Uzun bir yol önümdeki, yürüdükçe darlaşan,
Sanki yokuş yukarı nefesim daralıyor yol almaktan,
Yine yalnız, yine kederli ve düşüncelerimdeki kamburla,
Yollar yine uzun geliyor,geçmiyor yıllar…
Evet belki ağır işliyor zaman, geçmiyor yıllar,
Belki mevsim hala kış gelmiyor bahar,
Belki düşmedi de aklar hala saçlarıma,
Ama yorgunum, doğruların hep düşte kalmasından,
Kendimi yaşamaktan yoksun kalmaktan…
Ve hayallerimin çalınmasından,
Belki de suskunluğumdur beni yorgun kılan,
Yada doğruları anlatmaktan aciz, yetersiz sözlerim,
Ama göz yaşlarımla büyütüyorum içimdeki filizi.
Umutsuzluğu yıkmak istiyorum içimde…
Ama yine mahkum sanki kurtulmaya düşlerim,
Ve çare olamadığım için duymuyor artık kulaklarım,
Duymuyor ağlayan çocuk seslerini, ağıt yakan anneleri,
Alışmaktan korkuyorum, incinmemesinden korkuyorum kalbimin,
Ve ne yazık ki içimizdeki acı çare olmuyor yanlışa,
İyiyi de ayırt edemiyoruz galiba…
Görmüyor gözler görünenlerin ardındaki gizi,
Görmüyor gözlerimiz belki gösteremediğimiz için güzeli,
Ve maddeselliğin çokluğunda kayboldu duygular sanki,
Ne sevgi gerçek şimdi nede sevgili,
Değişmeyen tek şey var hem ezeli hem ebedi,
Ama görmüyor gözler artık, sanki körleşti...