Gerçek Ehli sünnet alimlerinden Hayrettin hocada muaviyeyi sevmediğini söyledi.
aha Akyol 13 Ocak tarihli yazısında Prof. Hayrettin Karaman'la geçen bir sohbetten bahsetmiş ve şöyle yazmıştı:Ehli-Beyt ve Muaviye
Önceki gün Prof. Hayrettin Karaman’la görüşürken sözü Hz. Ali ile Muaviye arasındaki ihtilafa, yaşanan vahim olaylara getirdim, görüşünü sordum.
Çünkü geçmişte birçok Sünni tarihçi o facialar için “içtihat farkı” demekle yetinmişler, eleştirel ve analitik bakmaktan sakınmışlardı.
Muaviye’yi eleştirmek gerekmez miydi?
Hayrettin Hoca şunu söyledi:
“Muaviye’yi sevmem, ama sövmem de... Ehl-i Beyt sevgisiyle Muaviye bir kalpte birleşmez!”
Sonra geniş bir şekilde olayları anlattı, özetle:
“Muaviye meşru halife olan Hz. Ali’ye isyan etmiştir, âsidir! Peygamber Efendimizin bir hadis-i şerifi vardır; meşru idareye isyan edileceğini ve Ehl-i Beyt’inden şehitler ve mazlumlar çıkacağını söylemişti. Peygamberî bir ilhamla önceden ifade etmiştir bunu. Muaviye’nin Hz. Ali’ye isyanı dinen de meşru değildir...”
Sözlerinin devamında Karaman Hoca, Yezid’e biat ettirmek için Ehl-i Beyt’e yapılan zulümleri ayrıntılarıyla anlattı.
Hayatın çeşitli renkleri
Hayrettin Karaman’ı dinlerken 19. yüzyıldaki en büyük âlimimiz olan hukukçu ve tarihçi Cevdet Paşa’yı hatırladım. Bu vahim olayları anlatırken yüreğinin nasıl kanadığını ve Ehli Beyt için nasıl gözyaşı döktüğünü hissedersiniz ama Muaviye’yi böyle eleştirmekten sakınır.
Çünkü ‘gelenek’te “kutsal”la “tarih” iç içe geçmişti.
Karaman’ın anlatımında ise o olaylarda “kutsal”la “tarih” (ya da insan) arasındaki ince farkın titizlikle ortaya konulduğunu görüyoruz.
Karaman’ın bu bakışı Sünni İslami tarihçilikte bir yeniliktir, ufuk açıcıdır.
Netice: Nasıl tabiatta sadece iki renk yoksa tarih de ak ve karadan ibaret değildir.
İdeolojik veya itikadi “kutsal”larımız tarihin ve günümüzün renklerini görmemize engel olmamalıdır.
Hele de cinayet, terör, zulüm, işkence hiçbir “kutsal” adına meşru görülemez.
aha Akyol 13 Ocak tarihli yazısında Prof. Hayrettin Karaman'la geçen bir sohbetten bahsetmiş ve şöyle yazmıştı:Ehli-Beyt ve Muaviye
Önceki gün Prof. Hayrettin Karaman’la görüşürken sözü Hz. Ali ile Muaviye arasındaki ihtilafa, yaşanan vahim olaylara getirdim, görüşünü sordum.
Çünkü geçmişte birçok Sünni tarihçi o facialar için “içtihat farkı” demekle yetinmişler, eleştirel ve analitik bakmaktan sakınmışlardı.
Muaviye’yi eleştirmek gerekmez miydi?
Hayrettin Hoca şunu söyledi:
“Muaviye’yi sevmem, ama sövmem de... Ehl-i Beyt sevgisiyle Muaviye bir kalpte birleşmez!”
Sonra geniş bir şekilde olayları anlattı, özetle:
“Muaviye meşru halife olan Hz. Ali’ye isyan etmiştir, âsidir! Peygamber Efendimizin bir hadis-i şerifi vardır; meşru idareye isyan edileceğini ve Ehl-i Beyt’inden şehitler ve mazlumlar çıkacağını söylemişti. Peygamberî bir ilhamla önceden ifade etmiştir bunu. Muaviye’nin Hz. Ali’ye isyanı dinen de meşru değildir...”
Sözlerinin devamında Karaman Hoca, Yezid’e biat ettirmek için Ehl-i Beyt’e yapılan zulümleri ayrıntılarıyla anlattı.
Hayatın çeşitli renkleri
Hayrettin Karaman’ı dinlerken 19. yüzyıldaki en büyük âlimimiz olan hukukçu ve tarihçi Cevdet Paşa’yı hatırladım. Bu vahim olayları anlatırken yüreğinin nasıl kanadığını ve Ehli Beyt için nasıl gözyaşı döktüğünü hissedersiniz ama Muaviye’yi böyle eleştirmekten sakınır.
Çünkü ‘gelenek’te “kutsal”la “tarih” iç içe geçmişti.
Karaman’ın anlatımında ise o olaylarda “kutsal”la “tarih” (ya da insan) arasındaki ince farkın titizlikle ortaya konulduğunu görüyoruz.
Karaman’ın bu bakışı Sünni İslami tarihçilikte bir yeniliktir, ufuk açıcıdır.
Netice: Nasıl tabiatta sadece iki renk yoksa tarih de ak ve karadan ibaret değildir.
İdeolojik veya itikadi “kutsal”larımız tarihin ve günümüzün renklerini görmemize engel olmamalıdır.
Hele de cinayet, terör, zulüm, işkence hiçbir “kutsal” adına meşru görülemez.
