A
Dünyanın büyüklüğüne göre insan bir nokta bile değil, noktadan da küçük...
Bu kadar küçük insana Allah öyle kabiliyetler vermiş ki, şeytan gibi her yere giriyor, melek gibi her yerde kendini gösteriyor. Uçakla göklerde uçuyor, denizin altına iniyor. Yaptığı bombalar şehirleri yıkıyor. Testi kadar olan bomba, Hiroşima'ya düşünce kocaman bir şehir haritadan siliniyor. Pilot, Hiroşima'nın üzerine gelince bir düğmeye parmağıyla dokunuyor o kadar!.. Uçağın altından bomba düşüyor ve bir şehri yok ediyor. İşte Allah insana öyle kabiliyetler vermiş ki bir emriyle bir şehir yapılıyor, bir parmak hareketiyle de bir şehir yıkılıyor.
Bana göre insanoğlunun en büyük kabiliyeti "yıkmak"tır. Bu sebepten Kur'an-ı Kerim'in bütün ayetleri insana bakar, insanı ıslah etmek ister.
İnsanın cinayetlerinden biri de "her şeyi tabiat yaratıyor" demesidir. Bir adam diyor ki: "Şu dut ağacını tabiat yarattı!" Otların, yaprakların hepsi lisan-ı haliyle Allah'a dilekçe verir; "bizi sen yarattın ama bu adam bize iftira ediyor". İşte o adama otlar, yapraklar adedince günahlar verilecek. Her birinden bir günah verilse, ebediyen cehennemde kalacak. Çünkü her biri hak talep edecek.
Birisi çıksa dese ki, "Otlarla mı konuştun? Nereden biliyorsun böyle olacağını?"
Aklım söylüyor, aklım!..
Bir şeyi tabiata veren, nihayetsiz cinayet işler. Nihayetsiz cinayet, nihayetsiz azap icap eder...
Cinayet ve cani aynı kökten gelir. Cinayetle bir adam öldürülür; haram işleyen birçok helali yok eder. Biri adamın bedenini öldürüyor, diğeri adamın ruhunu yaralıyor.
Cinayete teşebbüs!..
İyilerin varlığı cennetin varlığına alamettir. Kötülerin de varlığı cehennemin varlığına alamettir. Fırat nereye gidiyor? Dicle nereye gidiyor? Her birinin döküldüğü bir yer vardır. İnsanlar da akın akın akıyor. İyiler cennete, kötüler cehenneme...
Biz, bir şeyden ayrılmışız. Dolayısıyla ona kavuşmak istiyoruz. Onun hasretini ateşten gömleğe benzetmişiz. Bazen yâr, bazen evlat bahanesiyle, bizimle birlikte dünyaya gelen bu hasretimizi, güftelerin harflerine düğümleriz.
İçimizde bir sevgi vardır. Bu sevgi sahibini arar; yârin, evladın, malın üzerinde dolaşır, sonra sineye yani evine döner, başını gönül yastığına kor, "ah" çeker ve hüngür hüngür ağlar. Kendinden haberi olmayan insan, "Niçin içim sıkılıyor?" diye acayipleşir. Bazen bunu uğursuzluğa da yorar.
Ben gönlümün çırasını söndürdümse kibriti kim çakar?
Ey denizlerin dibine, dağların tepesine çıkan insan!
Ne zaman gönlünün derinliklerine inecek ve ne zaman aklının zirvesine tırmanacaksın?
HEKİMOĞLU İSMAİL Yoksa aklınla kurduklarının altında kalacak, gönlünü mezar mı edeceksin?
11 Ağustos 2007, Cumartesi
11 Ağustos 2007, Cumartesi