniz adamda bile bencillik oluyor.Hatta hafizanallah-öyle oluyorlar ki,zaman geliyor,namazında,niyazında birisi olmasına rağmen,önemli,makbul bir insanın.Cenbı hak tarafından bazı önemli şeylere vesile kılındığı söylenince ona karşı kıskançlık duyuyor.Hatta kendisine saygı duyduğu zatı bile kıskanıyor.Enaniyet okadar ilerideki,"üstad"deyip onu kabulüne ifade ediyor,fakat kendisini ,silseniz,nefyetseniz,her şeyi tamamen üstad a versenizona karşı bile kıskançlık duyuyor,"Azıcık da benden bahsedin yahu"diyor.
Bçyle insanlardan müteşekkil bir insanın enaniyetli bir cemiyette de bir enaniyeti milliye,enaniyeti cemiy oluyor.Benlik kuvvet kazanıyor ve dahada tehlikeli bir hale geliyor.Aidiyet mülehazası da enaniyete sebeb oluyor.İnsan tercihini bir yönde kullana bilir.Ben hanafiyim tercihimi böyle kullandım,fakat hanefi olmakla şafiliğe hanbeliye,malikiye karşı caka yapmanın bir anlamı yoktur.Herkes elinden geldiğince dinine,milletine,hizmet ediyorken."Ben falan yerin talebesiyimben kahramanlar yaratan bir ırın ahfanıyım"....şeklinde üstünlük mülehazaları içine girmek çirkindir.Tercihini belli bir yönde kullanmışın,elbette tercihini kullandığına göre orada bir faikiyet mülehaza ediyorsun.Bu senin hakkındır.Tıbkı bir müctehidin yaptığı gibi ictihad gibi birşeydir.Ama buiüstünlük duygusuna kapılmaya,başkalarını hafife almaya ve kendinide kurtulmuşluk içinde görmeye katiyyen vesile yapılmamalıdır.