Bebek

“Çocuklarınızı yoksulluk korkusuyla öldürmeyin. Biz onlara da size de rızık veririz. Onları öldürmek, şüphesiz büyük bir günahtır.”(İsra suresi 31)

“Allah'ın haram kıldığı cana haksız yere kıymayın. Haksız yere öldürülenin velîsine bir yetki tanımışızdır. Artık o da öldürmekte aşırı gitmesin. Zira kendisi, ne de olsa yardım görmüştür.”(İsra suresi 33)

Allah razı olsun kardeşim ibret alınacak bir yazı!...

arkadaşım yazdıkların gerçekten ibret verici bir anlatımdı
Bende bir anne olarak çocuklarına kıyan kadınları anlamakta güçlük çekiyorum. Rabbim böyle birşey bizlere göstermesin inşallah. Yalnız burda başka birşeye değinmek istiyorum .Yukarıdaki arkadaşlardan biri buna nasıl izin veriliyor diyor. Ben hamileyken özel doktora gitmiştim ve doktorum o kadar iyi insandıki bana bir keresinde şöyle demişti sakın bana çocuk aldırmak için gelme ben asla böyle birşey yapmam milyarlar verseler böyle bir olayı asla yapamam demişti. Bu doktor özel olduğu gibi tabiki bunları söyleme lüksü var ama devlet hastanelerinde görev yapanların böyle bir seçme lüksleri yok malesef. eminim ki çoğu bu işi yapmak istemiyordur fakat yapmaya mecbur bırakılıyorlar.

Birde bir olay anlatmak istiyorum.Bir arkadaşımız hamileydi ve tarama testlerinden sonra bebeğin sakat olma ihtimali üzerine alınması gerektiğini söyledi doktoru. Ama arkadaşım bunu asla kabul etmedi bu benim kaderim Allahım bana böyle birşey verdiyse benim buna sabırla katlanmam gerek dedi ve hamileliği süresince hep dua etti neyse arkadaşım doğum yaptı ve bebeği sadece bir gün yaşadı. ve arkadaşımın dediği Ben rabbime güveniyorum oldu Ondan gelen herşeye razıyım. Biraz uzun oldu ama Allahtan herzaman hayır-lısını dilemek lazım
Yalnız benim kafama takılan birşey var arkadaşlar Arkadaşım çok büyük bir insanlık örneği yaptı ve bebeği sakat olma ihtimaline karşı onu aldırmadı fakat sizce doğrusu nedir daha doğrusu dinimize göre bu durumda ne yapılması öneriliyor. Bunu merak ediyorum.

Öncelikle arkadaşınız bu durumda yapılması gereken şeyi yaptığı için Allah ondan razı olsun..


Kürtaj deyimi aslında bir kemik çıbanını, bir yere yapışık bulunan maddeleri kazımaya denir. Bu terim konuşma dilinde, daha çok döl yatağının (ana rahminin) içini kazıyarak cenini (organları ile belirmiş çocuğu) almak anlamında kullanılır.

Hekimlikte de bu işe "Kürtaj" denilmekle birlikte, dölyatağı içindeki mikropların, poliplerin, bir doğum ya da düşük sonunda kalan parçaların artıklarının temizlenmesi de aynı adla anılır.

Ana rahminde şekillenmeye başlayan ceninin kürtajla alınması üzerinde çok şeyler yazılmış ve söylenmiştir. Biz bunun tıbbi yönden sakıncalarını veya bazı iddialara göre yararlarını anlatacak değiliz. Bizi ilgilendiren husus, cenin ana rahminde teşekkül ettikten sonra zaruri bir hal bulunmadığı halde onu kürtajla almak ve aldırmak caiz midir? Müctehid imamların bu konudaki ictihad ve tesbitleri nelerdir?

Birçok meselelerde olduğu gibi, kürtaj konusunda da imamların nüans farkıyla da olsa görüşleri farklıdır:

a) Hanefi imamlarına göre, ana rahminde teşekkül eden çocuğu -zaruri bir hal olmadığı halde- kürtajla aldırmak bir cinayettir. Ancak bu cinayet bir yüzüyle cana kıymaktır, diğer yüzüyle annenin bir parçasına dokunmaktır.

b) Maliki, Şafii ve Hanbeli imamlarına göre: Kürtaj iki cinse karşı işlenen bir cinayettir. Çünkü burada ceninin hayatına bir tecavüz sözkonusudur.
---------------------
Yüce Allah, varlıklar içerisinde insanı mükerrem ve şerefli bir konumda yaratmıştır. Bu bakımdan insan, saygı ve hürmete layıktır. İnsanı insan yapan özelliklerin dışında kalan nitelikler, dinimize göre bir üstünlük sebebi değildir. Zira Sevgili Peygamberimiz (s.a.v.): “Allah sizin sûretlerinize ve mallarınıza değil, kalplerinize ve amellerinize bakar”[1] buyurmuşlardır. Buna göre esas olan ruhun, kişiliğin, kalbin ve davranışların olgunluğu ve gelişmişliğidir. İnsan bedeninin bazı fonksiyonlarını yitirmiş olması, yani engelli olmak, insan için bir kusur sayılmaz. İnsanları fizikî durumlarına göre değerlendirmek veya ayıplamak, dinimizce günah sayılmıştır. Nitekim bu konuda Peygamberimiz (s.a.v.): “Bir kimsenin mü’min kardeşini (herhangi bir kusuru veya fizikî engeli sebebiyle) küçümsemesi günah olarak ona yeter”[2] buyurmuştur. Her insan, farklı bir yetenek ve değişik bir yapıda yaratılmıştır. Yüce Yaratıcı, böyle takdir etmiştir. Hiç kimsenin buna itiraz etmeye hakkı yoktur. Çünkü Yüce Allah, yoktan var ettiği her şeyi kendi hikmet ve takdirine göre yaratır. Fizîki engellilere destek olmak, dinimizin emrettiği bir görevdir. Yüce Allah, insanoğlunu gücünün yettiği işlerle sorumlu tutmuştur. Bunun için, özürlülerle ilgili özel hükümler koymuş, inananların her konuda birbirleriyle dayanışma içerisinde bulunmalarını emretmiştir. Peygamberimiz (s.a.v.) de engellilerle ilgilenmiş; onların yeteneklerini değerlendirmiş ve onlara yapabilecekleri çeşitli görevler vermiştir. Ashabından görme engelli Abdullah İbn Ümm-i Mektum’u, kendileri Medine dışına çıktığı günlerde yerine vekil bırakmış olmasını bir örnek olarak hatırlatabiliriz.Hayatta sevineceğimiz ve huzur duyacağımız olaylarla karşılaştığımız gibi bazen de bizleri üzen, hoşumuza gitmeyen engeller, hastalıklar ve felaketlerle de karşılaşabiliriz. Ancak başımıza gelen felaketleri, hastalıkları sabırla karşılamalı, isyan etmemeliyiz. Unutmayalım ki, karşılaştığımız felaket, hastalık ve engeller, geçmiş günahların keffâreti, gelecek mükâfâtların da habercisidirler. Özürlü kardeşlerimizin toplum hayatına katkıda bulunmaları için, yeteneklerini geliştirmek üzere onlara uygun mekanlar hazırlanması, eğitim imkanı sağlanması, yapabilecekleri işlerin verilmesi, insanî ve İslâmî görevimizdir. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), felaket, hastalık ve özür durumlarında müslümanların dayanışma içerisinde olmasını vurgular..“Merhamet, sevgi ve birbirine destek olmada mü’minler, bir beden gibidir. O bedenin bir uzvu hastalanınca vücudun diğer organları, hasta uzvun elemini paylaşırlar.”(alıntıdır)

sağol çetin kardeşim aydınlattınız beni Allah sizden razı olsun.

inanamiyorumya nasil bi cana kiyabiliyolar gercekten cok ibretlik ibretlik okadar cok sey varki ama anlamiyolar saol ellerine saglik kardesim

Dokunamazsın Bana!..

Dokunamazsın Bana!..

Genç kadın, bebeğin güzelliği karşısında büyülenmiş gibiydi. Kıvırcık sarı saçları, iri mavi gözleri, kalkık bir burun ve küçük kırmızı dudaklarıyla bir kartpostalı andıran bebek, kadının şimdiye kadar gördüğü en cana yakın kız çocuğuydu.
Onun ipek yanaklarını doya doya öpmek ve cennet kokusunu içine çekmek için eğildiğinde :
"-Dokunma bana ..." diye bir ses duydu. "Beni okşamaya hakkın yok senin..."
Kadın korkuyla irkilip etrafına bakındı. Bebekle kendisinden başka içerde kimse yoktu. Aynı sesi tekrar duyduğunda bebeğe döndü. Aman Allah'ım!.. Yeni doğmuş gibi görünmesine rağmen konuşan oydu.
"-Bana yaklaşmanı istemiyorum" diye devam etti. "Hemen uzaklaş benden..."
Kadın, biraz olsun kendini toplayarak:
"-Çocuklarımız hep erkek oluyor" dedi. "Onlar da güzel, ama kız çocukları başka. Bu yüzden seni öpmek istedim."
"-Beni öpemezsin" diye ağlamaya başladı bebek. "Benim de seni öpemeyeceğim gibi..."
"-Neden ?" diye sordu kadın.
Bebek, hıçkırıklara boğulurken:
"-Bunun sebebini bilmen gerekir" dedi. "Düşünürsen mutlaka bulacaksın..."
Kadın, neler olup bittiğini hatırlamak üzereyken kendine geldi. Özel bir hastanenin en lüks odasında yatıyor ve narkozun tesirinden midesi bulanıyordu. Âile dostları olan tanınmış doktor, odayı dolduran çiçeklerden bir tanesini vazodan çıkartıp kadına uzatırken:
"-Geçmiş olsun hanımefendi!.." dedi. "Başarılı bir kürtajdı doğrusu. Ha!.. Sahi, "kız"mış aldırdığınız bebek!.."

bebek...

bebek...

Genç kadın, bebeğin güzelliği karşısında büyülenmiş gibiydi. Kıvırcık sarı saçları, iri mavi gözleri, kalkık bir burun ve küçük kırmızı dudaklarıyla bir kartpostalı andıran bebek, kadının şimdiye kadar gördüğü en cana yakın kız çocuğuydu. Onun ipek yanaklarını doya doya öpmek ve kokusunu içine çekmek için eğildiğinde:

— Dokunmabana! Diye bir ses duydu. Beni okşamaya hakkın yok senin.

Kadın, korkuyla irkilip etrafına bakındı. Bebekle kendisinden başka içerde kimse yoktu. Aynı sesi tekrar duyduğunda bebeğe döndü. Aman Allah’ım!
Yeni doğmuş gibi görünmesine rağmen konuşan oydu.

Bebek:

— Bana yaklaşmanı istemiyorum, diye devam etti. Hemen uzaklaş benden.

Kadın, biraz olsun kendini toplayarak:

— Çocuklarımız hep erkek oluyor, dedi. Onlar da güzel ama kız çocukları başka. Bu yüzden seni öpmek istedim.

— Beni öpemezsin, diye ağlamaya başladı bebek. Benim de seni öpemeyeceğim gibi.

— Neden? Diye sordu kadın. Neden öpemezsin ki?

Bebek, hıçkırıklara boğulurken:

— Bunun sebebini bilmen gerekir, dedi. Düşünürsen mutlaka bulacaksın.

Kadın, neler olup bittiğini hatırlamak üzereyken kendine geldi. Özel bir hastanenin en lüks odasında yatıyor ve narkozun tesirinden midesi bulanıyordu. Aile dostları olan tanınmış doktor, odayı dolduran çiçeklerden bir tanesini vazodan çıkartıp kadına uzatırken:

— Geçmiş olsun hanımefendi, dedi. Başarılı bir kürtajdı doğrusu. Ha. Sahi, “kız”mış aldırdığınız.