Ne var ki zayıf olan şeytan, kuvvetli olan insan iradesine bir takım hilelerle galip gelebiliyor. İnsanın çoğu zaman haramlara girip, şeytana mağlup olması, şeytanın kuvvetli olduğundan değil, onun hilesinin ve desisesinin kuvvetli olduğundan ileri gelir.
Şeytanın bu sinsi oyununu bozup, desisesini boşa çıkarmak, ancak onun oyununun iç yüzünü bilmekle, yani ilim ile olur.
Her insan harama girebilir, günah işleyebilir. Allah-u Teâlâ ise nihayetsiz merhametinin bir eseri olarak, tevbe kapısını açık bırakmış ki, insan hata ettiğini anladığı zaman derhal tevbe edip affedilmesini istirham etsin. Eğer, kul kendi kulluğuna yakışır bir şekilde tevbe etmesini bilirse, Yüce Allah da kendi şanına yakışır şekilde onu affedebilir. Affedilen bir insan ise Rabbine günahlardan arınmış bir şekilde kavuşabilir.
Fakat şeytan, insanın Rabbine günahsız varmasını istemediği için, açık olan tevbe kapısını insana kendi eliyle kapattırmaya çalışır. Bunu temin etmek için de şöyle bir desiseye başvurur. İnsana nefsini hoş gösterir. Nefsin kusurlarını göstermez. Şeytanın bu oyununa gelen bir insan, kusurunu itiraf etmez. Bir kusur olsa da bin bir bahane bulup, suçu yine başkasının üzerine atar. Nefsini o kadar savunur, kusurdan o kadar uzak görür ki, Allah’tan başkası o kadar kusursuz olamaz.
Şu vaziyette kendi kusurunu görmeyen bir insan şeytana maskara olur. Bütün kusur kendinde olduğu halde, şeytandan dersini alan nefis, suçu başkalarına atıp kendisini temize çıkarması, bir katilin koynundaki kanlı bıçakla cenaze namazını ilk safta kılarak kendini gizlemeye çalışmasına benzer. Bir taraftan feryad edip, ağlama numarası yaparken, diğer taraftan, nasıl da kendini masum gösterip suçu başkasına atarak cenaze sahibini oyuna getirdiğine içinden kıs kıs güler.
İnsanı günaha meylettiren, dersini şeytandan alan nefis olduğu için bütün kusurlar ondan çıkıyor. Bir defa insanı mağlup etmiş, günaha girdirmiş; ikinci defa da o günahını itiraf ettirmeyerek mağlup etmeye çalışıyor. Çünkü insan kusurunu görse, günahını itiraf eder. Günahını itiraf eden o günahtan tevbe eder, affedilmesi için Cenabı Hakk’a istiğfarda bulunur. Bu şekilde, günahlara karşı, Allah’ın rahmetine sığınan, umulur ki, affedilir de o günahların zararından kurtulur. Zaten şeytanın insanı mahrum bırakmaya çalıştığı şey de Allah’ın affı ve mağfiretidir.
Şeytanın oyununa gelen bir nefis bilmez ki, Hz. Yusuf (AS) gibi bir büyük peygamber bile;
“Ben nefsimi temize de çıkarmıyorum, çünkü nefis gerçekten kötülüğü çok emreder” (Yusuf Suresi, Ayet, 53)
diyerek, nefsine itimat etmeyip, nefsinin kötülükten yana olduğundan şikayet ederken, nasıl olur da insan kendi nefsine nasıl itimat edebilir? Bunca yıllık ömründe insanı hesapsız günahlara girdiren, her gün ona ihanet ederek sabıka sicili tümden bozuk olan nefsi masum görmek elbette safdillikten de öte tam bir ahmaklık olur.
Kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Nefsini kusursuz gören, günahını itiraf etmez, itiraf etmediği için de elbette o günahından tevbe etmeyip, Allah’ın af ve mağfiretinden, rahmet ve merhametinden mahrum kalır. Şeytan bunu iyi bildiği için insanı tevbe istiğfardan uzaklaştırmaya, insana açılan mağfiret kapısını kendi eliyle insana kapattırmaya çalışır. Bu kapıyı kapattırmanın yolu da insana nefsini kusursuz gösterip, günahını itiraf ettirmemektir.
İman, Allah’ı Allah, kendini kul bilmektir. Yani Allah’ı bütün kemal sıfatlarıyla beraber tanımak, kendinin de aciz, fakir ve kusurlu olduğunu bilmektir. Kusursuzluk ancak Allah’a mahsustur, nefis ise her türlü kusurun kaynağıdır. Bunu böyle bilmek de iman etmiş olmanın, kul olmanın gereğidir.
Cenab-ı Hak, kendisini bütün mukaddes sıfatlarıyla beraber tanıyıp kamil bir iman sahibi olmayı, ve nefsimizi de her türlü kusuru ile tanıyıp şerrinden kurtularak müttaki bir kul olmayı hepimize nasip eylesin!
Şeytanın bu sinsi oyununu bozup, desisesini boşa çıkarmak, ancak onun oyununun iç yüzünü bilmekle, yani ilim ile olur.
Her insan harama girebilir, günah işleyebilir. Allah-u Teâlâ ise nihayetsiz merhametinin bir eseri olarak, tevbe kapısını açık bırakmış ki, insan hata ettiğini anladığı zaman derhal tevbe edip affedilmesini istirham etsin. Eğer, kul kendi kulluğuna yakışır bir şekilde tevbe etmesini bilirse, Yüce Allah da kendi şanına yakışır şekilde onu affedebilir. Affedilen bir insan ise Rabbine günahlardan arınmış bir şekilde kavuşabilir.
Fakat şeytan, insanın Rabbine günahsız varmasını istemediği için, açık olan tevbe kapısını insana kendi eliyle kapattırmaya çalışır. Bunu temin etmek için de şöyle bir desiseye başvurur. İnsana nefsini hoş gösterir. Nefsin kusurlarını göstermez. Şeytanın bu oyununa gelen bir insan, kusurunu itiraf etmez. Bir kusur olsa da bin bir bahane bulup, suçu yine başkasının üzerine atar. Nefsini o kadar savunur, kusurdan o kadar uzak görür ki, Allah’tan başkası o kadar kusursuz olamaz.
Şu vaziyette kendi kusurunu görmeyen bir insan şeytana maskara olur. Bütün kusur kendinde olduğu halde, şeytandan dersini alan nefis, suçu başkalarına atıp kendisini temize çıkarması, bir katilin koynundaki kanlı bıçakla cenaze namazını ilk safta kılarak kendini gizlemeye çalışmasına benzer. Bir taraftan feryad edip, ağlama numarası yaparken, diğer taraftan, nasıl da kendini masum gösterip suçu başkasına atarak cenaze sahibini oyuna getirdiğine içinden kıs kıs güler.
İnsanı günaha meylettiren, dersini şeytandan alan nefis olduğu için bütün kusurlar ondan çıkıyor. Bir defa insanı mağlup etmiş, günaha girdirmiş; ikinci defa da o günahını itiraf ettirmeyerek mağlup etmeye çalışıyor. Çünkü insan kusurunu görse, günahını itiraf eder. Günahını itiraf eden o günahtan tevbe eder, affedilmesi için Cenabı Hakk’a istiğfarda bulunur. Bu şekilde, günahlara karşı, Allah’ın rahmetine sığınan, umulur ki, affedilir de o günahların zararından kurtulur. Zaten şeytanın insanı mahrum bırakmaya çalıştığı şey de Allah’ın affı ve mağfiretidir.
Şeytanın oyununa gelen bir nefis bilmez ki, Hz. Yusuf (AS) gibi bir büyük peygamber bile;
“Ben nefsimi temize de çıkarmıyorum, çünkü nefis gerçekten kötülüğü çok emreder” (Yusuf Suresi, Ayet, 53)
diyerek, nefsine itimat etmeyip, nefsinin kötülükten yana olduğundan şikayet ederken, nasıl olur da insan kendi nefsine nasıl itimat edebilir? Bunca yıllık ömründe insanı hesapsız günahlara girdiren, her gün ona ihanet ederek sabıka sicili tümden bozuk olan nefsi masum görmek elbette safdillikten de öte tam bir ahmaklık olur.
Kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Nefsini kusursuz gören, günahını itiraf etmez, itiraf etmediği için de elbette o günahından tevbe etmeyip, Allah’ın af ve mağfiretinden, rahmet ve merhametinden mahrum kalır. Şeytan bunu iyi bildiği için insanı tevbe istiğfardan uzaklaştırmaya, insana açılan mağfiret kapısını kendi eliyle insana kapattırmaya çalışır. Bu kapıyı kapattırmanın yolu da insana nefsini kusursuz gösterip, günahını itiraf ettirmemektir.
İman, Allah’ı Allah, kendini kul bilmektir. Yani Allah’ı bütün kemal sıfatlarıyla beraber tanımak, kendinin de aciz, fakir ve kusurlu olduğunu bilmektir. Kusursuzluk ancak Allah’a mahsustur, nefis ise her türlü kusurun kaynağıdır. Bunu böyle bilmek de iman etmiş olmanın, kul olmanın gereğidir.
Cenab-ı Hak, kendisini bütün mukaddes sıfatlarıyla beraber tanıyıp kamil bir iman sahibi olmayı, ve nefsimizi de her türlü kusuru ile tanıyıp şerrinden kurtularak müttaki bir kul olmayı hepimize nasip eylesin!