NUREDDİN ŞİİRİNİN MAKALESİ...
Yine Muharrem ve yine günlerden Aşura!
Yüreklerimizin ne denli yaslı olduğunu gözlerimizden akan yaştan değil kandan anlamak kolay olsa gerek. Okyanuslar içimize dolsa ve yaş olup gözlerimizden aksa, yine yetmez Hüseyn’in matemine… Ki Hüseyn’e ilk ağlayan Resulüllah’dı…
Ve Hüseyn’in kendisi de söylemişti bunu:
“Dostlarım! Her ne zaman soğuk bir su içseniz beni hatırlayın; her ne zaman bir şehid görseniz bana ağlayın!” diyendi Hüseyn…
Tarihin dönüm noktasında direniş, fedakarlık ve şehadet destanı yazacak olan Hüseyn ilk önce Medine’de ceddi Resulüllah’ın kabrini ziyaret eder:
“Ümmetinden neler çektiğimizi anlatmak için sana geliyorum” diyerek vedalaşır Resulüllah ile ve bir avuç dostuyla birlikte son haccını yapmak için Mekke’ye doğru hareket eder...
Medine’ye son bir kez dönüp baktığında, “Medinetu’n Nebi”nin gasıpların sultası altındaki iniltilerine duyar kulağında..
Ve Baki Kabristanı’ndaki anası Zehra’ya, ağabeyi Hasan’a dönüp “ben de yanınıza geliyorum” sözleri dökülür dilinden. “Zalimlerin gölgesi altında zillet içinde yaşamaktansa ölmeyi tercih ederim”
Sonu belli olan bir yola çıkıyordu Hüseyn: zira o “O alçak oğlu alçak beni iki şey arasında muhayyer bıraktı: ya kanlı ölüm ya da zillet! Heyhat minnezzille! Zillete boyun eğmeyiz asla! Ne Allah razı olur ne de melekleri, ne ceddim Resulüllah razı olur, ne de temiz kucaklarında bizi yetiştiren anamız Zehra!” diyerek bir vasiyet bırakmıştı kardeşi Muhammed Hanefiye’ye..
“Benim kıyayım makam, mevki. saltanat ve dünyevi bir için değildir; Ben ceddim Resullüha ve babam Ali bin Ebu Talib’in yolunu sürdürmek, marufu emretmek ve münkerden nehyetmek için, Alah’ın farzlarını ikame etmek, mazlumların haklarını savunmak için kıyam ediyorum…”
“Eğer kanım dökülmeden ayakta durmayacaksa ceddim Muhammed’in dini! Ey kılıçlar haydin gelin alın beni; parçalayın, parça parça edin bedenimi”
Son haccını yapmaya başlayan Hüseyn ve dostları, Kabe’ye doğru hareket eden saltanat ordusunun bu mukaddes beldenin emniyet ve hürmetinin çiğnenmesine ve Kabe’nin kana bulanmasına fırsat vermemek için, haccını tamamlayamadan katligahına doğru yola koyulur; Artık menzil Neyneva’dır, menzil Kerb-u Bela’dır!
Kerbela’da durdurulur Hüseyn! Ömer ibn-i Saad komutasındaki Yezid ordusu Hüseyn ve dostlarının susuzluktan teslim olmalarını sağlayabilmek için önce Fırat nehrini tutarlar… Frat nehri bir kenarda şarıl şarıl aksa da bir damla su değmez Hüseyn’in boğazından aşağı.. Ne Hüseyn’in, ne kadınların ne de çocukların…
Karşı taraf seslenir: “Ya teslim olup Yezid’e biat edeceksin, ya da başını ona götüreceğiz!” derler..
Hüseyn’in cevabı “And olsun Allah’a ben asla zillet elini Yezid’e uzatmayacağım ve sizin önünüzden de korkakça kaçmayacağım!” olmuştu…
Karşısına çıkan azgın ordunun parıldayan kılıçları korkutacak mıydı Hüseyn’i! Susuzluğun ızdırabı, dostlarının azlığı yıldıracak mıydı Hüseyn’i… Düşmanın elinde binlerce kılıç olsa da Hüseyn’in damarında kan vardı: Ali ve Fatıma’nın oğluydu Hüseyn…!
Namaz vakti girdiğinde kıbleye yönelen Hüseyn son bir defa daha secdeye varacaktı Rabbine.. Dünya hayatında son miracına çıkacaktı.. Namaz kılarken de ok yağmuruna tutuldu Hüseyn!
Savaş başladığında tek tek yere düşüyordu Hüseyn’in dostları! Oğlu Ekber, ağabeyi Hasan’ın oğlu Kasım ve diğer sadık dostları…
Kardeşi Abbas vardı yanında, alemdarı ve güçlü dayanağı..
Abbas da izin istiyordu meydana gitmek için. Ama Hüseyn geciktiriyordu Abbas’ın gidişini.. Ehl-i Beyt kadınlarının ve çocuklarının koruyucusu ve sığınağı idi Abbas! Ağızları susuzluktan kavrulan yavruların umuduydu Abbas! “Abbas amcamız bize elbet su getirir” diyorlardı, boş su taslarıyla onun yanına gittiklerinde..
Küçücük çocukların “su!” “su!” diye inleyişleri karşısında daha fazla sabredemeyen Hüseyn “Abbas, kardeşim, git bu çocuklara su getir!” diye Fırat’a doğru göndermişti onu..
Su tulumunu boynuna takan Abbas önüne çıkan düşman askerlerini savuşturarak Fırat’ın kenarından doldurmaya başlar tulumunu. Ama aman vermezler ona, üzerine saldırırlar dört bir yandan..
Abbas güçlü hamleleriyle düşman askerlerini dövüşerek savuştursa da atılan oklar bir bir saplanır bedenine.. Hızlıca savrulan kılıçlar koparır kollarını.. İki kolu da yoktur onun ve yine de su tulumunu çocuklara yetiştirmek ister Abbas!
Kılıç darbeleri başına ve bedenine indikçe daha fazla gidemez ve düşer kalır yerinde… seslenir imamı Hüseyn’e: “Ya Hüseyn..!”
Hüseyn koşar kardeşinin yanına, alır başını dizi üste ve siler gözlerine dolan kanları…
Abbas mahzun ve mahcuptur: son nefesini vermeden önce “beni çocukların yanına götürme! Onlar benden su bekliyorlardı” şeklinde ricada bulunur Hüseyn’den…
Ve içindeki en büyük acıyı dile getirir: “Ya Hüseyn! Biliyorum ki benden sonra sen de şehid olacaksın; o zaman Zeyneb’i kim koruyacak, kadınları, çocukları kim savunacak! Onların nasıl esir edileceği gözlerimin önüne geldikçe içim yanıyor, bu bana çok zor geliyor!” der ve kelime-i şehadetle hicret eder Rabbine..
Hüseyn artık tektir, eli kılıç tutacak kimsesi kalmamıştır: ama Hüseyn’in vereceği daha mesaj ve sunacağı kurbanlar vardır…
EVAMI::::::::