Ömrümün son hayat perdesini oynattığı bu günlerde,
Sensizliğin, sessizliğime ne kadar hükmettiğini gördüm.
Her gün kaderin bize oynadığı o kusursuz oyuna aradığım karşılıkların beni ne kadar çaresizliğe ittiğini gördü çocuk gözlerim,
Hayatın bana öğrettiği sensizliğin sınavımıydı yoksa yitirilişinin öğretisi miydi?
Sana döktüğüm her gözyaşında yokluğunun canımı ne kadar yaktığını, aslında güçlü rolü oynamamam gerektiğini gördüm.
Dönüşü imkânsız bir yolda birbirimizi kaybettik bitanem, aradan aylar geçti, güzel sesini duymayalı o şirin gülümseyişlerini izlemeyeli…
Sana cümleler biriktirdim güzel gözlerine bakarak söyleyebileceğimi umduğum ama onları kendime bile söyleyemediğimi fark ettim...
Bizi bizlikten çıkartan sahte sevgilere iten ben miydim yoksa gerçekten bu kaderin yazgısı mıydı hiç bilemedim…
Sana ömrümü, hayatımı, canımı, kanımı verdim… Mutlu olabilmek..
Allah'ım senin için ne kadar zormuş…
Mutlu olabilmen için daha ne yapmalıydım.
Sana hep ''Sen Benim Sığındığım Tek Saklı Kalemsin'' derdim.Gücümü aldığım,nefesimi çekebildiğim,huzura erebildiğim tek mekan senin yanındı çünkü,ben senin yanında başkaydım… Şimdi bakıyorum da bu siyah kalemle yazdığım bembeyaz sayfanın kirlenmesi gibi mecburi istikametti belki de birbirimize sırt çevirmemiz..
Biz diyorum ya hep…
Belki de biz hiç biz olamadık…
Belki de olduğumuzu, olduğunu sandım…
Şimdi sende bana yazabiliyor musun, benim sana biriktirdiğim duygularımı döktüğüm gibi?
Sende içini dökebiliyor musun gururuna engel olup?
Sende yüreğini kanatabiliyor musun her gün ''bizim şarkımız'' dediğimiz şarkılar çaldığında?
Sana akıl veren arkadaşlarından daha akıllı olduğunu fark edip pişman olabiliyor musun?
Şimdi kim yüzün asık olduğu zaman seni mutlu edebilmek için her şeyi deneyebilecek?
Kim o şirin ellerini avucunun içine alıp sana kimse zarar veremez diyebilecek..
Şimdi kim geceleri gelip pencerenin önünde seni izleyecek sabah ezanlarına kadar?
Kim seni benim sevdiğim kadar büyük sevecek?
Kim hayatını senin için feda edebilmeyi göze alabilecek?
Sakın pişman olma çünkü dönebileceğin ben yok artık…
Ama şu bir gerçek…
Ben sana hiç veda etmedim… Sende edemezsin yüreğinde…
alıntı...
Sensizliğin, sessizliğime ne kadar hükmettiğini gördüm.
Her gün kaderin bize oynadığı o kusursuz oyuna aradığım karşılıkların beni ne kadar çaresizliğe ittiğini gördü çocuk gözlerim,
Hayatın bana öğrettiği sensizliğin sınavımıydı yoksa yitirilişinin öğretisi miydi?
Sana döktüğüm her gözyaşında yokluğunun canımı ne kadar yaktığını, aslında güçlü rolü oynamamam gerektiğini gördüm.
Dönüşü imkânsız bir yolda birbirimizi kaybettik bitanem, aradan aylar geçti, güzel sesini duymayalı o şirin gülümseyişlerini izlemeyeli…
Sana cümleler biriktirdim güzel gözlerine bakarak söyleyebileceğimi umduğum ama onları kendime bile söyleyemediğimi fark ettim...
Bizi bizlikten çıkartan sahte sevgilere iten ben miydim yoksa gerçekten bu kaderin yazgısı mıydı hiç bilemedim…
Sana ömrümü, hayatımı, canımı, kanımı verdim… Mutlu olabilmek..
Allah'ım senin için ne kadar zormuş…
Mutlu olabilmen için daha ne yapmalıydım.
Sana hep ''Sen Benim Sığındığım Tek Saklı Kalemsin'' derdim.Gücümü aldığım,nefesimi çekebildiğim,huzura erebildiğim tek mekan senin yanındı çünkü,ben senin yanında başkaydım… Şimdi bakıyorum da bu siyah kalemle yazdığım bembeyaz sayfanın kirlenmesi gibi mecburi istikametti belki de birbirimize sırt çevirmemiz..
Biz diyorum ya hep…
Belki de biz hiç biz olamadık…
Belki de olduğumuzu, olduğunu sandım…
Şimdi sende bana yazabiliyor musun, benim sana biriktirdiğim duygularımı döktüğüm gibi?
Sende içini dökebiliyor musun gururuna engel olup?
Sende yüreğini kanatabiliyor musun her gün ''bizim şarkımız'' dediğimiz şarkılar çaldığında?
Sana akıl veren arkadaşlarından daha akıllı olduğunu fark edip pişman olabiliyor musun?
Şimdi kim yüzün asık olduğu zaman seni mutlu edebilmek için her şeyi deneyebilecek?
Kim o şirin ellerini avucunun içine alıp sana kimse zarar veremez diyebilecek..
Şimdi kim geceleri gelip pencerenin önünde seni izleyecek sabah ezanlarına kadar?
Kim seni benim sevdiğim kadar büyük sevecek?
Kim hayatını senin için feda edebilmeyi göze alabilecek?
Sakın pişman olma çünkü dönebileceğin ben yok artık…
Ama şu bir gerçek…
Ben sana hiç veda etmedim… Sende edemezsin yüreğinde…
alıntı...