Yaratıklar içinde, kâinattaki tüm varlıkların özelliklerini taşıyan en önemli, en şerefli varlık insandır. Onun için her fiili, her hareketi, her konuşması kaydedilir. Bu açıdan bakıldığında duâsı da önemlidir. İnsaniyete lâyık bir şerefle yaşayabilmesi için duâsıyla; Dâî/Çağıran, Mucîb/Cevap veren, Rahman (canlı-cansız, inançlı-inançsız her şeyi, herkesi rızıklandıran); Rahîm (seven, acıyan, yardım eden) olan Cenâb-ı Hakk’ın (Esmâ-î Hüsnâ’sının tecellisinin) kapsam alanına girmeli.
Kur’ân’da, duâ etmeyen insanın bir değerinin olmadığı vurgulanır. Çöllerin ücra köşelerinde, kuş konmaz, kervan geçmez dağ başlarında, mağaralarda, ormanların derinliklerinde yaşayan, inzivaya çekilen ve hiçbir şekilde irtibat kurmayan bir insanı düşününüz. Sosyal hayatla ilgisini kesmiştir. Ne hemcinsleri, ne yöneticiler, ne de adâlet mekanizmalarıyla herhangi bir irtibatı, bir alış verişi vardır. Ne onlardan bir isteği, ne de bir beklentisi... Böyle birisinin insanlar, yöneticiler ve toplumun gözünde ne önemi vardır?
Bir kul olarak Yaratıcısına duâ ile sığınmayan, müracaat etmeyen insanın durumu da ondan farksızdır. İşte insanlığa inen son İlâhî mesajda, “Duânız olmasa ne ehemmiyetiniz var?”1 diye sorulmasının sebeplerinden birisi bu olmalı. Bu, aynı zamanda duânın ve dolayısıyla varoluşun sırrına işârettir.
Duâ, yalnızca sıkıntı ve problemlerle karşılaşıldığında ifa edilecek bir ibâdet olamaz. Duâlarımızla iyi ve kötü günde, ferah ve mutluluk anlarımızda, hem dünya, hem de sonsuz hayat için, her zaman ve zeminde, her şartta Yaratana muhatap olmalı, Onunla konuşmalı, Ona müracaat etmeli, Ona sığınmalıyız.
Bunun yanında insan duâ etmek zorunda. Çünkü, son derece âciz ve fakirdir. Her an sıkıntı, problem, hastalık, felâket ve ölüm gerçeğiyle karşı karşıya. Dünyanın en güçlüsü, en zengini, en itibarlısı, en bilgilisi de olsa, onu, ancak mikroskopla otuz bin defa büyütülerek görülebilen bir mikrop, bir virüs yerden yere seriyorsa duâdan başka ne yapabilir?
Duâ ile Allah’a yaklaşan, Onu sevindirir, merhamet, sevgi ve yardımını hak eder: “Kullarım Beni senden soracak olurlarsa, bilsinler ki Ben pek yakınım. Benden isteyenin isteğine cevap veririm.”2 “Allah’ın, kulun bağışlanma dilemesinden duyduğu sevinç, birinizin çölde kaybettiği devesini bulmasından duyduğu sevinçten daha fazladır.”3 “O daima yaşayandır. O’ndan başka hiçbir ilâh yoktur. O halde O’na Dininde samîmiyet erbâbı olarak ‘Hamd olsun kâinâtın Rabbi olan Allah’a’ (diye) duâ edin...”4
Kur’ân’da, duâ etmeyen insanın bir değerinin olmadığı vurgulanır. Çöllerin ücra köşelerinde, kuş konmaz, kervan geçmez dağ başlarında, mağaralarda, ormanların derinliklerinde yaşayan, inzivaya çekilen ve hiçbir şekilde irtibat kurmayan bir insanı düşününüz. Sosyal hayatla ilgisini kesmiştir. Ne hemcinsleri, ne yöneticiler, ne de adâlet mekanizmalarıyla herhangi bir irtibatı, bir alış verişi vardır. Ne onlardan bir isteği, ne de bir beklentisi... Böyle birisinin insanlar, yöneticiler ve toplumun gözünde ne önemi vardır?
Bir kul olarak Yaratıcısına duâ ile sığınmayan, müracaat etmeyen insanın durumu da ondan farksızdır. İşte insanlığa inen son İlâhî mesajda, “Duânız olmasa ne ehemmiyetiniz var?”1 diye sorulmasının sebeplerinden birisi bu olmalı. Bu, aynı zamanda duânın ve dolayısıyla varoluşun sırrına işârettir.
Duâ, yalnızca sıkıntı ve problemlerle karşılaşıldığında ifa edilecek bir ibâdet olamaz. Duâlarımızla iyi ve kötü günde, ferah ve mutluluk anlarımızda, hem dünya, hem de sonsuz hayat için, her zaman ve zeminde, her şartta Yaratana muhatap olmalı, Onunla konuşmalı, Ona müracaat etmeli, Ona sığınmalıyız.
Bunun yanında insan duâ etmek zorunda. Çünkü, son derece âciz ve fakirdir. Her an sıkıntı, problem, hastalık, felâket ve ölüm gerçeğiyle karşı karşıya. Dünyanın en güçlüsü, en zengini, en itibarlısı, en bilgilisi de olsa, onu, ancak mikroskopla otuz bin defa büyütülerek görülebilen bir mikrop, bir virüs yerden yere seriyorsa duâdan başka ne yapabilir?
Duâ ile Allah’a yaklaşan, Onu sevindirir, merhamet, sevgi ve yardımını hak eder: “Kullarım Beni senden soracak olurlarsa, bilsinler ki Ben pek yakınım. Benden isteyenin isteğine cevap veririm.”2 “Allah’ın, kulun bağışlanma dilemesinden duyduğu sevinç, birinizin çölde kaybettiği devesini bulmasından duyduğu sevinçten daha fazladır.”3 “O daima yaşayandır. O’ndan başka hiçbir ilâh yoktur. O halde O’na Dininde samîmiyet erbâbı olarak ‘Hamd olsun kâinâtın Rabbi olan Allah’a’ (diye) duâ edin...”4