بِسْــــــــــــــــــــــمِ اﷲِارَّحْمَنِ ارَّحِيم
Salih zatları sevmek, güzel âmellerini zikrederek onları övmek, kulu Allah'a yaklaştıran âmellerdendir. Evliyalar şu âyet-i celîle'de zikredilen kimselerdir:
«iyi bilin ki, Allah'ın velilerine korku yoktur. Onlar mahzun da olmayacaklardır. Evliyalar îman eden ve Allah'tan korkanlardır.»
Şartları olması kaydıyla velilerin kerameti haktır. Ancak evliyalar hayatta iken de,öldükten sonra da ne kendileri için, ne de başkaları için hiç bir fayda veya zarar vermeye muktedir değildirler.
Evliyanın mânası «dostlar» demektir. Şüphesiz ki Allah'ın sevdiği kulları sevmek, samimi bir îmandan doğar.Allah, kullarından ancak niyetinde samimi olanı, ibadetinde titizlik göstereni, edeple süsleneni,İnsanlara malıyla, sözüyle ve fiilleriyle iyilikte bulunanı sever.
İşte, Allah'ın dostları bu gibi sıfatlara haiz olanlardır. Allah bir kulunu sevdi mi, ondan başkalarının kadîr olamayacağı bir kısım zuhurat meydana getirir ki, bunlara keramet denir. Fakat kerameti bizzat veli yapmaz. Ta ki, velinin Allah'ın yanında bir şeye kadir olacağına veya bir menfaati dokunacağına, yahut bir zarar vereceğini zannedelim.
En büyük velinin dahi Peygamber Efendimiz (s. a.v.)'in derecesine ulaştığına inanır mısın? Elbette ki hayır. Bak, îmanlı kardeşim... Allah Teâlâ Peygamberimiz (s.a.v.)'e ne buyuruyor:
«Ey Muhammedi de ki: Ben kendime ne bir menfaat ne de bir zarar vermeye kadirim.»
Elbette ki kendisine bir menfaat veya zarar veremeyen, başkalarına da veremeyecektir. Peygamberimiz (s.a.v.) böyle iken artık velilerden bir zarar veya menfaat beklemek elbette ki mümkün değildir.