Bir sonbahar geçer ömürler arasından,
Saçlarının ve gözlerinin karasından
Dökülen hayatımın dönülmez günleridir.
Donuk yüzü anlamsız buruk bir sonbaharda,
Kuruyan yaprakların peşine düşerken zaman
Mekan, bir uzak ümitte kalan sevgilinin gözleridir.
Kaç mevsim geçer böyle kimbilir,
Yazılan her ne varsa gün gelir de silinir
Hafızanın kara kaplı defterinden...
Hayatın sessiz ve derinden akışı hissedilir
Kuruyan yaprakların peşine düşerken zaman
Savrulan kalbimizin son kalan külleridir...
İçini ısıtan gülüş, gökte parlayan yıldız
Gönülde unutulmuş bir sevdâ gibi ıssız
Kimsenin bilmediği bir şarkıdır mutluluk
Eylül’ün o ince hüznünün sisine gizlenmiştir
Kuruyan yaprakların peşine düşerken zaman
Gaipten yola çıkıp gaibe gelinmiştir...