Büyümek istemiyorum anne
Hedef seçmektense hedef olmayı kurşunlara
Vurmaktansa vurulmayı seçiyorum .
Dogdum ve irkildim büyüklüğü karşısında dünyanın
Gördüm ve şaşırdım açgözlülüğüne insanların.
İnsan insanın düşmanı mıdır?
Kim kırar gönülleri,
Korkmaz mı ve bilmez mi insan
Bir gönül kıran onmayacaktir
Ve vurduğu silah er geç dönecektir kendine
Ve insan vurduğu kadar vurulur bilmez mi?
Nedameti olmayana merhamet değil lanet edilir ancak
Çocukları anne
Küçük kurşunlarla mı vururlar
Oysa çocuk merhamet demektir biraz
İnanmaktır bir uçurtmanın değerli olduğuna bir füzeden.
Bütün bilyalarımı versem, resimlerimi, topaçımı
Yetmez mi anne yok etmeye yeryüzünden bütün silahları
Bütün oyunlarda ebe olmaya razıyım yeter ki bölmesin bir bomba rüyalarımı.
Madem savaş en çok bir çocuğun annesiz ya da babasız olmasi demektir,
Ebelenmek ve bir daha oyuna girememektir madem
Yakıyorum tahta atımı ve tabancamı.
Oyunlarda ne askerim bundan sonra ne de pilot
Söz, kullanmayacağım bundan sonra sapanımı.
Sığınaklara gitmek istemiyorum anne.
Oynamak istemiyorum sonunda ‘elma dersem çık’ olmayan hiçbir saklambaçı.
Çocukları küçük kurşunlarla mı vururlar anne
Akar mı onların da kanları?
“Ne çok yorulduk büyümekten
Soluklanalım biraz.”
M. Varol Öztürk