“ Mamafih ekserisi sırf bir zan ardında gider; fakat zan, haktan hiçbir şey ifade etmez! Her halde Allah onların ne yaptıklarını bilip duruyor.” (Yunus : 36)
Bu ayet elbette her insana hitap ediyor. Ama, sanki müslüman olup da bazı konuları birbirine karıştıranlara daha bir muhatap tarzında. Neden ? Çünkü; Rasuller gerçeğini kendi keyfiyetlerine göre yorumluyorlar da ondan. İman konusunda bir problem yok, bütün Rasulleri tasdik ediyorlar da, iş Rasullerin ictimai hayatta insanlara sundukları bireysel yaşam tarzlarından örneklemelere gelince orada duruyorlar. Sebep ifrata girmemek olarak değerlendiriliyor. Sözüm ona böyle yapıldığı takdirde; yahudilerin ve isevilerin düştüğü hatayı tekrarlamamak ve oyuna gelmemek. İyi ama, sizler ifrata girmeyelim derken, bizzat tefrit denizinde boğuluyorsunuz, bunu neden göremiyorsunuz ? Nedeni basit bir cevap, hadis ve sünneti red etme mantığınız, başka da bir şey değil.
Günümüz insanının profili bu ayetlerde ne kadar da bariz olarak ortaya çıkıyor. İki hokka mürekkep yalıyor, üç cilt sayfa karıştırıyor, Allame-i şahane olarak sahnede yerini alıyor!
“Hayır! Onlar ilimini ihata etmedikleri ve te’vili kendilerine hiç gelmemiş olan bir şeyi tekzib ettiler; bunlardan evvel geçenler de böyle tekzib etmişlerdi amma bak zalimlerin akıbeti nasıl oldu ?” (Yunus : 39)
İşte bu ayetler sizleri tekzib ediyor. İlmini anlayamadıkları, bu konuda fikir sahibi olamadıkları, bunu yaşantılarına aktaramadıkları için tevili kendilerine gelmemiş olan bir şeyi tekzip ettiler derken sizlerden bahsediyor. Nedir bu anlayamadıkları ?
Konu belli: “tasavuf yaşantısı ve Peygamber gerçeği!” Sanki bütün peygamberleri; ölçüp, biçip, tartacak kadar hassas kantar ayarı var da, Kur’an bilgilerinde gelen gerçeği bizim uydurmamız olarak zann edip, karşı sözler ile tekzibe geçiyor!
Peygamber’in (s.a.v) Kuds-i Hadisler ile yaşantısına verdiği düzen ve intizamı, yaşayarak ve bizzat etrafındaki insanlara göstererek aktarma yolunu red etmek. İlk karşı çıktıkları nokta: “hani bu konuda ayet varsa göster! Biz beyyineleri baz alırız!” Yani, biz Allah (cc)’tan geleni kabul, Rasul (s.a.v.)’den geleni red ederiz, itibar etmeyiz. Yani Allah (cc) hak yazar (amenna), Rasul (s.a.v.) insan olması vasfından dolayı; şeşer beşer ve yanıltıcı (yalan!) bir bilgi verebilir. Dayandırdığınız mantık da bu! İyi güzel de; baz alıp itibar ettiğin beyyinelerde de Allah (cc) “Arkadaşınız nefsinden konuşmaz…” diyor “O’na uyun…” diyor. Yani O’nun (s.a.v.) ağzından nefsi bir söz (yalan, dolan, gerçeğin ve hakk’ın hilafına yönelik bir söz) çıkmaz diyor! Yani böyle bir insanın her söylediği haktır! diyor. Neden bu emr’i baz almıyorsunuz ? Neden “Emin” olan ismini bu noktada kaldırıp bir kenara atıyorsunuz ? Müşrikler dahi O’nun (s.a.v.) her şeyine itiraz ederken, bir tek hak ve doğru söyleyen, adaletsizlikte bulunmayan, yalan ile dolan ile işi olmayan, can ve malın emanet edilecek yegane varlık anlamında (ki; en şiddetli düşmanı dahi bu konularda güvenirdi) “Emin” ismi ile isimlendirdi. Sizler; müşrikler kadar dahi güvenemiyormusunuz kendisine ? Bu sorunun cevabını net olarak veremezsiniz, verirseniz; kendi mantığınıza aykırı düşeceğinizden korkarsınız! Cebrail (a.s.)’in bizzat gelip de abdest konusunda uygulamalı anlatımını dahi red ediyorsunuz bu neden ile. Siz beyyine dersiniz, evet! Elbette her zaman beyyine! Ama ya uygulama safhası ? Hangi yasa uygulamalı reçete sunuyor yeryüzünde. Bana örnek teşkil edecek bir tane uygulamalı yasa gösterin! Ama İlahi bir yasa, ama beşeri bir yasa! Geçmiş dönem kitaplarını da koyun ortaya. Hodri meydan. Yok, boşuna aramayın, bulmazsınız. Allah (cc) yasasını gönderir, sınırları çizer, bu alan içerisinde dosdoğru olmanızı ister. Sırat-ı müstakim üzere olmanız için de bu noktada Peygamberinin ağzı, dili ve yaşantısı ile uygulama yaptırır. Görün, anlayın diye. En güçlü ilacı almışsın, ama prospektüsü yok! Reçeteye bakıyorsun özel işaretler ve harfler kullanılmış. Bunu kim anlayacak ? Eczacı anlayıp senin anlayacağın şekle indirecek, günde 1 kaşık tok karnına alınacak diye kutunun üzerine işaretliyecek. Dur yahu! Neden yazıyorsun, ben salakmıyım, benim beynim yok mu, reçeteye bakıp alırım dersen, ya eczacılık (7 yıl) eğitimi almışsındır, yada sağlık senin için önemsiz bir konu olduğu için çok cesur davranıyorsundur. Kusura bakmayın, herkes sizin gibi cesur olacak diye bir nokta yok! Umarım sizin cesaretinizin de ilmi dayanağı vardır. Çünkü; bu konuda göstereceğiniz dayanaksız bir cesaret, sadece helak olmanıza yol açar. Hz.İbrahim (a.s.) rüyasında İsmail (a.s.)’i kurban etmek için emr aldı! İttiba ediyorsunuz, kabul ediyorsunuz. Güzel! Hanımı Hacer’i alıp bir emr ile Mekke çöllerine kadar götürmesini de, kabul ediyorsunuz. Güzel! Kendisini ve yaşı hayli geçkin hanımı Sare annemizi çocuk ile müjdeleyen melekler ile görüşmesini de kabul ediyorsunuz. Hepsi iyi güzel de; bunlarda beyyine aramıyorsunuz, iş Rasulullah (s.a.v.)’ın uygulama safhasına geldiği zaman neden illa da beyyine görmek isteriz diye tutturuyorsunuz ? O günün insanı Hz.İbrahim (a.s.)’den beyyine mi istedi ? Senin gördüğün rüyadan bize ne, biz beyyine isteriz, varsa göster, yoksa; nefsinden konuşmuş kabul ederiz mi dediler ? Yapmayın, makul olun! yahudilerin ve isevilerin oyununa bizzat gelenler sizlersiniz! Biz bunları size örnekler ile açıklarken, sizden bir ücret talep etmiyoruz, yanlışınızdan dönün istiyoruz. Rasul’e (s.a.v.) ittiba; şirk değil, bizzat emr’dir, anlayın artık.
Sormak gerekmez mi bu arada; sen Peygamberler ayarına (makamına) çıktın mı da, “hayır! Peygamberiniz üstün değil veyahut büyük olanlardan değil, ben baktım ölçtüm, biçtim, tarttım hepsi aynı boy ve kiloda ve derecede” deme cesaretini gösteriyorsun. Ve bunu hoyratça yaparken de ayetin önünde dikilerek, bir de ayeti tekzip etme cesaretini gösteriyorsun. Bu ne cüret! Sana tek cümlelik ayet yeter de artar! Eğer anlayanlardansan tabii: “Her ümmetten bir şahit getirdiğimiz ve seni de onların üzerine bir şahit yaptığımız zaman bakalım kâfirlerin hali ne olacak” (Nisa : 41) Ne olacağınızı biz biliyoruz da, sizler farkındamısınız ? “O gün, inkar edip Peygambere isyan eden kafirler, keşke yere geçmişler, üzerleri düzlenmiş kendilerinden hiçbir iz kalmamış olsa idi, diye isteyecekler ve (keşke toprak olsaydık diyecekler [Yasin suresinde geçiyor]) Allah’a hiçbir sözü ketmetmeselerdi (gizlemeselerdi.)” (Nisa : 42) Yani “keşke toprak olsaydık…” demeden uyanın.
Rasulullah (s.a.v.), Kur’an’ı tebliğ ile emr’olundu. Bu; işin şeriat kısmıdır. Zahiri hüküm ve zahiri tebliğ, şeriat’ı oluşturur. İşin uygulama safhası ve yaşantıya geçiş kısmı bu şeriata uygun ameli gösterir. Her insan buraya kadar olan bölümü ile mükelleftir. Bundan gayrısı; tasavvuftur. Özel olarak kişiye münhasır bölüm burada başlar. Bu dahi, ayetler ile ve yine peygamber vasıtası ile aktarılır. Ayetlerde “Geçmiş ve gelecek günahlarının bağışlandığı” açıklanan bir Rasul (s.a.v.), günde 70 defa istiğfar ediyorsa, ümmedi de aynı şekilde örnek alarak istiğfarda bulunması gerekir. İstiğfar; hem tasdik anlamındadır, hem itiraftır, hem de kabuldur. Peygamber (s.a.v.) istiğfar ederken, kendisine manevi aleminde gösterilen yükselişlerden dolayı, bir önceki makamındaki haline istiğfar eder; bir önceki halini hem kabul, hem bulunduğu makamın bir önceki makama nazaran yüksekliğinin itirafı, hem de tasdiki anlamında acziyetini müşahede eder ve bunun ile Yüce Rabbi (cc)’nin rahmetini diler. Ümmedi ise, Yüce allah’a (cc) istiğfar ile; bir önceki günahını kabul eder, acziyeti ile işlediğini itiraf eder ve Yüce Rabbi (cc)’nin rahmetinin olmaması halinde, kendisinin helaka duçar olduğunu tasdik eder. Bu her gün yapılan kalbi antrenman sonrasında ayetlere bakışı daha bir canlılık kazanır. İstiğfar bir nevi (Teşbihte hata olmaz inşallah) toz bezidir. Ama özel bir tozbezi, sadece kalb aynasını parlatır. Her günah sonrası kalb bir siyah nokta ile kirlenir. İstiğfar; işte bu günahı kabul, acziyetten dolayı pişmanlık ve rahmetini ümid ile Yüce Olan’ı (cc) tasdik eder. İstiğfar ile kirlenmiş kalbini siler. Müğminin kalbi bu noktada ayna gibidir. Devamlı tozunu alınan bir şeyin kirli kalması düşünülmez herhalde. Bir güneşin şavkı o aynada nasıl bir yankı bulur acaba?
“Karşılarında ayetlerimiz açık açık, parlak parlak okunurken de o küfredenler dediler ki hakk’a: bu parlak bir sihir!” (Ahkaf : 7)
El Hakk! Ne kadar yerinde bir Kur’an’i tespit! Sihir! Vallahi elinizde başka bir şey olmadığı için, sizlerin bize karşı kullandığınız red sözcüğü. Ayet diyor, ben demiyorum. Deneyin, sihir mi değil mi kendiniz karar verin. Her gün yapın 70 defa 100 defa 1000 defa. Peygamber (s.a.v.) günde 70 defa yapmışsa, bizler 70.000 defa yapsak bile az gelir. Her anımız günah, her bakış, her konuşma, her arzu!
Peygamberimiz (s.a.v.) çok büyük ama çok büyük bir peygamber. İster bizim sözlerimizdeki “büyük” kavramına ittiba edin, isterseniz Kur’an’da açıklamaları yapılan ayetlere ittiba edin. Sonuçta bizde bu düşünceyi ayetlerden çıkarıyoruz. Kaynağımız ayetler yani. Hangisini isterseniz onu baz alın, ama anlayın! U’lul Azm bir peygamber gerçeğini artık anlayın!. Bunu yaparken ne ayetlere ters düşüyorsunuz, nede şirke giriyorsunuz. Ancak emr’olunduğunuz gibi hareket etmiş oluyorsunuz. Müslüman iki kişiyken dahi birini emir seçmek ile ve ona uymakla mükellef. Cemaat olma esprisi burada yatıyor. İki kişi arasındaki cemaat olgusunu bu kadar önemseyen bir Din, elbette size uyarı mahiyetinde ayetlerini gönderecek ve “O’na uyun…” diyecek. Cemaatleşmeyi teklif edecek sizlere. Sizler bunları red ettiğiniz sürece cemaat bile olamayacaksınız ve olamıyorsunuz da. Çünkü aykırı gibi duruyorsunuz, çünkü gerçek haniflerden uzaksınız. Yeryüzünde yüzünü hanif Din’e dönmüş milyonlarca Müslüman var zaten yeryüzünde de hanif Din olarak İslamiyet var ve bu Din’in müntesibleri “hanif” olarak yaşantısına devam ediyor yüzyıllardır. Bunun haricinde ayrıca hanifler diye bir cemaat yok, olmayacak da! Olsa olsa forum cemaati olur ki, sitelerine baktım küfür içerisinde yüzüyorlar.
Dikkat edin, düzgün okuyun ben küfr etmiyorum, sizlerin küfr içinde olduğunuzu yazıyorum.
Bu ayetler ile temel ve başlangıç olarak tesbit ettiğim (çünkü bütün saplantılarınız bu ayete ters düşmek ile başlıyor) akidenizi sorgulayın. Sorgulamak iyi bir şeydir, bir nevi sağlama yapmış olursunuz, kendinize güveniyorsanız. Yanlışsa temel inancınız, hatanızdan dönmüş olursunuz. Doğru ise; yolunuzda daha kuvvetli adımlar atarsınız. Yani her halükarda karda sayılırsınız. Ene yapmayın, nefs yapmayın, durun; kendinizi ve Kur’an ışığında ayetleri tefekkür edin. Düşünün, ne diyor, ne anlatıyor bu ayetler ?
“Elbette o göklerin ve yerin yaratılışında ve gece ile gündüzün ardarda gelişinde, şüphesiz ayetler var (vicdanları temiz) ulu’l elbab için!” (Alu İmran : 190)
“Onlar ki gerek kıyam u kuudda (ayakta ve otururken) ve gerek yanları üzerinde hep Allah’ı zikrederler ve göklerin, yerin yaratılışında fikrederler (tefekkür ederler) “Ya Rabbena!” derler; “bunu sen boşuna yaratmadın, sübhansın! O halde bizleri o ateş azabından koru!” (Alu İmran : 191)
“Rabbena! Cidden bizler bir münadi (çağırıcı) işittik, imana çağırıyor; “Rabbinize iman edin!” diyordu. Dinledik, iman ettik! Rabbena! Mağfiretinle artık günahlarımızı bizlere bağışla, kabahatlerimizi bizlerden kefaret buyur (ört) ve bizleri sana ermiş kullarınla beraber yanına al!” (Alu İmran : 193)
Ulu’l elbabı da red etmeden okuyun ve tefekkür edin, ayet diyor ben demiyorum. Peygamber (s.a.v) efendimizi de ondan sonra bu ayetler ışığında kafanızda şöyle bir tahayyül edin, bakalım ne göreceksiniz. Kur’an; isterseniz size 3 boyutlu resimde gösterir. Siz yeterki isteyin. Sakın! 3 boyutlu resime de bu nedenle karşı çıkmayın, siz göremiyorsunuz diye 3 boyutlu resim yok mu diyelim şimdi. Ben görüyorum elhamdülillah. Sizler; bakış açınızı sorgulayın öncelikle ! Durduğunuz nokta önemli, bakış açınız ondan daha önemli. Bunun gibi, Kur’an’ı anlamak önemli, O’nu layıkı ile tefekkür; O’ndan da önemli! İtikadı oluşturan nokta! İşte, şimdi tam burası!
“(İnmekte) o(lan) yıldıza andolsun ki,” (Necm : 1)
Ne büyük yemin ama. Burada necm’den kasıt olarak bazı alimler diyorki; necm necm (parça parça) inen Kur’an dır kasdedilen, bazıları da diyor ki; Şi’ra yıldızıdır kasd edilen. Bu nokta bizim için (anlatılmak istenen manayı baz alırsak) önem arz etmiyor açıkçası. Burada önem verilen bir şeyin üzerine Rabbül Alemin’in (cc) yemini dikkat çekici. Allah (cc) yemin ederek başlıyor. Biz kulları dahi çok önemli bir şeyi söyleyeceğimiz zaman muhatabımızın kafasında en baştan şek ve şüphe oluşmasın diye bazen böyle başlamazmıyız ? “Yemin olsun…” diye başladığımız çok cümle vardır. Burada da Rabbül Alemin (cc) yemin ederek, çok önemli bir şey söyleyeceğinden dolay bütün dikkatimizi buraya vermemizi istiyor! Ve devam ediyor;
“Arkadaşınız (Muhammed) sapmadı, azmadı.” (Necm : 2)
Kafalardaki ve kalplerdeki bir çok nefsi ve şeytani konuşmaları bıçak gibi keser nitelikte. Çok net ve açık! Hani yarattığı biz kullarını iyi tanıyor ya Rabbül Alemin, her şeye bir kulp bulacağımızı bildiğinden, üzerinde durarak tekrarlıyor :
“O, hevâdan (arzularına göre) konuşmaz.” (Necm : 3)
Günlük yaşantısı, anlık yaşantısı, Din’i yaşantısı, ictimai yaşantısı her ne şekilde olursa olsun yaşantı tarzında baz alınacak bütün sözlerin büyük bir kontrol içinde vahye dayalı olduğu gerçeğini ne kadar güzel anlatıyor bizlere ! Duymak ve anlamak isteyenlere sanki deklare ediyor, ültimatom veriyor:
“O(nun konuşması kendisine ) vahyedilenden başkası değildir” (Necm : 4)
Bu konuşmaların da asılsız ve mesnetsiz türden konuşmalar olmadığını, sağlam ve etkili bir zemine dayandığını, yani konuştuklarının hepsini O’na (s.a.v.) Zat-ı Zülcelal’in (cc) bizzat kendi tarafından görevlendirdiği bir mürşid tarafından öğretildiğini söylüyor bize:
“Onu, müthiş kuvveleri olan biri öğretti” (Necm : 5)
Devam ederek de görevlendirdiği mürşidi (öğretmeni) övüyor, tanıtıyor bizlere:
“(Ki o) akıl ve görüşünde kuvvetli (bir melek)dir. Hemen (gerçek meleklik şekliyle) doğruldu” (Necm : 6)
Belki tasavvurda yanılırız yahut yanlış tevile gireriz diye birde bunu ayet ayet bize açıklıyor:
“O, en yüksek ufukta idi.” (Necm : 7)
“Sonra (Cebrail ona) yaklaştı ve (aşağıya doğru) sarktı” (Necm : 8)
“Onunla arasındaki mesafe, iki yay kadar, [yahut] daha az kaldı” (Necm : 9)
“(Allah), kuluna verdiği vahyi verdi. Onun gördüğünü kalb(i) yalanlamadı.” (Necm : 10 - 11)
Çünkü O’nu (s.a.v.) inşirah suresinde bize belirttiği gibi; sadrını genişleterek göreceği gerçeği kaldırabilmesi için bir kuvvet ve sukunet verdi. “Elemnaşrahleke sadrek…(Biz sadrını genişlettik)” (İnşirah : 1) buyuruyor.
“Onun gördükleri hakkında şimdi kendisi ile tartışacak mısınız.” (Necm : 12)
Ey Alemlerin Rabbi olan ve bizleri bir sudan yaratıp da acziyetimizi bize anlatan Rabbim! Mucizesi olmayan peygamber olduğuna varıncaya kadar tartışıyorlar üstelik. Kur’an mucizesi, kamer mucizesi ve İsra mucizelerine dair üstelik yapıyorlar bunu…Kur’an’da bildirdiğin şekli ile 3.000 melek ile Bedr’de yardım ettiğini bile bile yapıyorlar bunu…Yarabbi; yaldızlı yazılar ile süslemek Internet ortamında becerebileceğim bir şey olsa; Necm 12 ayetini yaldızlar ve gökyüzünün tam göbeğine nakş ederdim. Ama sen Gafur ve Rahimsin (cc) Sen kalplerine yaldızla inşaallah.
“Yok. İftira etti mi diyorlar ? De ki: Ben onu iftira ettimse, siz beni Allah’tan kurtaracak hiçbir şeye malik olamazsınız ve O sizin niye yaygara edip durduğunuzu pekala bilir; ona benimle aranızda şahid [olarak] O yeter, hem de Gafur – Rahim O!” (Ahkaf : 8)
Kuru et yiyen bir kadının oğlu olan ve bizlere beşeri vasıflarda ve surette gönderdiğin Rasul (s.a.v.)’un büyüklüğüne iman ettik, indirdiğini tasdik ettik, mucizeler ve ayetlerini de tasdik etmemiz hasebi ile, küfr’den kurtulup sırat’ı müstakim’e yönelen kullarından olmayı nasip et! (amin)
Bakın; korkulacak bir şey yok, yukarıdaki dua içerisinde en ufak bir şirk görüyormusunuz ? İman, inanmak ise, bunun en uygun yolu iman ettiğine karşı duyacağın sevgidir. Sevgi olmadan itaat olmaz. Bir aslanın yanına ancak yavrusu yaklaşır. Kendi cinsi dahi olsa bir başka yetişkin yanında duramaz. Ama yavrusu, sırtına çıkar, yelelerini karıştırır. Neden verilir bu izin ? Sevgiden olmasın sakın.? Bu sevgi sizlerin gözünde şirk olacak, öyle mi? İbn-sebe küfürbazları ölmemiş demekki. Attıkları tohumu her devirde suladıkları için hala insanlar aynı hasadı biçiyor. Ellerine geçen de, itaatten uzak, itikadden uzak en önemlisi İslami yaşantıdan uzak bir nesil! Yaşayanlara da atılacak en rahat çamur hazır zaten;
“Bir de küfredenler, iman edenler hakkında dediler ki; “Eğer o bir hayr olsaydı, bizden evvel ona koşmazlardı. Bununla muvaffak olamayınca da şöyle diyecekler: Bu eski bir yalan!” (Ahkaf : 11)
yahudilerin yalanı! İsevilerin yalanı! Bunlara çanak vazifesi gören vahhabilerin yalanı! selefiyiz diyenlerin yalanı! YOK BÖYLE BİR ŞEY, EY MÜSLÜMAN YOK BÖYLE BİR ŞEY! Allah (cc)’ın kudretini sadece ayetler ile sınırlamaya kalkışan insanların yalanından başka bir şey değil bunlar! Allah (cc)’ın rahmetini ahiret ile sınırlayan zihniyet. Rahman (cc) ism-i şerifinin dünyadaki insanlara tecelli eden kısmını setr edip, Rahim (cc) ismi şerifini ahirette sadece Müslüman kullarına gösterecek olması gerçeğini örten zihniyet!
Burada “küfredenler” sözü gerçeği “ketm” ettikleri için kullanılıyor. Gizledikleri, sakladıkları için, hakkın üzerini örttükleri için…Ve dahi bunun ile muvaffak olamayınca da; “bu eski bir yalan” demeye kadar işi vardırıyorlar. Hatta bunun, Yahudilerin de aynı masal ile kendi dinlerinden uzaklaşmış olmalarına bir neden olarak göstermeye çalışıyorlar.
Lütfen;
Eminim bu açtığımız konuya her insan kendi çerçevesinden bakarak cevap yazacaktır. Ama çok rica ediyorum; Ebu Hureyre (r.anh) ile Abdullah Bin Mesu'du tanıyamayacak kadar cahil olanlar yazmasın! Neden mi ? Geçen gün silinen bir konuda ismi önemli değil bir arkadaşımız copy-paste yaparak kaynaklarla uzun bir yazı irad etmiş. Bakıyorsun, alevi cemaatinin itibar ettiği bir kitap. Alevi derken, bir alevi var, bir de aleviden farklı bir ali aleviliği var. İşte bu a-li aleviliğinin cemaatinin itibar ettiği kaynağı buraya alıntılamışlar. Tamam, olabilir. Her fikir burada kendisini ifade edecek. Ama; Komik olan ne biliyormusunuz ? Bir yerde Ebu Hureyre'yi (r.anh) yerden yere vurmuşlar hatta (haşa) edepsizlik makamına kadar çıkarmışlar, bir yerde de Abdullah İbn Mesud'u yere göğe sığdıramamışlar. Evet, birazcık gülmeye hazır olun baylar bayanlar;
İkiside aynı şahıstır!
Gerçekten ömürsünüz!
Bu ayet elbette her insana hitap ediyor. Ama, sanki müslüman olup da bazı konuları birbirine karıştıranlara daha bir muhatap tarzında. Neden ? Çünkü; Rasuller gerçeğini kendi keyfiyetlerine göre yorumluyorlar da ondan. İman konusunda bir problem yok, bütün Rasulleri tasdik ediyorlar da, iş Rasullerin ictimai hayatta insanlara sundukları bireysel yaşam tarzlarından örneklemelere gelince orada duruyorlar. Sebep ifrata girmemek olarak değerlendiriliyor. Sözüm ona böyle yapıldığı takdirde; yahudilerin ve isevilerin düştüğü hatayı tekrarlamamak ve oyuna gelmemek. İyi ama, sizler ifrata girmeyelim derken, bizzat tefrit denizinde boğuluyorsunuz, bunu neden göremiyorsunuz ? Nedeni basit bir cevap, hadis ve sünneti red etme mantığınız, başka da bir şey değil.
Günümüz insanının profili bu ayetlerde ne kadar da bariz olarak ortaya çıkıyor. İki hokka mürekkep yalıyor, üç cilt sayfa karıştırıyor, Allame-i şahane olarak sahnede yerini alıyor!
“Hayır! Onlar ilimini ihata etmedikleri ve te’vili kendilerine hiç gelmemiş olan bir şeyi tekzib ettiler; bunlardan evvel geçenler de böyle tekzib etmişlerdi amma bak zalimlerin akıbeti nasıl oldu ?” (Yunus : 39)
İşte bu ayetler sizleri tekzib ediyor. İlmini anlayamadıkları, bu konuda fikir sahibi olamadıkları, bunu yaşantılarına aktaramadıkları için tevili kendilerine gelmemiş olan bir şeyi tekzip ettiler derken sizlerden bahsediyor. Nedir bu anlayamadıkları ?
Konu belli: “tasavuf yaşantısı ve Peygamber gerçeği!” Sanki bütün peygamberleri; ölçüp, biçip, tartacak kadar hassas kantar ayarı var da, Kur’an bilgilerinde gelen gerçeği bizim uydurmamız olarak zann edip, karşı sözler ile tekzibe geçiyor!
Peygamber’in (s.a.v) Kuds-i Hadisler ile yaşantısına verdiği düzen ve intizamı, yaşayarak ve bizzat etrafındaki insanlara göstererek aktarma yolunu red etmek. İlk karşı çıktıkları nokta: “hani bu konuda ayet varsa göster! Biz beyyineleri baz alırız!” Yani, biz Allah (cc)’tan geleni kabul, Rasul (s.a.v.)’den geleni red ederiz, itibar etmeyiz. Yani Allah (cc) hak yazar (amenna), Rasul (s.a.v.) insan olması vasfından dolayı; şeşer beşer ve yanıltıcı (yalan!) bir bilgi verebilir. Dayandırdığınız mantık da bu! İyi güzel de; baz alıp itibar ettiğin beyyinelerde de Allah (cc) “Arkadaşınız nefsinden konuşmaz…” diyor “O’na uyun…” diyor. Yani O’nun (s.a.v.) ağzından nefsi bir söz (yalan, dolan, gerçeğin ve hakk’ın hilafına yönelik bir söz) çıkmaz diyor! Yani böyle bir insanın her söylediği haktır! diyor. Neden bu emr’i baz almıyorsunuz ? Neden “Emin” olan ismini bu noktada kaldırıp bir kenara atıyorsunuz ? Müşrikler dahi O’nun (s.a.v.) her şeyine itiraz ederken, bir tek hak ve doğru söyleyen, adaletsizlikte bulunmayan, yalan ile dolan ile işi olmayan, can ve malın emanet edilecek yegane varlık anlamında (ki; en şiddetli düşmanı dahi bu konularda güvenirdi) “Emin” ismi ile isimlendirdi. Sizler; müşrikler kadar dahi güvenemiyormusunuz kendisine ? Bu sorunun cevabını net olarak veremezsiniz, verirseniz; kendi mantığınıza aykırı düşeceğinizden korkarsınız! Cebrail (a.s.)’in bizzat gelip de abdest konusunda uygulamalı anlatımını dahi red ediyorsunuz bu neden ile. Siz beyyine dersiniz, evet! Elbette her zaman beyyine! Ama ya uygulama safhası ? Hangi yasa uygulamalı reçete sunuyor yeryüzünde. Bana örnek teşkil edecek bir tane uygulamalı yasa gösterin! Ama İlahi bir yasa, ama beşeri bir yasa! Geçmiş dönem kitaplarını da koyun ortaya. Hodri meydan. Yok, boşuna aramayın, bulmazsınız. Allah (cc) yasasını gönderir, sınırları çizer, bu alan içerisinde dosdoğru olmanızı ister. Sırat-ı müstakim üzere olmanız için de bu noktada Peygamberinin ağzı, dili ve yaşantısı ile uygulama yaptırır. Görün, anlayın diye. En güçlü ilacı almışsın, ama prospektüsü yok! Reçeteye bakıyorsun özel işaretler ve harfler kullanılmış. Bunu kim anlayacak ? Eczacı anlayıp senin anlayacağın şekle indirecek, günde 1 kaşık tok karnına alınacak diye kutunun üzerine işaretliyecek. Dur yahu! Neden yazıyorsun, ben salakmıyım, benim beynim yok mu, reçeteye bakıp alırım dersen, ya eczacılık (7 yıl) eğitimi almışsındır, yada sağlık senin için önemsiz bir konu olduğu için çok cesur davranıyorsundur. Kusura bakmayın, herkes sizin gibi cesur olacak diye bir nokta yok! Umarım sizin cesaretinizin de ilmi dayanağı vardır. Çünkü; bu konuda göstereceğiniz dayanaksız bir cesaret, sadece helak olmanıza yol açar. Hz.İbrahim (a.s.) rüyasında İsmail (a.s.)’i kurban etmek için emr aldı! İttiba ediyorsunuz, kabul ediyorsunuz. Güzel! Hanımı Hacer’i alıp bir emr ile Mekke çöllerine kadar götürmesini de, kabul ediyorsunuz. Güzel! Kendisini ve yaşı hayli geçkin hanımı Sare annemizi çocuk ile müjdeleyen melekler ile görüşmesini de kabul ediyorsunuz. Hepsi iyi güzel de; bunlarda beyyine aramıyorsunuz, iş Rasulullah (s.a.v.)’ın uygulama safhasına geldiği zaman neden illa da beyyine görmek isteriz diye tutturuyorsunuz ? O günün insanı Hz.İbrahim (a.s.)’den beyyine mi istedi ? Senin gördüğün rüyadan bize ne, biz beyyine isteriz, varsa göster, yoksa; nefsinden konuşmuş kabul ederiz mi dediler ? Yapmayın, makul olun! yahudilerin ve isevilerin oyununa bizzat gelenler sizlersiniz! Biz bunları size örnekler ile açıklarken, sizden bir ücret talep etmiyoruz, yanlışınızdan dönün istiyoruz. Rasul’e (s.a.v.) ittiba; şirk değil, bizzat emr’dir, anlayın artık.
Sormak gerekmez mi bu arada; sen Peygamberler ayarına (makamına) çıktın mı da, “hayır! Peygamberiniz üstün değil veyahut büyük olanlardan değil, ben baktım ölçtüm, biçtim, tarttım hepsi aynı boy ve kiloda ve derecede” deme cesaretini gösteriyorsun. Ve bunu hoyratça yaparken de ayetin önünde dikilerek, bir de ayeti tekzip etme cesaretini gösteriyorsun. Bu ne cüret! Sana tek cümlelik ayet yeter de artar! Eğer anlayanlardansan tabii: “Her ümmetten bir şahit getirdiğimiz ve seni de onların üzerine bir şahit yaptığımız zaman bakalım kâfirlerin hali ne olacak” (Nisa : 41) Ne olacağınızı biz biliyoruz da, sizler farkındamısınız ? “O gün, inkar edip Peygambere isyan eden kafirler, keşke yere geçmişler, üzerleri düzlenmiş kendilerinden hiçbir iz kalmamış olsa idi, diye isteyecekler ve (keşke toprak olsaydık diyecekler [Yasin suresinde geçiyor]) Allah’a hiçbir sözü ketmetmeselerdi (gizlemeselerdi.)” (Nisa : 42) Yani “keşke toprak olsaydık…” demeden uyanın.
Rasulullah (s.a.v.), Kur’an’ı tebliğ ile emr’olundu. Bu; işin şeriat kısmıdır. Zahiri hüküm ve zahiri tebliğ, şeriat’ı oluşturur. İşin uygulama safhası ve yaşantıya geçiş kısmı bu şeriata uygun ameli gösterir. Her insan buraya kadar olan bölümü ile mükelleftir. Bundan gayrısı; tasavvuftur. Özel olarak kişiye münhasır bölüm burada başlar. Bu dahi, ayetler ile ve yine peygamber vasıtası ile aktarılır. Ayetlerde “Geçmiş ve gelecek günahlarının bağışlandığı” açıklanan bir Rasul (s.a.v.), günde 70 defa istiğfar ediyorsa, ümmedi de aynı şekilde örnek alarak istiğfarda bulunması gerekir. İstiğfar; hem tasdik anlamındadır, hem itiraftır, hem de kabuldur. Peygamber (s.a.v.) istiğfar ederken, kendisine manevi aleminde gösterilen yükselişlerden dolayı, bir önceki makamındaki haline istiğfar eder; bir önceki halini hem kabul, hem bulunduğu makamın bir önceki makama nazaran yüksekliğinin itirafı, hem de tasdiki anlamında acziyetini müşahede eder ve bunun ile Yüce Rabbi (cc)’nin rahmetini diler. Ümmedi ise, Yüce allah’a (cc) istiğfar ile; bir önceki günahını kabul eder, acziyeti ile işlediğini itiraf eder ve Yüce Rabbi (cc)’nin rahmetinin olmaması halinde, kendisinin helaka duçar olduğunu tasdik eder. Bu her gün yapılan kalbi antrenman sonrasında ayetlere bakışı daha bir canlılık kazanır. İstiğfar bir nevi (Teşbihte hata olmaz inşallah) toz bezidir. Ama özel bir tozbezi, sadece kalb aynasını parlatır. Her günah sonrası kalb bir siyah nokta ile kirlenir. İstiğfar; işte bu günahı kabul, acziyetten dolayı pişmanlık ve rahmetini ümid ile Yüce Olan’ı (cc) tasdik eder. İstiğfar ile kirlenmiş kalbini siler. Müğminin kalbi bu noktada ayna gibidir. Devamlı tozunu alınan bir şeyin kirli kalması düşünülmez herhalde. Bir güneşin şavkı o aynada nasıl bir yankı bulur acaba?
“Karşılarında ayetlerimiz açık açık, parlak parlak okunurken de o küfredenler dediler ki hakk’a: bu parlak bir sihir!” (Ahkaf : 7)
El Hakk! Ne kadar yerinde bir Kur’an’i tespit! Sihir! Vallahi elinizde başka bir şey olmadığı için, sizlerin bize karşı kullandığınız red sözcüğü. Ayet diyor, ben demiyorum. Deneyin, sihir mi değil mi kendiniz karar verin. Her gün yapın 70 defa 100 defa 1000 defa. Peygamber (s.a.v.) günde 70 defa yapmışsa, bizler 70.000 defa yapsak bile az gelir. Her anımız günah, her bakış, her konuşma, her arzu!
Peygamberimiz (s.a.v.) çok büyük ama çok büyük bir peygamber. İster bizim sözlerimizdeki “büyük” kavramına ittiba edin, isterseniz Kur’an’da açıklamaları yapılan ayetlere ittiba edin. Sonuçta bizde bu düşünceyi ayetlerden çıkarıyoruz. Kaynağımız ayetler yani. Hangisini isterseniz onu baz alın, ama anlayın! U’lul Azm bir peygamber gerçeğini artık anlayın!. Bunu yaparken ne ayetlere ters düşüyorsunuz, nede şirke giriyorsunuz. Ancak emr’olunduğunuz gibi hareket etmiş oluyorsunuz. Müslüman iki kişiyken dahi birini emir seçmek ile ve ona uymakla mükellef. Cemaat olma esprisi burada yatıyor. İki kişi arasındaki cemaat olgusunu bu kadar önemseyen bir Din, elbette size uyarı mahiyetinde ayetlerini gönderecek ve “O’na uyun…” diyecek. Cemaatleşmeyi teklif edecek sizlere. Sizler bunları red ettiğiniz sürece cemaat bile olamayacaksınız ve olamıyorsunuz da. Çünkü aykırı gibi duruyorsunuz, çünkü gerçek haniflerden uzaksınız. Yeryüzünde yüzünü hanif Din’e dönmüş milyonlarca Müslüman var zaten yeryüzünde de hanif Din olarak İslamiyet var ve bu Din’in müntesibleri “hanif” olarak yaşantısına devam ediyor yüzyıllardır. Bunun haricinde ayrıca hanifler diye bir cemaat yok, olmayacak da! Olsa olsa forum cemaati olur ki, sitelerine baktım küfür içerisinde yüzüyorlar.
Dikkat edin, düzgün okuyun ben küfr etmiyorum, sizlerin küfr içinde olduğunuzu yazıyorum.
Bu ayetler ile temel ve başlangıç olarak tesbit ettiğim (çünkü bütün saplantılarınız bu ayete ters düşmek ile başlıyor) akidenizi sorgulayın. Sorgulamak iyi bir şeydir, bir nevi sağlama yapmış olursunuz, kendinize güveniyorsanız. Yanlışsa temel inancınız, hatanızdan dönmüş olursunuz. Doğru ise; yolunuzda daha kuvvetli adımlar atarsınız. Yani her halükarda karda sayılırsınız. Ene yapmayın, nefs yapmayın, durun; kendinizi ve Kur’an ışığında ayetleri tefekkür edin. Düşünün, ne diyor, ne anlatıyor bu ayetler ?
“Elbette o göklerin ve yerin yaratılışında ve gece ile gündüzün ardarda gelişinde, şüphesiz ayetler var (vicdanları temiz) ulu’l elbab için!” (Alu İmran : 190)
“Onlar ki gerek kıyam u kuudda (ayakta ve otururken) ve gerek yanları üzerinde hep Allah’ı zikrederler ve göklerin, yerin yaratılışında fikrederler (tefekkür ederler) “Ya Rabbena!” derler; “bunu sen boşuna yaratmadın, sübhansın! O halde bizleri o ateş azabından koru!” (Alu İmran : 191)
“Rabbena! Cidden bizler bir münadi (çağırıcı) işittik, imana çağırıyor; “Rabbinize iman edin!” diyordu. Dinledik, iman ettik! Rabbena! Mağfiretinle artık günahlarımızı bizlere bağışla, kabahatlerimizi bizlerden kefaret buyur (ört) ve bizleri sana ermiş kullarınla beraber yanına al!” (Alu İmran : 193)
Ulu’l elbabı da red etmeden okuyun ve tefekkür edin, ayet diyor ben demiyorum. Peygamber (s.a.v) efendimizi de ondan sonra bu ayetler ışığında kafanızda şöyle bir tahayyül edin, bakalım ne göreceksiniz. Kur’an; isterseniz size 3 boyutlu resimde gösterir. Siz yeterki isteyin. Sakın! 3 boyutlu resime de bu nedenle karşı çıkmayın, siz göremiyorsunuz diye 3 boyutlu resim yok mu diyelim şimdi. Ben görüyorum elhamdülillah. Sizler; bakış açınızı sorgulayın öncelikle ! Durduğunuz nokta önemli, bakış açınız ondan daha önemli. Bunun gibi, Kur’an’ı anlamak önemli, O’nu layıkı ile tefekkür; O’ndan da önemli! İtikadı oluşturan nokta! İşte, şimdi tam burası!
“(İnmekte) o(lan) yıldıza andolsun ki,” (Necm : 1)
Ne büyük yemin ama. Burada necm’den kasıt olarak bazı alimler diyorki; necm necm (parça parça) inen Kur’an dır kasdedilen, bazıları da diyor ki; Şi’ra yıldızıdır kasd edilen. Bu nokta bizim için (anlatılmak istenen manayı baz alırsak) önem arz etmiyor açıkçası. Burada önem verilen bir şeyin üzerine Rabbül Alemin’in (cc) yemini dikkat çekici. Allah (cc) yemin ederek başlıyor. Biz kulları dahi çok önemli bir şeyi söyleyeceğimiz zaman muhatabımızın kafasında en baştan şek ve şüphe oluşmasın diye bazen böyle başlamazmıyız ? “Yemin olsun…” diye başladığımız çok cümle vardır. Burada da Rabbül Alemin (cc) yemin ederek, çok önemli bir şey söyleyeceğinden dolay bütün dikkatimizi buraya vermemizi istiyor! Ve devam ediyor;
“Arkadaşınız (Muhammed) sapmadı, azmadı.” (Necm : 2)
Kafalardaki ve kalplerdeki bir çok nefsi ve şeytani konuşmaları bıçak gibi keser nitelikte. Çok net ve açık! Hani yarattığı biz kullarını iyi tanıyor ya Rabbül Alemin, her şeye bir kulp bulacağımızı bildiğinden, üzerinde durarak tekrarlıyor :
“O, hevâdan (arzularına göre) konuşmaz.” (Necm : 3)
Günlük yaşantısı, anlık yaşantısı, Din’i yaşantısı, ictimai yaşantısı her ne şekilde olursa olsun yaşantı tarzında baz alınacak bütün sözlerin büyük bir kontrol içinde vahye dayalı olduğu gerçeğini ne kadar güzel anlatıyor bizlere ! Duymak ve anlamak isteyenlere sanki deklare ediyor, ültimatom veriyor:
“O(nun konuşması kendisine ) vahyedilenden başkası değildir” (Necm : 4)
Bu konuşmaların da asılsız ve mesnetsiz türden konuşmalar olmadığını, sağlam ve etkili bir zemine dayandığını, yani konuştuklarının hepsini O’na (s.a.v.) Zat-ı Zülcelal’in (cc) bizzat kendi tarafından görevlendirdiği bir mürşid tarafından öğretildiğini söylüyor bize:
“Onu, müthiş kuvveleri olan biri öğretti” (Necm : 5)
Devam ederek de görevlendirdiği mürşidi (öğretmeni) övüyor, tanıtıyor bizlere:
“(Ki o) akıl ve görüşünde kuvvetli (bir melek)dir. Hemen (gerçek meleklik şekliyle) doğruldu” (Necm : 6)
Belki tasavvurda yanılırız yahut yanlış tevile gireriz diye birde bunu ayet ayet bize açıklıyor:
“O, en yüksek ufukta idi.” (Necm : 7)
“Sonra (Cebrail ona) yaklaştı ve (aşağıya doğru) sarktı” (Necm : 8)
“Onunla arasındaki mesafe, iki yay kadar, [yahut] daha az kaldı” (Necm : 9)
“(Allah), kuluna verdiği vahyi verdi. Onun gördüğünü kalb(i) yalanlamadı.” (Necm : 10 - 11)
Çünkü O’nu (s.a.v.) inşirah suresinde bize belirttiği gibi; sadrını genişleterek göreceği gerçeği kaldırabilmesi için bir kuvvet ve sukunet verdi. “Elemnaşrahleke sadrek…(Biz sadrını genişlettik)” (İnşirah : 1) buyuruyor.
“Onun gördükleri hakkında şimdi kendisi ile tartışacak mısınız.” (Necm : 12)
Ey Alemlerin Rabbi olan ve bizleri bir sudan yaratıp da acziyetimizi bize anlatan Rabbim! Mucizesi olmayan peygamber olduğuna varıncaya kadar tartışıyorlar üstelik. Kur’an mucizesi, kamer mucizesi ve İsra mucizelerine dair üstelik yapıyorlar bunu…Kur’an’da bildirdiğin şekli ile 3.000 melek ile Bedr’de yardım ettiğini bile bile yapıyorlar bunu…Yarabbi; yaldızlı yazılar ile süslemek Internet ortamında becerebileceğim bir şey olsa; Necm 12 ayetini yaldızlar ve gökyüzünün tam göbeğine nakş ederdim. Ama sen Gafur ve Rahimsin (cc) Sen kalplerine yaldızla inşaallah.
“Yok. İftira etti mi diyorlar ? De ki: Ben onu iftira ettimse, siz beni Allah’tan kurtaracak hiçbir şeye malik olamazsınız ve O sizin niye yaygara edip durduğunuzu pekala bilir; ona benimle aranızda şahid [olarak] O yeter, hem de Gafur – Rahim O!” (Ahkaf : 8)
Kuru et yiyen bir kadının oğlu olan ve bizlere beşeri vasıflarda ve surette gönderdiğin Rasul (s.a.v.)’un büyüklüğüne iman ettik, indirdiğini tasdik ettik, mucizeler ve ayetlerini de tasdik etmemiz hasebi ile, küfr’den kurtulup sırat’ı müstakim’e yönelen kullarından olmayı nasip et! (amin)
Bakın; korkulacak bir şey yok, yukarıdaki dua içerisinde en ufak bir şirk görüyormusunuz ? İman, inanmak ise, bunun en uygun yolu iman ettiğine karşı duyacağın sevgidir. Sevgi olmadan itaat olmaz. Bir aslanın yanına ancak yavrusu yaklaşır. Kendi cinsi dahi olsa bir başka yetişkin yanında duramaz. Ama yavrusu, sırtına çıkar, yelelerini karıştırır. Neden verilir bu izin ? Sevgiden olmasın sakın.? Bu sevgi sizlerin gözünde şirk olacak, öyle mi? İbn-sebe küfürbazları ölmemiş demekki. Attıkları tohumu her devirde suladıkları için hala insanlar aynı hasadı biçiyor. Ellerine geçen de, itaatten uzak, itikadden uzak en önemlisi İslami yaşantıdan uzak bir nesil! Yaşayanlara da atılacak en rahat çamur hazır zaten;
“Bir de küfredenler, iman edenler hakkında dediler ki; “Eğer o bir hayr olsaydı, bizden evvel ona koşmazlardı. Bununla muvaffak olamayınca da şöyle diyecekler: Bu eski bir yalan!” (Ahkaf : 11)
yahudilerin yalanı! İsevilerin yalanı! Bunlara çanak vazifesi gören vahhabilerin yalanı! selefiyiz diyenlerin yalanı! YOK BÖYLE BİR ŞEY, EY MÜSLÜMAN YOK BÖYLE BİR ŞEY! Allah (cc)’ın kudretini sadece ayetler ile sınırlamaya kalkışan insanların yalanından başka bir şey değil bunlar! Allah (cc)’ın rahmetini ahiret ile sınırlayan zihniyet. Rahman (cc) ism-i şerifinin dünyadaki insanlara tecelli eden kısmını setr edip, Rahim (cc) ismi şerifini ahirette sadece Müslüman kullarına gösterecek olması gerçeğini örten zihniyet!
Burada “küfredenler” sözü gerçeği “ketm” ettikleri için kullanılıyor. Gizledikleri, sakladıkları için, hakkın üzerini örttükleri için…Ve dahi bunun ile muvaffak olamayınca da; “bu eski bir yalan” demeye kadar işi vardırıyorlar. Hatta bunun, Yahudilerin de aynı masal ile kendi dinlerinden uzaklaşmış olmalarına bir neden olarak göstermeye çalışıyorlar.
Lütfen;
Eminim bu açtığımız konuya her insan kendi çerçevesinden bakarak cevap yazacaktır. Ama çok rica ediyorum; Ebu Hureyre (r.anh) ile Abdullah Bin Mesu'du tanıyamayacak kadar cahil olanlar yazmasın! Neden mi ? Geçen gün silinen bir konuda ismi önemli değil bir arkadaşımız copy-paste yaparak kaynaklarla uzun bir yazı irad etmiş. Bakıyorsun, alevi cemaatinin itibar ettiği bir kitap. Alevi derken, bir alevi var, bir de aleviden farklı bir ali aleviliği var. İşte bu a-li aleviliğinin cemaatinin itibar ettiği kaynağı buraya alıntılamışlar. Tamam, olabilir. Her fikir burada kendisini ifade edecek. Ama; Komik olan ne biliyormusunuz ? Bir yerde Ebu Hureyre'yi (r.anh) yerden yere vurmuşlar hatta (haşa) edepsizlik makamına kadar çıkarmışlar, bir yerde de Abdullah İbn Mesud'u yere göğe sığdıramamışlar. Evet, birazcık gülmeye hazır olun baylar bayanlar;
İkiside aynı şahıstır!
Gerçekten ömürsünüz!