Ben!
Yanlız ve sadece ben!
Herşey ona göre ve onun kölesi.Ötesinde hiç birşey yok.
Bir hastalık bu....
İnsanın onca noksanı paçalarından akarken,"ben"diye tutturması pek gülünç doğrusu..
Ama kendi kendimizin yalancı şahidi olmuşsak bu pek ala mümkün...
Evet ,benimiz kafesimizdir bizim.Kendi prangamızı ,kendimiz takarız.Sonra,kurtulabilirsen kurtul esaretten...
Ben,ben,ben...
Aşılmaz bir duvardır artık.
Gerçekte bu "ben"in,yani kendimizin bile sahibi deyilken,onun adına alemi sahiplenmek ne garip!?
Sadece söylüyoruz işte yoksa başka gücümüz yok...
Ne elimiz,ne gözümüz,ne aklımız bizim!Belli fonksiyonları yerine getirmek için verilmiş birer emanetten başka bir şey deyiller.
Kendimizi bldik bileli"ben"diyoruz."Ben"diye bilmek ,yani insan olmak gibi eşsiz biir zenginliğe sahip olduğumuz halde,gerçekte kendimizi bile tanımıyoruz...
Böylece her şeyi kendisinin,çokcada,kendimizin sanıyoruz.
Halbuki bizim olmadığı ne kadar belli.Emaneten verilmiş bir ölçü bu ben .Meçhulleri çözmek için bir formüller bütünü,sırları açmak için bir şifre demeti..
Düşünmek lazım !Buncacık gücüm bilgim ve sanatımla ancak bunları yapabiliyorum.Fakat ortada öyle eserler varki,benim yaptıklarım onların yanında çocuk oyuncağı bile deyil.....peki ya ötesi?
Ötesi bizim boyumuzu aşıyor.Dha bir güç,hatta sonsuz bir güç gerekli...
Basit bir taştan menekşeye,kelebeğe ve insana uzanan çizgide sonsuz sayıda ve güzellikte sanat eserleri...
Evet, bu muhteşem sergide"ben "de bir sanat.Onun diğerinden farkı,bazı şeyleri düşünecek ve yapacak kadar şuur ve beceriye sahip olması.
Ben sanatkarlık özelliği olan üstün bir sanat.Dolayısıyla,öte-beri bir sınır yok.Onun yapabildikleride, kendi sahibinin eseri.
Şu halde yapılacak iş sahiplenmek değil,kendimizin ve her şeyin gerçek sahibini tanımaktır.
Sahte benlik davasını bırakarak,kefesten kurtulup hürriyete kavuşmaktır...
Yanlız ve sadece ben!
Herşey ona göre ve onun kölesi.Ötesinde hiç birşey yok.
Bir hastalık bu....
İnsanın onca noksanı paçalarından akarken,"ben"diye tutturması pek gülünç doğrusu..
Ama kendi kendimizin yalancı şahidi olmuşsak bu pek ala mümkün...
Evet ,benimiz kafesimizdir bizim.Kendi prangamızı ,kendimiz takarız.Sonra,kurtulabilirsen kurtul esaretten...
Ben,ben,ben...
Aşılmaz bir duvardır artık.
Gerçekte bu "ben"in,yani kendimizin bile sahibi deyilken,onun adına alemi sahiplenmek ne garip!?
Sadece söylüyoruz işte yoksa başka gücümüz yok...
Ne elimiz,ne gözümüz,ne aklımız bizim!Belli fonksiyonları yerine getirmek için verilmiş birer emanetten başka bir şey deyiller.
Kendimizi bldik bileli"ben"diyoruz."Ben"diye bilmek ,yani insan olmak gibi eşsiz biir zenginliğe sahip olduğumuz halde,gerçekte kendimizi bile tanımıyoruz...
Böylece her şeyi kendisinin,çokcada,kendimizin sanıyoruz.
Halbuki bizim olmadığı ne kadar belli.Emaneten verilmiş bir ölçü bu ben .Meçhulleri çözmek için bir formüller bütünü,sırları açmak için bir şifre demeti..
Düşünmek lazım !Buncacık gücüm bilgim ve sanatımla ancak bunları yapabiliyorum.Fakat ortada öyle eserler varki,benim yaptıklarım onların yanında çocuk oyuncağı bile deyil.....peki ya ötesi?
Ötesi bizim boyumuzu aşıyor.Dha bir güç,hatta sonsuz bir güç gerekli...
Basit bir taştan menekşeye,kelebeğe ve insana uzanan çizgide sonsuz sayıda ve güzellikte sanat eserleri...
Evet, bu muhteşem sergide"ben "de bir sanat.Onun diğerinden farkı,bazı şeyleri düşünecek ve yapacak kadar şuur ve beceriye sahip olması.
Ben sanatkarlık özelliği olan üstün bir sanat.Dolayısıyla,öte-beri bir sınır yok.Onun yapabildikleride, kendi sahibinin eseri.
Şu halde yapılacak iş sahiplenmek değil,kendimizin ve her şeyin gerçek sahibini tanımaktır.
Sahte benlik davasını bırakarak,kefesten kurtulup hürriyete kavuşmaktır...