Cenab-ı Hak Kur’an’dan Nur olarak bahsetmiş; keza, Hz. Peygamberi sirac-ı münir (nur saçan bir lamba) olarak nitelemiştir. İmanın, ilim ve marifetin de birer nur olduğunda şüphe yoktur. Çünkü, küfür zulmetiyle her şey karanlıklar içindeyken, iman nuruyla kâinat nurlanır. Keza, cehalet karanlığıyla bir kitaba bakan kişi hiçbir manaya muhatap olamazken, ilim nuruyla bakınca, o kitabın zengin manalarla dolu olduğunu görür.
“Allah, göklerin ve yerin nurudur” ayeti (Nur, 35) öncelikle, göklerin ve yerin “yokluk karanlığından kurtulup, ziyadar varlık alemine” gelmiş olmaları şeklinde açıklanır. Hamdi Yazır’ın ifadesiye, “bütün âlemi meydana koyan, kainatı gösteren, hakikatı bildiren, gözleri, gönülleri şenlendiren O’dur. O olmasa idi hiçbir şey bulunmaz, hiçbir hakikat sezilmez, hiçbir neş’e duyulmazdı.”
Akan bir nehrin üzerindeki kabarcıklar, güneşten gelen nurlarla parlar. Sönenlerin yerine gelen kabarcıklarda da aynı parlama eseri görülür. Onlardaki bu parlaklık gökteki güneşten geldiği gibi, zaman nehrinde akıp giden evrendeki tüm varlıklar ezeli ve ebedi olan Allahın nuruna mazhariyetle varlık nimetini tadarlar.
“Allah göklerin ve yerin nurudur” ayetinin üstte bildirilen “onları yokluktan varlığa çıkaran, gözlere gösterendir” manasının yanında, şu gibi manalarına da dikkat çekilmiştir.
• Allah göklerin ve yerin münevviri, yani nurlandırıcısıdır. Semayı meleklerle, arzı peygamberlerle aydınlatmıştır.
• Allah, göklerin ve yerin müdebbiri, yani mutasarrıfıdır.
• Allah, göklerde ve yerde olanlara hidayet eder, yol gösterir. Göklerde ve yerdekiler, Onun nuruyla yol bulurlar, iş yaparlar.
Razi, ayetin sonundaki “Allah nuruna dilediğini hidayet buyurur” karinesinden hareketle “Allah, göklerde ve yerde olanlara hidayet eder, yol gösterir” manasını tercih eder. Bu mana, İbnu Abbas’tan da nakledilmektedir.
Bütün bu manalar, nur kelimesinin farklı görünümleriyle ilgilidir. Çünkü, nur ile aydınlatılır, nur ile görülür, nur ile yol gösterilir.
“Allah, göklerin ve yerin nurudur” ayeti (Nur, 35) öncelikle, göklerin ve yerin “yokluk karanlığından kurtulup, ziyadar varlık alemine” gelmiş olmaları şeklinde açıklanır. Hamdi Yazır’ın ifadesiye, “bütün âlemi meydana koyan, kainatı gösteren, hakikatı bildiren, gözleri, gönülleri şenlendiren O’dur. O olmasa idi hiçbir şey bulunmaz, hiçbir hakikat sezilmez, hiçbir neş’e duyulmazdı.”
Akan bir nehrin üzerindeki kabarcıklar, güneşten gelen nurlarla parlar. Sönenlerin yerine gelen kabarcıklarda da aynı parlama eseri görülür. Onlardaki bu parlaklık gökteki güneşten geldiği gibi, zaman nehrinde akıp giden evrendeki tüm varlıklar ezeli ve ebedi olan Allahın nuruna mazhariyetle varlık nimetini tadarlar.
“Allah göklerin ve yerin nurudur” ayetinin üstte bildirilen “onları yokluktan varlığa çıkaran, gözlere gösterendir” manasının yanında, şu gibi manalarına da dikkat çekilmiştir.
• Allah göklerin ve yerin münevviri, yani nurlandırıcısıdır. Semayı meleklerle, arzı peygamberlerle aydınlatmıştır.
• Allah, göklerin ve yerin müdebbiri, yani mutasarrıfıdır.
• Allah, göklerde ve yerde olanlara hidayet eder, yol gösterir. Göklerde ve yerdekiler, Onun nuruyla yol bulurlar, iş yaparlar.
Razi, ayetin sonundaki “Allah nuruna dilediğini hidayet buyurur” karinesinden hareketle “Allah, göklerde ve yerde olanlara hidayet eder, yol gösterir” manasını tercih eder. Bu mana, İbnu Abbas’tan da nakledilmektedir.
Bütün bu manalar, nur kelimesinin farklı görünümleriyle ilgilidir. Çünkü, nur ile aydınlatılır, nur ile görülür, nur ile yol gösterilir.