Bir genç , annesinin sözünü dinlemedi . Dertli kadının gönlü ateş gibi yandı . Gitti , beşiğini getirip oğlunun önüne koydu . “Ey eski halini unutan çocuk ! Dâima ağlayan , âciz bir yavruydun . Gece-gündüz koşardım yardımına . Şu beşiğin içinde , bir şeye yetmezdi gücün . Yüzüne konan sinekten incinir ve onu kovamazdın . Ya daha öncesi ? Ana rahminde rızkın göbekten gelmez miydi ? Göbek kesilince , bir cankurtaran gibi göğsüme yapışmıştın . Şimdi büyüdün , kuvvet sahibi oldun . Fakat unutma , uzun sürmez bu güç . Gün gelir insan ölür , mezarın çukuruna girer . Mezardaki böcekler beynini yerler . Kendinden bir karıncayı bile defedemezsin yavrum .” dedi .
Hayatta birçok hata , insanın bir zamanlar çocuk oluşunu unutuşundan doğar . İnsanı aldatan ne ?
Sâd-i Şirâzî
Hayatta birçok hata , insanın bir zamanlar çocuk oluşunu unutuşundan doğar . İnsanı aldatan ne ?
Sâd-i Şirâzî