Küçük Çocuklari Küçük Kursunlarla mi Öldürüyorlar Anne?
Sesler geliyordu disaridan, acimasiz sesler… Korkuyordu biryandan, biryandan da merak ediyordu. Çocuk akli iste, sorular soruyordu durmadan. En yakin arkadasi yerde yatiyordu. Bu akan kanlar da neydi, ne oluyordu? Neden herkes agliyordu ki sanki? “Ne oldu” dedi, “öldü” dediler. Iyi de ölüm neydi? Bu küçücük yürek nereden bilecekti ölümü? Herkesi aglatan bu sey kötü olmaliydi. Sessizce döndü arkasini ve “seni sevmiyorum ölüm” dedi. Kim severdi ki ölümü, hele böylesini kim isterdi?
O küçücük akli durmadan düsünüyordu. Ne kötülük yapmisti arkadasi? Çok iyi bir insandi oysa. Oyunlar oynuyorlardi birlikte. Sonra “savas” dediler, “bomba” dediler. Daha sevmeyi yeni ögrenen bu yürekler, nereden bilecekti nefreti, hiç düsünmediler.
Suçu neydi çocuklarin, mizikçilik mi yapmislardi yoksa oyun oynarken. Öyle ya en büyük suçlari buydu. Oyundan baska neydi ki hayatlari. Demek ki arkadasi mizikçilik yapmisti. Yoksa bu savasla bir ilgisi olamazdi. Daha küçücüktü.
Bir yandan düsünüp, bir yandan yürüyordu küçük yürek. Birden tuhaf bir sey hissetti, yere yigildi. Ayaga kalkmak istedi; kalkamadi. Kollari öyle agir geliyordu ki sanki ona ait degillerdi. Annesi geldi kosa kosa. Basini dizine koydu. Agliyordu bagira çagira. O, hiçbir seyin farkinda degildi. Sonra kanlari fark etti. Anlamisti; arkadasina olan, simdi de kendisine oluyordu. Anlamisti; savasin bedelini nefreti bilmeyen yürekler ödüyordu.
Son nefesleriydi alip verdikleri, bilmiyordu. Çocuk akli hâlâ merak içindeydi. Birçok soru dolaniyordu aklinda. Hepsini sormak istiyordu aslinda; olmadi…
Son kez kirpti gözlerini, sonra annesinin gözlerine bakti. Bu sorusu digerlerinden farkliydi. Bu, sordugu son sorusuydu; “küçük çocuklari, küçük kursunlarla mi öldürüyorlar anne?”