Bu konuyu açma nedenimi bilmiyorum, sanırım paylaşmak istedim.
Son günler bir hastalıkla uğraşıyorum, doktora gidip geliyorum. bugün, ''kronik tinnitus'' hastalığına yakalandığımı öğrendim. bu, kulak çınlaması demek, 7 gün 24 saat boyunca hiç kesilmeyen, ve ömür boyu kesilmeyecek olan, insanı hayattan soğutan bir kulak çınlaması. çok rahatsız edici, ve hiç bitmeyeceğini bilmek insanı bitiriyor, henüz tedavisi mevcut değil. hayat birden anlamsızlaştı, hiçbir şey yapasım gelmiyor, ne yapacağımı bilmiyorum. kulaklarımı kapatsam da, başka bir odaya kaçsam da, yorganı kafama çeksem de kaçamıyorum, o kahrolası ses daima kafamın içinde, beynimi kemiriyor, gitmiyor.
ama bildiğim bir şey var, bu nankörlüğüm için bir ceza. doğrusu şu zamana dek kendimle ilgili özeleştiri yapmaktan hep kaçtım, ama bu olay üzerine düşünmek zorunda kaldığımda, bunu anladım. ben aslında hayatım boyunca hep nankördüm, ettiğim dualar, şükürler o kadar da içten değildi. bir gün böyle bir şey olacağını bilmeme rağmen, o lanet mp3 player ı her gün saatlerce, kulaklarımı sağır edercesine dinledim,sağlığıma hiç dikkat etmedim. her zaman uçuk hayallerim vardı, aklım bunlarla doluydu. ama hayallerini gerçekleştirme lüksü olmayan insanları, engelli insanları ne zaman görsem ya da aklıma getirsem, aynı hızla aklımdan çıkardım. daha kötüsünü hiç düşünmek istemedim. ''istediğim hayatı yaşamaktan alıkonulmayı'' asla aklıma getirmek istemedim. hayatın gerçeklerinden kaçıp, hayaller aleminde yaşadım. hayata karşı, istediği hayatı yaşayamayan insanlara karşı her zaman nankör biri oldum.
şimdi gerçek hayata dönmek zorunda kaldım. keşke, bir zamanlar basit ve rutin bir hayat yaşadığını düşünerek garipsediğim insanlardan biri olabilsem, ama bu hastalığım olmasa. ya da birkaç hafta öncesine, normal olduğum zamana tekrar dönebilsem. ama son pişmanlık fayda etmiyor. şu an elimden tek gelen, bununla yaşamaya alışabilmem için dua etmek, ve daha kötü bir durumda olmadığım için şükretmek. çok üzgün ve pişmanım, ama artık bir değeri kalmadı.
sizlerden ricam, lütfen size bahşedilenlere karşı nankörlük etmeyin, sağlığınıza dikkat edin. sağlık, şu hayatta en önemli şeylerden biri, değeri kaybedilmeden anlaşılmıyor...
Son günler bir hastalıkla uğraşıyorum, doktora gidip geliyorum. bugün, ''kronik tinnitus'' hastalığına yakalandığımı öğrendim. bu, kulak çınlaması demek, 7 gün 24 saat boyunca hiç kesilmeyen, ve ömür boyu kesilmeyecek olan, insanı hayattan soğutan bir kulak çınlaması. çok rahatsız edici, ve hiç bitmeyeceğini bilmek insanı bitiriyor, henüz tedavisi mevcut değil. hayat birden anlamsızlaştı, hiçbir şey yapasım gelmiyor, ne yapacağımı bilmiyorum. kulaklarımı kapatsam da, başka bir odaya kaçsam da, yorganı kafama çeksem de kaçamıyorum, o kahrolası ses daima kafamın içinde, beynimi kemiriyor, gitmiyor.
ama bildiğim bir şey var, bu nankörlüğüm için bir ceza. doğrusu şu zamana dek kendimle ilgili özeleştiri yapmaktan hep kaçtım, ama bu olay üzerine düşünmek zorunda kaldığımda, bunu anladım. ben aslında hayatım boyunca hep nankördüm, ettiğim dualar, şükürler o kadar da içten değildi. bir gün böyle bir şey olacağını bilmeme rağmen, o lanet mp3 player ı her gün saatlerce, kulaklarımı sağır edercesine dinledim,sağlığıma hiç dikkat etmedim. her zaman uçuk hayallerim vardı, aklım bunlarla doluydu. ama hayallerini gerçekleştirme lüksü olmayan insanları, engelli insanları ne zaman görsem ya da aklıma getirsem, aynı hızla aklımdan çıkardım. daha kötüsünü hiç düşünmek istemedim. ''istediğim hayatı yaşamaktan alıkonulmayı'' asla aklıma getirmek istemedim. hayatın gerçeklerinden kaçıp, hayaller aleminde yaşadım. hayata karşı, istediği hayatı yaşayamayan insanlara karşı her zaman nankör biri oldum.
şimdi gerçek hayata dönmek zorunda kaldım. keşke, bir zamanlar basit ve rutin bir hayat yaşadığını düşünerek garipsediğim insanlardan biri olabilsem, ama bu hastalığım olmasa. ya da birkaç hafta öncesine, normal olduğum zamana tekrar dönebilsem. ama son pişmanlık fayda etmiyor. şu an elimden tek gelen, bununla yaşamaya alışabilmem için dua etmek, ve daha kötü bir durumda olmadığım için şükretmek. çok üzgün ve pişmanım, ama artık bir değeri kalmadı.
sizlerden ricam, lütfen size bahşedilenlere karşı nankörlük etmeyin, sağlığınıza dikkat edin. sağlık, şu hayatta en önemli şeylerden biri, değeri kaybedilmeden anlaşılmıyor...
