bilir misin can, gözlerimin derinliğinde saklıdır,
derûmda giz-lediğim âlem;
bir bahr-i cân!
….
ey benim bahr-i cân’ım,
semâna bahar mı geldi; damlalarına cemre mi düştü? yoksa durgun musun, hazânın geçti diye mi bu halin? sen seversin hüznü; bir sevgili onu giyinip yâr’e yürüdü diye, nebî’nin sünneti diye…sen seversin hüznü, kışta ona bürünüp ısınırsın diye;yakıştırırsın kendine…
ey benim bahr-i cân’ım,
adını koyamam lügatçemde;“bahrim” desem derinliğinde kayboluyorum; bahrimde beni varmak dilediğim yere ulaştıran “gemim” desem bazen su alıyorsun, batmandan korkuyorum. tûfanı bekler gibiyim şimdilerde içimin inşasıyla oyalanırım; sabr-ı nûh dilerim yâr’dan, içimin inşası için. içimin inşası; bahrimin can’a erme çabasıdır.mutlak gayeye ermek içindir.
ey benim bahr-i cân’ım,
can kabım, cânan burak’ım,
zamanı ardına koyup geçebilsen ötelere bir ferahlık yaşayacaksın aktığın yönde; durgun sular bulanır imiş ya, durmak yakışmaz sana…her sevda fırtına gibi eser semanda, sevmenin zorluğuyla duaya dokunur yine dilin. her sevda biraz yakın kılar yâr’e seni; adımlarsın ufku. sevda diyorum bahr-i cân’ım, sonra da susuyorum…dinliyorum sesini, dalgalanıyorsun; biraz hırçınca, biraz çılgınca…ama sessiz bir çığlık kadar içten, lâl gibi.
sevda diyorum, yâr’in nakşını görebilmek adına sarfettiğim gayrete bu adı veriyorum; bunu bir yaşam tarzı biliyorum,
ey benim bahr-i cân’ım,
ey benim âyine-i cân’ım,
içim(d)e nazar kılıp seyreylerim kendimi, aradığımı; sırrın dökülmesin diye niyaz kılarım. sûretime bakarım sende nakkaş’ı görebilirim, sîret’in ilminden nasiplenirim diye. sırrının ötesine geçebilirim diye. gölgelerin zahirdeki aksini görüp, gölgenin renginde siyahtan öte renkleri görebileyim diye…arzı bir bütün olarak seveyim diye…
ey benim bahr-i cân’ım,
bağrındaki mercanlar hatrına derûnuna dalar vurgun yiyen âşıklar.bağrındaki kıymetler kıyameti olur âşıkların; ama aşk’ın kıyameti kopmaz bu alemde, şikayet bilmezler inciye erenler, erme yolunda gidenler. kıymetin farkında olanlar, hiç şikayet eder mi kıyametten. vurgunu kıyamet mi bilirler mi hiç, kıymetin bedeli sayarlar.
ey benim bahr-i cân’ım,
martılar kadar yakın olmak dilerim bazen derinliğine; vurgun yiyeyim razıyım…yeter ki bahset bağrındakilerden; anlayayım lisanından…
alıntı
derûmda giz-lediğim âlem;
bir bahr-i cân!
….
ey benim bahr-i cân’ım,
semâna bahar mı geldi; damlalarına cemre mi düştü? yoksa durgun musun, hazânın geçti diye mi bu halin? sen seversin hüznü; bir sevgili onu giyinip yâr’e yürüdü diye, nebî’nin sünneti diye…sen seversin hüznü, kışta ona bürünüp ısınırsın diye;yakıştırırsın kendine…
ey benim bahr-i cân’ım,
adını koyamam lügatçemde;“bahrim” desem derinliğinde kayboluyorum; bahrimde beni varmak dilediğim yere ulaştıran “gemim” desem bazen su alıyorsun, batmandan korkuyorum. tûfanı bekler gibiyim şimdilerde içimin inşasıyla oyalanırım; sabr-ı nûh dilerim yâr’dan, içimin inşası için. içimin inşası; bahrimin can’a erme çabasıdır.mutlak gayeye ermek içindir.
ey benim bahr-i cân’ım,
can kabım, cânan burak’ım,
zamanı ardına koyup geçebilsen ötelere bir ferahlık yaşayacaksın aktığın yönde; durgun sular bulanır imiş ya, durmak yakışmaz sana…her sevda fırtına gibi eser semanda, sevmenin zorluğuyla duaya dokunur yine dilin. her sevda biraz yakın kılar yâr’e seni; adımlarsın ufku. sevda diyorum bahr-i cân’ım, sonra da susuyorum…dinliyorum sesini, dalgalanıyorsun; biraz hırçınca, biraz çılgınca…ama sessiz bir çığlık kadar içten, lâl gibi.
sevda diyorum, yâr’in nakşını görebilmek adına sarfettiğim gayrete bu adı veriyorum; bunu bir yaşam tarzı biliyorum,
ey benim bahr-i cân’ım,
ey benim âyine-i cân’ım,
içim(d)e nazar kılıp seyreylerim kendimi, aradığımı; sırrın dökülmesin diye niyaz kılarım. sûretime bakarım sende nakkaş’ı görebilirim, sîret’in ilminden nasiplenirim diye. sırrının ötesine geçebilirim diye. gölgelerin zahirdeki aksini görüp, gölgenin renginde siyahtan öte renkleri görebileyim diye…arzı bir bütün olarak seveyim diye…
ey benim bahr-i cân’ım,
bağrındaki mercanlar hatrına derûnuna dalar vurgun yiyen âşıklar.bağrındaki kıymetler kıyameti olur âşıkların; ama aşk’ın kıyameti kopmaz bu alemde, şikayet bilmezler inciye erenler, erme yolunda gidenler. kıymetin farkında olanlar, hiç şikayet eder mi kıyametten. vurgunu kıyamet mi bilirler mi hiç, kıymetin bedeli sayarlar.
ey benim bahr-i cân’ım,
martılar kadar yakın olmak dilerim bazen derinliğine; vurgun yiyeyim razıyım…yeter ki bahset bağrındakilerden; anlayayım lisanından…
alıntı