Erkeklerde ağlar... hem daha bir başka olur erkeklerin ağlaması, kim söylediyse sana “erkekler ağlamaz” diye, yalan söylemiş... Çünkü biliyorsun, ben ağlıyorum ve benim ağlamam çok başka...
Acılardan yorulan başımı avuçlarımın arasına alıp, kanatırcasına çekerken saçlarımı ağlıyorum. Kaybolan yıllarıma, duygularıma ve anlamı kalmayan hayatıma... Ağlıyorum, çünkü biliyor ve görüyorum; gelecek denilen mefhum, mutluluk adına hiç ama hiçbir şey getirmeyecek.. lanet olsun, ağlıyorum be! .. Ve “neden” diyorum “bunca anlamsızlık neden? ..”
Vakit gece yarısını çoktan geçip uyumak ve ölmek arasında adam gibi tercih yapamadığım zamanlarda, o güzelim hayalin Azrail gibi eşiklerde belirince ağlıyorum. İşte o zaman seni ne çok sevdiğimi ve sensiz yaşayamayacağımı anlıyorum... gözlerimi enginlere dikip, delicesine hayaline daldığım anlarda ağlıyorum. Hiç çıkmıyorsun aklımdan ve sımsıkı tutuyorum ellerinden, sonra ilk kez bakıyorum kaybolup gittiğim gözlerine, kan kırmızı gözlerim sırılsıklam ıslakken. Ve ben, hala ağlıyorum...
Gündüz Güneşin burukluğu geçip, hava ruhuma ayak uydurmak için kararmaya başladığında ağlıyorum. Koyu bir kabus misali çöküyor üzerime sonu gelmeyen kara geceler. Belki bir köşede yorgunluktan uyurum diye ağlıyorum... her şeyden vazgeçip, ölümü arzuladığım anlarda ağlıyorum. Yine engel olamıyorum göz yaşlarıma ve ağlıyorum. Görüyorsun ya; erkeklerde ağlıyor, ben de ağlıyorum...
Seni anlatan yalnızlıklarda ve sensiz başlayan her yeni günle ağlıyorum. Belki senden, belki yağmurlardan daha fazla. Ve tutamıyorum kendimi ağlıyorum esiri olduğum sensizliğe, engel olamadığım kimsesizliğime... erkeklerde ağlar, hem daha bir başka olur erkeklerin ağlaması. Çünkü ben ağlıyorum, çünkü benim ağlamam çok başka...
Acılardan yorulan başımı avuçlarımın arasına alıp, kanatırcasına çekerken saçlarımı ağlıyorum. Kaybolan yıllarıma, duygularıma ve anlamı kalmayan hayatıma... Ağlıyorum, çünkü biliyor ve görüyorum; gelecek denilen mefhum, mutluluk adına hiç ama hiçbir şey getirmeyecek.. lanet olsun, ağlıyorum be! .. Ve “neden” diyorum “bunca anlamsızlık neden? ..”
Vakit gece yarısını çoktan geçip uyumak ve ölmek arasında adam gibi tercih yapamadığım zamanlarda, o güzelim hayalin Azrail gibi eşiklerde belirince ağlıyorum. İşte o zaman seni ne çok sevdiğimi ve sensiz yaşayamayacağımı anlıyorum... gözlerimi enginlere dikip, delicesine hayaline daldığım anlarda ağlıyorum. Hiç çıkmıyorsun aklımdan ve sımsıkı tutuyorum ellerinden, sonra ilk kez bakıyorum kaybolup gittiğim gözlerine, kan kırmızı gözlerim sırılsıklam ıslakken. Ve ben, hala ağlıyorum...
Gündüz Güneşin burukluğu geçip, hava ruhuma ayak uydurmak için kararmaya başladığında ağlıyorum. Koyu bir kabus misali çöküyor üzerime sonu gelmeyen kara geceler. Belki bir köşede yorgunluktan uyurum diye ağlıyorum... her şeyden vazgeçip, ölümü arzuladığım anlarda ağlıyorum. Yine engel olamıyorum göz yaşlarıma ve ağlıyorum. Görüyorsun ya; erkeklerde ağlıyor, ben de ağlıyorum...
Seni anlatan yalnızlıklarda ve sensiz başlayan her yeni günle ağlıyorum. Belki senden, belki yağmurlardan daha fazla. Ve tutamıyorum kendimi ağlıyorum esiri olduğum sensizliğe, engel olamadığım kimsesizliğime... erkeklerde ağlar, hem daha bir başka olur erkeklerin ağlaması. Çünkü ben ağlıyorum, çünkü benim ağlamam çok başka...
