Canım sıkıldı bir an için ve ateistleri düşünmeye başladım, bu ateistler için dünya nasıl acaba çok merak ediyorum, şu kainatın sahipsiz olduğunu düşünmek, her şeye bir mal gibi bakabilmek , o Yaratıcı’nın insana verdiği sonsuz nimetleri inkar edip , bu nimetleri kullanmayarak dünyaya bir hayvan gibi bakmak nasıl bir halet-i ruhiye acaba ?
İnsanların güzel günleri de var, kötü günleri de var, güzel günler kendini kötü günlere bırakıyor , tıpkı gece ve gündüz gibi, gündüz de bir zaman sonra kendini karanlığa bırakıyor, güneş de gündüz diyarını terk ediyor.Evet bu ateistler başlarına kötü bir olay gelince acaba kendilerine tutunacak bir dal nasıl buluyorlar ?
Yoksa bu ateistler münafıklar gibi mi yoksa firavun gibi geceleri kimsenin olmadığı bir anda veya kötü bir zamanda ellerini Allah’a doğru kaldırıyorlar da, bu tehlike geçince o berbat hallerine mi dönüyorlar, çok merak ediyorum şu ateistleri, acaba nasıl bir insanlık haleti ?
Daha geçenlerde Çetin Altan “eski çocukluk günlerimi özlüyorum “dedi, “Ramazandı , oruçluyduk, iftarı sabırsızlıkla bekler, o huşuyu huzuru içimde anlatılması mümkün olmayan duygularla beklerdim, fakat sonra aklı seçtim ve ateist oldum, ama yine de özlüyorum “ diyordu Çetin Altan.
Ben Çetin Altan’ı bu dürüstlüğünden ötürü tebrik ediyorum, fakat şu akıl noktasında katılmıyorum, çünkü benim aklım iman etmemi emrediyor, O’nun aklı ise sebeblerde takılıp kalmış, o ilahlığı zerrelere, görünenlere vermiş, fakat ben de tüm müminler gibi bu durumu reddederek her şeyi Allah’ın yaptığına işaret etmişim.
İşte ateistlik böyle şey, hayatı sonsuz zannetmek, her günü tıpkı geçen bir önceki gün gibi geçeceğini sanmak, hayatın dertlerini, kötü yönlerini sürekli olarak bir şekilde gerek uyuşturucu kullanmakla, gerek alkol kullanmakla unutmaya çalışmak , işte ateistlik böyle bir şey….
Ya ölüme nasıl bakıyorlar, her gün binlerce kişi bu diyardan göç ediyor, onlar için yokluk olan bu ölüm onlara ne kadar acı veriyor , bunun boyutunu düşünemiyorum bile çünkü aciz kalıyorum, dün dedem vardı bugün yok, dün nenem vardı bugün yok, bugün ben de varım fakat yarın olacak mıyım bilemiyorum, peki ya nereye gidiyoruz, yokluk alemine mi gidiyoruz,işte ateistler için durum bu kadar vahim ,bu yüzden ateistlere gerçekten acımak gerekiyor, onlara ben acıyorum, onların ruhunda bu açılan yaraların bir merhemi var mı ki ???
İşin tuhaf tarafı da şu, hem kendileri bu kadar acıyla yaşıyorlar, depresif bir ruh haletine giriyorlar sonra da mümin insanlarla dalgasını geçiyorlar, çok basit konuları gündeme getirerek Müslümanları gericilikle suçluyorlar, işin gerçeği anlatılınca mutlaka kıvıracak bir yer buluyorlar, anlamıyorum şu ateistleri, bu nasıl bir ruh haleti… acıyorum ateistlere….acıyorum uyuşmuş beyinlere….
Ya sizler neler düşünüyorsunuz bu ateistler hakkında, sizce aklını kullanan biz miyiz, yoksa bu zavallılar mı???
İnsanların güzel günleri de var, kötü günleri de var, güzel günler kendini kötü günlere bırakıyor , tıpkı gece ve gündüz gibi, gündüz de bir zaman sonra kendini karanlığa bırakıyor, güneş de gündüz diyarını terk ediyor.Evet bu ateistler başlarına kötü bir olay gelince acaba kendilerine tutunacak bir dal nasıl buluyorlar ?
Yoksa bu ateistler münafıklar gibi mi yoksa firavun gibi geceleri kimsenin olmadığı bir anda veya kötü bir zamanda ellerini Allah’a doğru kaldırıyorlar da, bu tehlike geçince o berbat hallerine mi dönüyorlar, çok merak ediyorum şu ateistleri, acaba nasıl bir insanlık haleti ?
Daha geçenlerde Çetin Altan “eski çocukluk günlerimi özlüyorum “dedi, “Ramazandı , oruçluyduk, iftarı sabırsızlıkla bekler, o huşuyu huzuru içimde anlatılması mümkün olmayan duygularla beklerdim, fakat sonra aklı seçtim ve ateist oldum, ama yine de özlüyorum “ diyordu Çetin Altan.
Ben Çetin Altan’ı bu dürüstlüğünden ötürü tebrik ediyorum, fakat şu akıl noktasında katılmıyorum, çünkü benim aklım iman etmemi emrediyor, O’nun aklı ise sebeblerde takılıp kalmış, o ilahlığı zerrelere, görünenlere vermiş, fakat ben de tüm müminler gibi bu durumu reddederek her şeyi Allah’ın yaptığına işaret etmişim.
İşte ateistlik böyle şey, hayatı sonsuz zannetmek, her günü tıpkı geçen bir önceki gün gibi geçeceğini sanmak, hayatın dertlerini, kötü yönlerini sürekli olarak bir şekilde gerek uyuşturucu kullanmakla, gerek alkol kullanmakla unutmaya çalışmak , işte ateistlik böyle bir şey….
Ya ölüme nasıl bakıyorlar, her gün binlerce kişi bu diyardan göç ediyor, onlar için yokluk olan bu ölüm onlara ne kadar acı veriyor , bunun boyutunu düşünemiyorum bile çünkü aciz kalıyorum, dün dedem vardı bugün yok, dün nenem vardı bugün yok, bugün ben de varım fakat yarın olacak mıyım bilemiyorum, peki ya nereye gidiyoruz, yokluk alemine mi gidiyoruz,işte ateistler için durum bu kadar vahim ,bu yüzden ateistlere gerçekten acımak gerekiyor, onlara ben acıyorum, onların ruhunda bu açılan yaraların bir merhemi var mı ki ???
İşin tuhaf tarafı da şu, hem kendileri bu kadar acıyla yaşıyorlar, depresif bir ruh haletine giriyorlar sonra da mümin insanlarla dalgasını geçiyorlar, çok basit konuları gündeme getirerek Müslümanları gericilikle suçluyorlar, işin gerçeği anlatılınca mutlaka kıvıracak bir yer buluyorlar, anlamıyorum şu ateistleri, bu nasıl bir ruh haleti… acıyorum ateistlere….acıyorum uyuşmuş beyinlere….
Ya sizler neler düşünüyorsunuz bu ateistler hakkında, sizce aklını kullanan biz miyiz, yoksa bu zavallılar mı???