hüzün

HÜZÜN SELİ

dalgalardayım
denizin ortasında
az bulutlu gün ve geceler
su alıyor gemi
güneş güzel görünüyor ama batacak
mermi deliklerine parmaklarımı tıkarken
batmamak için
küreklere asılıp yön veremiyorum bu kez de
hani derler ya falcılar
islenmiş yüreğimi kahve telvesi sanıp
fal bakıyorum kendime
üç vakte kadar
yol görünüyor
bilmek yetmiyor öğreniyorum kendimi kendimden
ve ruhların krallığında isyana kalkıyor cenazem
örtüyorum toprak toprak
örtüyorum yaprak yaprak
son bahar mı
sanırım son sonbaharı gönlümün
ilkbahar çoşkusuyla veda ediyorum geceye
dağlarda güvercinleri vuruyorlar
kanıyor elleri şiirin
gülümsüyorum kendime umarsız
heybeme alıyorum biraz kelimelerimi
ve tutunuyorum deniz diplerinde
köksüz bitkilerin yapraklarına
dalga vuruyor saçlarıma
dalga vuruyor saçlarına
ve üşüyorum sebepsiz
yanarken yüreğim
sonbahar
yaprak dökümü
inkâr ettim
ama dökülüyorum bu bahar işte..
hele bir mezarıma gireyim
örter dost rüzgar toprak ve yaprak
ölüm de bir sevgilidir
uyku ölümüdür ömrün
ellerinde dirilir
doğar onunla ölenler sabaha
aman, hüznü postalanmış bir mektup
gibi alma benden yana
sordun söyledim ama üzülmeyesin
sevinçleri üretmeli kelimeler
sevinmeli yüreğince her insan
aman, katmayayım düşüncelerine hüznümü
ve bir gün gelecek yine nisan


YASİN GÜNGÖR