Hayat bir derya gülüdür..
Neşvünemâ için bir umman arar durur ve
Can bulmak ümidiyle kalpleri mekan bulur..
Kalpler hayatın menbaıdır. Çünkü; gıdası Rahmânîdir..
Oysa bizim kalplerimiz
hayat değil,ruhsuzluk bağışlar ümit bağlayanlara..
Gönül taşa kalbolmuştur, belki de daha katı..
Taşlardan sular fışkırırken(1),
Kalpler rahmet dilenir katılıklardan..
Nasıl ki; bahar eskidiğinde
hayat solmaya yüz tutar ve dünya bir mezarlığa döner de;
Gökler,
kollarını germiş avuç açan ağaçlara rahmet indirir ya,
bulutun gözlerinden..
Ve canlılar hayat bulur ya, semânın gözyaşlarından.....
İşte öyle kalplerimiz..
Günler, ömrü törpülerken, günah kalplerde katmerleşir..
Ve gönüller makberdir artık..
Semaya avuç açan ağaçlar gibi rahmete muntazırdır,
cana kavuşmak için..
Çünkü; iyi bilir ki,
Rahmet dolu gözyaşları, günahın kezzabıdır..
Artık beklediği bir damla gözyaşıdır, gözlerden bunu gözler..
Gözler neden esirgiyor hayat bahşeden iksiri,
kavrulmuş gönüllerden?..
Eğer Hakk’a râm olsaydık
Ruh, gusül abdestini gözyaşlarıyla alırdı..
Durulur ve paklanırdı, Rahmetin deryasından..
Heyhât!..
Gözlerimiz ağlamayı unutmuş!..
Kurumuş bir pınarın paslı gözeleri gibi, iki oyuk gözlerimiz..
Yıllar var ki ıslatamadı yanakları..
Demek ki yakınlıklardan uzağız..
Oysa Hakk’a yakın olup,
Rahmet deryasına dalanların, içten kaynayıp çoştuğunu,
özleriyle birlikte gözlerinin de ağladığını görürsün..(2)
Çünkü gönüller,
Hakk’ı anmakla hayat ve sükûn bulur ancak (3)
Sükûn bulmuş bir gönülden akan gözyaşları,
Rahman’a doğru yükselir..
Ve orada “çiğ” noktasında rahmet olarak geri gelir..
Silip süpüren sel değil,
çirkinlikleri örten bembeyaz kar gibi lekesiz ve tertemiz..
Ya Rabbi!..
Senin affına yol bulmak ve rızana nâil olmak için
GÖZYAŞINDAN BAŞKA
Yoluna sebil edecek sermayemiz yok bizim!...
GÖZYAŞLARımızı rızana muvâfık ve dâimî kıl!..
GÖZYAŞLARımızı ölü ve özgün ruhlara manevî bir pınar yap!..
AMÎN..