Affet...Yetişemedim çocuk derdine!Bağrıma basamadım seni...Hiç bitmeyen bir korku masalında,uzattığın elleri tutamadım...Kalbimde çığlığını duydukça,duaya sarılmaktan başka,bir ses daha yükselmedi gölgemden...
Affet...Gözyaşın yere düşmesin diye koştumsa da...Yetişemedim...Sel oldu gözyaşların...Dindiremedim...
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
Ben…Yarım kalmış bir masalın çocuğuyum.Büyütemedim içimde savaşı,büyüse de şehrimde dalga dalga ve ülkeler aşsa da içimde anlam verip büyütemediğim savaş,küçük kaldı gözlerimde hep,kan kokusuyla beraber bomba sesi,bomba sesinde bir kadın çığlığı,bir ölü elbisesi,binlerce ömrün kan giyinen yitik namesi…Küçüldüler…Çoğaldıkça…Can aldıkça kurşun rengi işkenceler ve ayrıldıkça eller birbirinden,insanlar yakıldıkça,haysiyetler hiç sayıldıkça,küçüldüler…Dünyanın o çok büyük sandığı üç beş medeni canavar ve onları takip eden insanlıktan nasipsiz kan emiciler…Küçüktüler hep,ne kadar büyütülmeye çalışılsalar da,hatta insanların üzerine basıpta ,büyük görünme çabalarına rağmen,küçüktüler.Bütün büyüklükleri zulümleriydi.Yakılabilecek evler vardı hala,kirletilmemiş kadınlar vardı,bir ülkeyi kesimhaneye çevirme emelleri, daha tam sonuç vermemişti.Anlarsınız ya…,daha işleri çoktu!Katledilmiş ülkeler haritası,daha son şeklini alamamıştı.Yağmalanan on binlerce ömre rağmen,daha on binlercesi hayattaydı…Hala çocuklar vardı gülümsemeyi unutmayan ve esarete rağmen Rab’den yüz çevirmeyen onlarca kutlu kalp vardı.Ne kadar büyükse de onların hayvani işkenceleri,ne yaparlarsa yapsınlar iman dolu kalpleri yolundan döndürmeye yetmiyordu…Yapacak çok işleri vardı kalpsiz askerlerin,vampir orduları büyüdükçe,küçülüyordu sabrı, masalı yarım kalan çocukların…Anneler öldükçe, babalar alıp götürüldükçe,masallar kan renginde seyreyliyordu.Bitiyordu hatta masallar,eksile eksile kahramanları,şen bahçelerin gül veren ağaçları kırılıyordu…Kan rengiydi her şey,içimde büyütemediğim savaşın,umutla savaştığı şehirde…Anlamlar kayıptı artık,hiçbir şey hiçbir şeyi ifade etmeye yetmiyordu.Bir bomba sesi yetiyordu masalların nihayetine.Ya da bir bomba sesinde yankılanıyordu,en sevdiklerimizin masal olduğu dakikalar…
Ve ben de en nihayet…Yarım kalmış bir masalın çocuğuyum.Oyuncaklarımı değil ama,masalı çabuk terk eden annemi,bir de nerde olduğunu bilmediğim babamı ve bu şehirde sevipte kaybettiğim herkesi,yarım da olsa,hiç sevemediğim bir masalın içinde hala…,tek başıma özleyip duruyorum…
Gidenler gittikleri yerlerden dönmüyorlar.Onların masalı güzel galiba.Yaşlandı sabrım…Bir bomba daha düşse,beni de alsa…Ve bu kan rengi lanetli masal,artık renk değiştirse…
Affet...Gözyaşın yere düşmesin diye koştumsa da...Yetişemedim...Sel oldu gözyaşların...Dindiremedim...
--------------------------------------------------------------------------------
--------------------------------------------------------------------------------
Ben…Yarım kalmış bir masalın çocuğuyum.Büyütemedim içimde savaşı,büyüse de şehrimde dalga dalga ve ülkeler aşsa da içimde anlam verip büyütemediğim savaş,küçük kaldı gözlerimde hep,kan kokusuyla beraber bomba sesi,bomba sesinde bir kadın çığlığı,bir ölü elbisesi,binlerce ömrün kan giyinen yitik namesi…Küçüldüler…Çoğaldıkça…Can aldıkça kurşun rengi işkenceler ve ayrıldıkça eller birbirinden,insanlar yakıldıkça,haysiyetler hiç sayıldıkça,küçüldüler…Dünyanın o çok büyük sandığı üç beş medeni canavar ve onları takip eden insanlıktan nasipsiz kan emiciler…Küçüktüler hep,ne kadar büyütülmeye çalışılsalar da,hatta insanların üzerine basıpta ,büyük görünme çabalarına rağmen,küçüktüler.Bütün büyüklükleri zulümleriydi.Yakılabilecek evler vardı hala,kirletilmemiş kadınlar vardı,bir ülkeyi kesimhaneye çevirme emelleri, daha tam sonuç vermemişti.Anlarsınız ya…,daha işleri çoktu!Katledilmiş ülkeler haritası,daha son şeklini alamamıştı.Yağmalanan on binlerce ömre rağmen,daha on binlercesi hayattaydı…Hala çocuklar vardı gülümsemeyi unutmayan ve esarete rağmen Rab’den yüz çevirmeyen onlarca kutlu kalp vardı.Ne kadar büyükse de onların hayvani işkenceleri,ne yaparlarsa yapsınlar iman dolu kalpleri yolundan döndürmeye yetmiyordu…Yapacak çok işleri vardı kalpsiz askerlerin,vampir orduları büyüdükçe,küçülüyordu sabrı, masalı yarım kalan çocukların…Anneler öldükçe, babalar alıp götürüldükçe,masallar kan renginde seyreyliyordu.Bitiyordu hatta masallar,eksile eksile kahramanları,şen bahçelerin gül veren ağaçları kırılıyordu…Kan rengiydi her şey,içimde büyütemediğim savaşın,umutla savaştığı şehirde…Anlamlar kayıptı artık,hiçbir şey hiçbir şeyi ifade etmeye yetmiyordu.Bir bomba sesi yetiyordu masalların nihayetine.Ya da bir bomba sesinde yankılanıyordu,en sevdiklerimizin masal olduğu dakikalar…
Ve ben de en nihayet…Yarım kalmış bir masalın çocuğuyum.Oyuncaklarımı değil ama,masalı çabuk terk eden annemi,bir de nerde olduğunu bilmediğim babamı ve bu şehirde sevipte kaybettiğim herkesi,yarım da olsa,hiç sevemediğim bir masalın içinde hala…,tek başıma özleyip duruyorum…
Gidenler gittikleri yerlerden dönmüyorlar.Onların masalı güzel galiba.Yaşlandı sabrım…Bir bomba daha düşse,beni de alsa…Ve bu kan rengi lanetli masal,artık renk değiştirse…
