ÖLÜMÜN BAŞLANGICI
İbn-i Ebu Şeybe ve İmam Ahmed’in Hasan’dan rivayet ettiklerine göre:
Allah Âdem ve zürriyetini yarattığı zaman melekler:
Yer bunları istiab edemez” demişler.
Allah (cc):
“Ben içlerine ölümü bırakacağım” demiş
Melekler:
Öyle ise hayat onlara hoş gelmez
Allah (cc):
“Ben onların kalplerine emel yerleştireceğim” diye onlara ilham etmiştir.
Ebu Nuaym’ın Hilye’de Mücahit’den rivayetine göre: Âdem (as.) yere indiği zaman Rabbi ona şöyle dedi:
“Yıkılmak için yap, ölüm için doğur”
ÖLÜNÜN BAŞINDA DURAN MELEK VE RUHANİLER, SEKARATTA OLANIN GÖRDÜKLERİ VE İŞİTTİKLERİ MÜMİNİN MÜJDELENDİKLERİ VE KÂFİRİN KORKTUĞU ŞEYLER
Sahih tariklerle Bera bin Azip(ra)’dan rivayet edildiğine göre şöyle demiştir.
“Ensar’dan bir adamın cenazesine Rasulullah (sav) ile beraber çıktık. Henüz onu kabre koymamıştılar. Rasulullah (sav) oturdu. Bizde etrafında oturduk. Sanki üstümüzde kuş vardı-Rasulullahın elinde bir değnek vardı. Onunla yeri kazıyordu. Başını kaldırdı: iki veya üç sefer kabrin azabından Allah’a sığınırım” dedi.
Sonra şöyle buyurdu: Mümin kul, dünyadan ilişkisi kesilip ahirete yöneleceği zaman, gökten beyaz elbiseli melekler üstüne inerler. Yüzleri sanki güneş gibidir. Cennetten kefen ve mumyaları getirirler. Ona göz uzaklığı kadar yaklaşınca dururlar. Sonra ölüm meleği gelir ta başucunda oturur. Ona der:
Ey nefsi mutmaine: Allahın mağfiret ve rızasına çık.(buyurdu ki):Siz başka şekilde görseniz de su testisinden akar gibi onun ruhu cesedinden akar. Melek-ül mevt, ruhunu alır. Alırken o melekler ruhu ona hemen teslim etmezler. O kefen ve mumyaya koyarak teslim ederler. Yeryüzündeki en güzel koku gibi, bir koku ondan çıkar. O melekler onu yükseltirler. Diğer meleklerin toplulukları yanından geçerken, onlar “bu hoş güzel ruh kimdir?” derler, diğerleri; “Filan oğlu filan” derler. Dünya’daki en güzel isimleriyle onu yâd ederler. Sonra dünya göğüne varırlar, açmak isterler, onlara açılır. Her göğün mukarreb melekleri bir üsttekine teslim edinceye kadar onları teşyi ederler. Böyle giderler, ta yedinci göğe varırlar. Orda Allah buyuruyor:
Bu kulumun kitabını (isim defterini) ala-i illiyinde yazın ve onu dünya’ya iade edin. Çünkü “ben onları yerden yarattım. Ve onları yere iade ediyorum. Ve bir daha ondan çıkartacağım”(ayet meali)Ruhu cesedine dönünce iki melek gelip onu oturturlar ve: Rabbin kimdir? Derler:
O:
Rabbim Allah’tır, der
Onlar:
Dinin nedir?
O:
Dinim İslam’dır, der.
Onlar size gönderiler bu adam kimdir?
O:
Allah’ın Resulüdür, der
Onlar:
Nerden biliyorsun?
O:
Allah’ın kitabını okudum, ona iman ettim, der.
Bunun üzerine gökten bir ses gelir ki:
-Kulum doğru söyledi, ona cennetten bir yer döşeyin ve cennet elbiselerinden giydirin ve ona cennete bir kapı açın. Ona bir kapı açılır. Cennetin kokusu, hoş rayihalar ona gelir. Kabri gözün göreceği kadar genişlenir. Sonra ona güzel yüzlü, hoş kokulu, güzel elbiseli bir adam gelir. Ona der:
-Sana müjde, sana va’d edilen gün işte bu gündür. Ölen kişi o adama:
-Sen kimsin? Hayırlı bir yüzün var, der.
Adam:
-Ben senin salih amellerinim, der.
Ölü sevincinden artık:
Ya Rabbi! Kıyameti kopar, kıyameti kopar da mal ve ehlime kavuşayım der.
(Buyurdu ki) kâfir kul dünyadan ilişkisini keseceği ahrete yöneleceği zaman, gökten siyah yüzlü melekler üstüne inerler. Beraberinde sert kıllardan yapılmış plaslar vardır. Göz görecek kadar yakınına otururlar. Sonra ölüm meleği gelir başucunda oturur ve:
-Ey habis nefis! Allah’ın kahır ve gazabına çık der, ruhu cesedinde dağılır. Dağılmış yüzden bir yan dişleri çekilir gibi ruhunu cesedinden çeker. Ölüm meleği ruhunu aldığı zaman, azap melekleri hemen onu melek-ül mevte teslim etmezler. Onu o kıl plaslarında sararlar. Ondan yeryüzünün en pis kokusu gibi koku çıkar. Sonra melekler onu göğe çıkartırlar, her melek topluluğuna varınca,”Ne bu habis ruh” derler.
Azap melekleri;
-Falan oğlu filan diye dünya’da en çirkin ismiyle onu yâd ederler. Ve onu götürdüklerinde dünya göğüne varınca, açmak isterler. Onlara açılmaz, sonra Rasulullah(sav):
“Onlara gök kapıları açılmaz(Araf:40) mealindeki ayeti okudu. Ve:
“Allah buyuruyor ki: bunun ismini yerin dip çamurunda yazınız diye söyledi: Sonra şu ayeti:
“Allah’a şirk koşan kişi, sanki gökten düşmüş, kartal onu kapmış veya hava onu uzak bir yere atmış gibidir.”mealindeki ayeti okudu ve şöyle devam etti:
Sonra ruhu cesedine döner. Ona iki melek gelir. Onu oturturlar,
Ona:
-Rabbin kimdir? Derler
O:
-Ha bilmiyorum, der
-Dinin nedir? Derler,
O yine:
Bilmiyorum, der
-Bu size gönderilen adam kimdir? Derler, o yine
-Ha bilmiyorum, der, bunun üzerine gökten bir ses gelir:
-Bu kulum yalan söyledi, ona cehennemden bir yer döşeyin, ateşten onu giydirin. Cehennemden ona bir kapı açın ki, sıcaklığı ve dumanı o kapıdan ona gelsin, denilir.
Kabri daralır, kaburgaları iç içe girer. Sonra çirkin yüzlü elbiseli, pis kokulu bir adam yanına gelir. Ona:
-Sana hoş gelmeyen şeyler ile müjdelen! Senin va’d edildiğin gün bu gündür. Denilir. O, ona;
-Kimsin der?
Adam:
-Ben senin pis amelinim deyince:
-Ya Rabbi kıyameti koparma, kıyameti koparma, diye söylemeye başlar.
İbn-i Ebu Şeybe ve İmam Ahmed’in Hasan’dan rivayet ettiklerine göre:
Allah Âdem ve zürriyetini yarattığı zaman melekler:
Yer bunları istiab edemez” demişler.
Allah (cc):
“Ben içlerine ölümü bırakacağım” demiş
Melekler:
Öyle ise hayat onlara hoş gelmez
Allah (cc):
“Ben onların kalplerine emel yerleştireceğim” diye onlara ilham etmiştir.
Ebu Nuaym’ın Hilye’de Mücahit’den rivayetine göre: Âdem (as.) yere indiği zaman Rabbi ona şöyle dedi:
“Yıkılmak için yap, ölüm için doğur”
ÖLÜNÜN BAŞINDA DURAN MELEK VE RUHANİLER, SEKARATTA OLANIN GÖRDÜKLERİ VE İŞİTTİKLERİ MÜMİNİN MÜJDELENDİKLERİ VE KÂFİRİN KORKTUĞU ŞEYLER
Sahih tariklerle Bera bin Azip(ra)’dan rivayet edildiğine göre şöyle demiştir.
“Ensar’dan bir adamın cenazesine Rasulullah (sav) ile beraber çıktık. Henüz onu kabre koymamıştılar. Rasulullah (sav) oturdu. Bizde etrafında oturduk. Sanki üstümüzde kuş vardı-Rasulullahın elinde bir değnek vardı. Onunla yeri kazıyordu. Başını kaldırdı: iki veya üç sefer kabrin azabından Allah’a sığınırım” dedi.
Sonra şöyle buyurdu: Mümin kul, dünyadan ilişkisi kesilip ahirete yöneleceği zaman, gökten beyaz elbiseli melekler üstüne inerler. Yüzleri sanki güneş gibidir. Cennetten kefen ve mumyaları getirirler. Ona göz uzaklığı kadar yaklaşınca dururlar. Sonra ölüm meleği gelir ta başucunda oturur. Ona der:
Ey nefsi mutmaine: Allahın mağfiret ve rızasına çık.(buyurdu ki):Siz başka şekilde görseniz de su testisinden akar gibi onun ruhu cesedinden akar. Melek-ül mevt, ruhunu alır. Alırken o melekler ruhu ona hemen teslim etmezler. O kefen ve mumyaya koyarak teslim ederler. Yeryüzündeki en güzel koku gibi, bir koku ondan çıkar. O melekler onu yükseltirler. Diğer meleklerin toplulukları yanından geçerken, onlar “bu hoş güzel ruh kimdir?” derler, diğerleri; “Filan oğlu filan” derler. Dünya’daki en güzel isimleriyle onu yâd ederler. Sonra dünya göğüne varırlar, açmak isterler, onlara açılır. Her göğün mukarreb melekleri bir üsttekine teslim edinceye kadar onları teşyi ederler. Böyle giderler, ta yedinci göğe varırlar. Orda Allah buyuruyor:
Bu kulumun kitabını (isim defterini) ala-i illiyinde yazın ve onu dünya’ya iade edin. Çünkü “ben onları yerden yarattım. Ve onları yere iade ediyorum. Ve bir daha ondan çıkartacağım”(ayet meali)Ruhu cesedine dönünce iki melek gelip onu oturturlar ve: Rabbin kimdir? Derler:
O:
Rabbim Allah’tır, der
Onlar:
Dinin nedir?
O:
Dinim İslam’dır, der.
Onlar size gönderiler bu adam kimdir?
O:
Allah’ın Resulüdür, der
Onlar:
Nerden biliyorsun?
O:
Allah’ın kitabını okudum, ona iman ettim, der.
Bunun üzerine gökten bir ses gelir ki:
-Kulum doğru söyledi, ona cennetten bir yer döşeyin ve cennet elbiselerinden giydirin ve ona cennete bir kapı açın. Ona bir kapı açılır. Cennetin kokusu, hoş rayihalar ona gelir. Kabri gözün göreceği kadar genişlenir. Sonra ona güzel yüzlü, hoş kokulu, güzel elbiseli bir adam gelir. Ona der:
-Sana müjde, sana va’d edilen gün işte bu gündür. Ölen kişi o adama:
-Sen kimsin? Hayırlı bir yüzün var, der.
Adam:
-Ben senin salih amellerinim, der.
Ölü sevincinden artık:
Ya Rabbi! Kıyameti kopar, kıyameti kopar da mal ve ehlime kavuşayım der.
(Buyurdu ki) kâfir kul dünyadan ilişkisini keseceği ahrete yöneleceği zaman, gökten siyah yüzlü melekler üstüne inerler. Beraberinde sert kıllardan yapılmış plaslar vardır. Göz görecek kadar yakınına otururlar. Sonra ölüm meleği gelir başucunda oturur ve:
-Ey habis nefis! Allah’ın kahır ve gazabına çık der, ruhu cesedinde dağılır. Dağılmış yüzden bir yan dişleri çekilir gibi ruhunu cesedinden çeker. Ölüm meleği ruhunu aldığı zaman, azap melekleri hemen onu melek-ül mevte teslim etmezler. Onu o kıl plaslarında sararlar. Ondan yeryüzünün en pis kokusu gibi koku çıkar. Sonra melekler onu göğe çıkartırlar, her melek topluluğuna varınca,”Ne bu habis ruh” derler.
Azap melekleri;
-Falan oğlu filan diye dünya’da en çirkin ismiyle onu yâd ederler. Ve onu götürdüklerinde dünya göğüne varınca, açmak isterler. Onlara açılmaz, sonra Rasulullah(sav):
“Onlara gök kapıları açılmaz(Araf:40) mealindeki ayeti okudu. Ve:
“Allah buyuruyor ki: bunun ismini yerin dip çamurunda yazınız diye söyledi: Sonra şu ayeti:
“Allah’a şirk koşan kişi, sanki gökten düşmüş, kartal onu kapmış veya hava onu uzak bir yere atmış gibidir.”mealindeki ayeti okudu ve şöyle devam etti:
Sonra ruhu cesedine döner. Ona iki melek gelir. Onu oturturlar,
Ona:
-Rabbin kimdir? Derler
O:
-Ha bilmiyorum, der
-Dinin nedir? Derler,
O yine:
Bilmiyorum, der
-Bu size gönderilen adam kimdir? Derler, o yine
-Ha bilmiyorum, der, bunun üzerine gökten bir ses gelir:
-Bu kulum yalan söyledi, ona cehennemden bir yer döşeyin, ateşten onu giydirin. Cehennemden ona bir kapı açın ki, sıcaklığı ve dumanı o kapıdan ona gelsin, denilir.
Kabri daralır, kaburgaları iç içe girer. Sonra çirkin yüzlü elbiseli, pis kokulu bir adam yanına gelir. Ona:
-Sana hoş gelmeyen şeyler ile müjdelen! Senin va’d edildiğin gün bu gündür. Denilir. O, ona;
-Kimsin der?
Adam:
-Ben senin pis amelinim deyince:
-Ya Rabbi kıyameti koparma, kıyameti koparma, diye söylemeye başlar.