Müfessirler Bakara 151. ayetteki "hikmet" ten ne murad edildiği hususunda ihti*lâf ederek şu görüşleri ileri sürmüşlerdir:
1) İbn Vehb, İmam Malike, "Hikmet nedir?" diye sordum, O, "Dini bil*mek, onu anlamak ve ona uymaktır" cevabını verdi.
2) Şafiî (r.a) ise, "Hikmet, Allah'ın Resulünün sünnetidir" demiştir. Bu aynı zamanda Katâde'nin görüşüdür. Allah kendilerinden razı olsun, Şafiî'*nin arkadaşları şöyle demişlerdir: "Bunun delili, Allah Teâlâ'nın bu ayette ön*ce Kur'an'ı okumayı, ikinci olarak onu öğretmeyi zikrederek, daha sonra "hikmet" kelimesini buna atfetmesidir. Binaenaleyh hikmetten maksad, Kur'an dışındaki birşeyin olmast gerekir. Bu da, Hz. Peygamber (s.a.s)'in sünnetin*den başka birşey değildir.
Buna göre şayet, "Bu hikmet kelimesini, tevhid, adalet ve nübüvvete de*lâlet eden aklı delilleri öğrenme manasına hamletmek niçin caiz olmasın?" denilirse biz deriz ki: Akıllar bu hususta müstakildir. Bu sebeple bu lâfzı, şeri*attan etde edilmeyen bir şeye hamletmek daha evlâ olur.
3) Hikmet, hak ile bâtılın arasını ayırmak demektir. Hikmet, "jiih" vezninde olup "hüküm" manasına gelen bir masdardır. Buna göre mana, "O, senin onlara indirdiğin kitabını onlara öğretiyor ve senin ona öğ*retmiş olduğun hüküm ve kazalarını onlara beyan ediyor" olur. Hikmetin, ka*lıp itibariyle hüküm mânasına gelmesinin misali, ve, ve, ve, ve, ve, kelimeleridir.
4) Onlara kitabı öğretmesinden maksat, muhkem olan ayetleri; "Hikmet" i öğretmekten maksadı ise, müteşabih ayetleri öğretmeyi kastetmiş olmasıdır.
5) Onlara kitabt öğretmesinden maksat, onlara Kitab'daki hükümleri; hikmet'i öğretmesinden maksat ise, onlara bu hükümlerin hikmetini ve bu hükümlerdeki muhtelif faydaları öğretmiş olmasıdır. Bazı âlimler ise, bütün bunların Kur'an'ın nitelikleri olduğunu söylemişlerdir. Buna göre Allahu Teâlâ sanki o Kitab'ı, "Ayetler, Kitab ve Hikmet" diye vasıflandırmıştır.
1) İbn Vehb, İmam Malike, "Hikmet nedir?" diye sordum, O, "Dini bil*mek, onu anlamak ve ona uymaktır" cevabını verdi.
2) Şafiî (r.a) ise, "Hikmet, Allah'ın Resulünün sünnetidir" demiştir. Bu aynı zamanda Katâde'nin görüşüdür. Allah kendilerinden razı olsun, Şafiî'*nin arkadaşları şöyle demişlerdir: "Bunun delili, Allah Teâlâ'nın bu ayette ön*ce Kur'an'ı okumayı, ikinci olarak onu öğretmeyi zikrederek, daha sonra "hikmet" kelimesini buna atfetmesidir. Binaenaleyh hikmetten maksad, Kur'an dışındaki birşeyin olmast gerekir. Bu da, Hz. Peygamber (s.a.s)'in sünnetin*den başka birşey değildir.
Buna göre şayet, "Bu hikmet kelimesini, tevhid, adalet ve nübüvvete de*lâlet eden aklı delilleri öğrenme manasına hamletmek niçin caiz olmasın?" denilirse biz deriz ki: Akıllar bu hususta müstakildir. Bu sebeple bu lâfzı, şeri*attan etde edilmeyen bir şeye hamletmek daha evlâ olur.
3) Hikmet, hak ile bâtılın arasını ayırmak demektir. Hikmet, "jiih" vezninde olup "hüküm" manasına gelen bir masdardır. Buna göre mana, "O, senin onlara indirdiğin kitabını onlara öğretiyor ve senin ona öğ*retmiş olduğun hüküm ve kazalarını onlara beyan ediyor" olur. Hikmetin, ka*lıp itibariyle hüküm mânasına gelmesinin misali, ve, ve, ve, ve, ve, kelimeleridir.
4) Onlara kitabı öğretmesinden maksat, muhkem olan ayetleri; "Hikmet" i öğretmekten maksadı ise, müteşabih ayetleri öğretmeyi kastetmiş olmasıdır.
5) Onlara kitabt öğretmesinden maksat, onlara Kitab'daki hükümleri; hikmet'i öğretmesinden maksat ise, onlara bu hükümlerin hikmetini ve bu hükümlerdeki muhtelif faydaları öğretmiş olmasıdır. Bazı âlimler ise, bütün bunların Kur'an'ın nitelikleri olduğunu söylemişlerdir. Buna göre Allahu Teâlâ sanki o Kitab'ı, "Ayetler, Kitab ve Hikmet" diye vasıflandırmıştır.