(ALINTIDIR)
Sizlerle gercek bir animi paylasmak istiyorum. Bu benim icin cok önemli, cünkü ayni seyleri belki sizlerde yasadiniz veya cocuklariniz da yasiyabilir.
Ilkokula giderken 1953-1955 yillarinda, okula giderken gectigim yol kenarlarinda yaban gülleri vardi. Köyde yasadigimiz icin okula giden tek yoldu. Söyle bin metre kadar yürüyordum hergün okula gitmek icin.
Yolun kenarlarinda oldukca büyük yaban gülleri vardi, hic kesilmedigi icin dal budak salmis, oldukca büyümüslerdi.
Her gecisimde güllerin kokusunu hissederdim, cocuktum, sopayla onun dallarina vurur yapraklarinin yere dokülüsünü izlerdim. Ertesi gün tekrar ordan gecerken veya dönüste yine ayni seyi yapardim ve bu is sonbahara kadar devam ederdi.
o gül agaclari sonraki yillar gül vermez oldu ve kurudu.
Bunun üzerinde cok düsündüm ve halen üzülüyorum. Yillar gecti Almanyaya geldim.
Almanya dada ayni yaban güllerini parklarda gördüm ve cocuklugum gözlerimin önünde canlandi. Tabii ki onlara zarar vermeyi hic düsünmedim. Bu arada yaslandim. Birgün gözlerimin iyi görmedigini hissettim ve doktora gittim. Hayatta hic kimsenin istemedigi ve benimde hayatimda en cok korktugum diyabet hastasi oldugumu ögrendim. Hap kullanmaya basladim.
Doktor tavsiyesi üzerine, bir gün orman bölgesinde yürüyüse ciktim, yalnizdim, o günde börek baklava gibi sekeri yükseltecek seyler yemistim. Nasil olsa cok yedim yanima da birsey almadim yemek icin. Oldukca ormanin iclerine dogru yürümüsüm, yaklasik evden 4-5 km uzaklasmisim. Yürüyüse cikarken seker hastalarinin yaninda mutlaka seker yükseltici ekmek seker yada meyveli icecek birseyler olmasi gerektigini biliyordum ama ne yazik ki yanima hicbirsey almamistim.
Mesafe o kadar uzamis ki bir an terlemeye basladim, görünürlerde de kimseler yok. Sekerimin düsmekte oldugunu farkettigimde yere oturdum. Gözlerim kararmisti ve titriyordum. O ani simdi hatirlamak bile istemiyorum. Gözlerimi biraz actigimda sag tarafimda o Türkiyede köyümde sopayla güllerini yapraklarini döktügüm yaban gülü adeta beni yanina cagiriyordu. Aramiz iki metre kadardi. Yeni acmis ve acmakta olan tomurcuklarini gördüm, hemen yanina gittim. Bana cesaret vermisti yaban gülleri. Itinayla koparip yemeye basladim. Baya yedim, bes on belki daha fazla. Sekerimin yükseldigini farkettim. Tekrar biraz ceplerimi doldurdum ve eve gelinceye kadar yemeye devam ettim. Hayatimi kurtarmisti Yaban Gülü...
BURDAKI YAZAN HIKAYA BENIMKI DEGILDIR, BIRINDEN DUYDUM VE BURAYA SIZLERLE PAYLASMAK ICIN YAZDIM. Burdaki kisiyide taniyor degilim.
Sizlerle gercek bir animi paylasmak istiyorum. Bu benim icin cok önemli, cünkü ayni seyleri belki sizlerde yasadiniz veya cocuklariniz da yasiyabilir.
Ilkokula giderken 1953-1955 yillarinda, okula giderken gectigim yol kenarlarinda yaban gülleri vardi. Köyde yasadigimiz icin okula giden tek yoldu. Söyle bin metre kadar yürüyordum hergün okula gitmek icin.
Yolun kenarlarinda oldukca büyük yaban gülleri vardi, hic kesilmedigi icin dal budak salmis, oldukca büyümüslerdi.
Her gecisimde güllerin kokusunu hissederdim, cocuktum, sopayla onun dallarina vurur yapraklarinin yere dokülüsünü izlerdim. Ertesi gün tekrar ordan gecerken veya dönüste yine ayni seyi yapardim ve bu is sonbahara kadar devam ederdi.
o gül agaclari sonraki yillar gül vermez oldu ve kurudu.
Bunun üzerinde cok düsündüm ve halen üzülüyorum. Yillar gecti Almanyaya geldim.
Almanya dada ayni yaban güllerini parklarda gördüm ve cocuklugum gözlerimin önünde canlandi. Tabii ki onlara zarar vermeyi hic düsünmedim. Bu arada yaslandim. Birgün gözlerimin iyi görmedigini hissettim ve doktora gittim. Hayatta hic kimsenin istemedigi ve benimde hayatimda en cok korktugum diyabet hastasi oldugumu ögrendim. Hap kullanmaya basladim.
Doktor tavsiyesi üzerine, bir gün orman bölgesinde yürüyüse ciktim, yalnizdim, o günde börek baklava gibi sekeri yükseltecek seyler yemistim. Nasil olsa cok yedim yanima da birsey almadim yemek icin. Oldukca ormanin iclerine dogru yürümüsüm, yaklasik evden 4-5 km uzaklasmisim. Yürüyüse cikarken seker hastalarinin yaninda mutlaka seker yükseltici ekmek seker yada meyveli icecek birseyler olmasi gerektigini biliyordum ama ne yazik ki yanima hicbirsey almamistim.
Mesafe o kadar uzamis ki bir an terlemeye basladim, görünürlerde de kimseler yok. Sekerimin düsmekte oldugunu farkettigimde yere oturdum. Gözlerim kararmisti ve titriyordum. O ani simdi hatirlamak bile istemiyorum. Gözlerimi biraz actigimda sag tarafimda o Türkiyede köyümde sopayla güllerini yapraklarini döktügüm yaban gülü adeta beni yanina cagiriyordu. Aramiz iki metre kadardi. Yeni acmis ve acmakta olan tomurcuklarini gördüm, hemen yanina gittim. Bana cesaret vermisti yaban gülleri. Itinayla koparip yemeye basladim. Baya yedim, bes on belki daha fazla. Sekerimin yükseldigini farkettim. Tekrar biraz ceplerimi doldurdum ve eve gelinceye kadar yemeye devam ettim. Hayatimi kurtarmisti Yaban Gülü...
BURDAKI YAZAN HIKAYA BENIMKI DEGILDIR, BIRINDEN DUYDUM VE BURAYA SIZLERLE PAYLASMAK ICIN YAZDIM. Burdaki kisiyide taniyor degilim.
