“Bebegimi görebilir miyim?..”... ...
“Bebegimi görebilir miyim?..” dedi yeni anne.
Kucagina yumusak bir bohça verildi. Mutlu anne, bebeginin
minik yüzünü görmek için kundagi açti ve saskinliktan adeta
nutku tutuldu. Anne ile bebegini seyreden doktor, hizla arkasini
döndü ve camdan bakmaya
basladi. Bebegin kulaklari yoktu...
Muayenelerde, bebegin duyma yetisinin etkilenmedigi,
sadece görünüsü bozan bir kulak yoksunlugu oldugu anlasildi.
Aradan yillar geçti, çocuk büyüdü ve okula basladi...
Bir gün, okul dönüsü eve kosarak geldi ve kendisini annesinin
kollarina atti, hiçkiriyordu... Bu, onun yasadigi ilk hayal kirikligiydi...
Aglayarak, bir çocugun ona “ucube” dedigini anlatti.
Küçük çocuk, bu gibi tatsiz hadiselerle büyüdü. Aslinda,
arkadaslari tarafindan seviliyordu ve oldukça da basarili bir
ögrenciydi. Sinif baskani bile olabilirdi; eger insanlarin arasina
karismis olsaydi... Annesi, her zaman ona; “Genç insanlarin
arasina karismalisin...” diyordu ama bunu söylerken de yüreginde
derin bir acima ve sefkat hissediyordu.
Delikanlinin babasi, aile doktoru ile oglunun sorununu görüstü;
“Hiçbir sey yapilamaz mi?..” diyordu. Doktor, eger bir çift kulak
bulunabilirse, organ nakli yapilabilecegini söylemisti. Böylece,
genç adam için kulaklarini feda edecek birisi aranmaya baslandi...
Iki yil sonra , bir gün babasi; “Hastaneye gidiyorsun oglum.
Annen ve ben sana kulaklarini verecek birini bulduk ancak unutma
‘bu bir sir’...” dedi.
Operasyon çok basarili geçti ve o, adeta yeni bir insan olmustu.
Yeni görünümüyle psikolojisi düzelen genç, okulda ve sosyal
hayatinda büyük basarilar elde etti. Daha sonra evlendi ve
diplomat oldu.
Yillar geçmisti... Bir gün,babasina gidip sordu; “Bilmek istiyorum
baba, ban bu kadar iyilik yapan kisi kim? Ben, o insan için hiçbir
sey yapamadim...” Babasi, “Bir sey yapabilecegini sanmiyorum”
dedi, “...Fakat, anlasma kesin; su anda ögrenemezsin,
henüz degil...”
Bu derin sir yillar boyunca gizlendi.
Ancak bir gün açiga çikma zamani geldi...
Hayatinin en karanlik günlerinden birinde, annesinin cenazesi
basinda babasiyla birlikte bekliyordu. Babasi, yavasça annesinin
basina elini uzatti; saçlarini eliyle geriye dogru itti. Annesinin
kulaklari yoktu...
“Annen, hiçbir zaman saçini kestirmek zorunda kalmadigi
için çok mutlu oldu...” diye fisildadi babasi, “...ve hiç kimse,
annenin daha az güzel oldugunu düsünmedi...”
Yine Müslim'de gelen bir diger rivâyette Resülullah
(aleyhissalâtü vesselâm)
"ALLAH, arz ve semayi yarattigi gün, yüz rahmet yaratti.
Her bir rahmet göklerle yer arasini dolduracak kadardir.
Ondan yeryüzüne tek bir rahmet indirmistir. Iste anne,
yavrusuna bununla sefkat eder. Vahsi hayvanlar ve kuslar
birbirlerine bununla merhamet ederler. Kiyamet günü geldigi
vakit ALLAH, rahmetine bunu da ilâve ederek (tekrar yüze)
tamamlayacaktir." Müslim, Tevbe 21, (2753).
***
“Bebegimi görebilir miyim?..” dedi yeni anne.
Kucagina yumusak bir bohça verildi. Mutlu anne, bebeginin
minik yüzünü görmek için kundagi açti ve saskinliktan adeta
nutku tutuldu. Anne ile bebegini seyreden doktor, hizla arkasini
döndü ve camdan bakmaya
basladi. Bebegin kulaklari yoktu...
Muayenelerde, bebegin duyma yetisinin etkilenmedigi,
sadece görünüsü bozan bir kulak yoksunlugu oldugu anlasildi.
Aradan yillar geçti, çocuk büyüdü ve okula basladi...
Bir gün, okul dönüsü eve kosarak geldi ve kendisini annesinin
kollarina atti, hiçkiriyordu... Bu, onun yasadigi ilk hayal kirikligiydi...
Aglayarak, bir çocugun ona “ucube” dedigini anlatti.
Küçük çocuk, bu gibi tatsiz hadiselerle büyüdü. Aslinda,
arkadaslari tarafindan seviliyordu ve oldukça da basarili bir
ögrenciydi. Sinif baskani bile olabilirdi; eger insanlarin arasina
karismis olsaydi... Annesi, her zaman ona; “Genç insanlarin
arasina karismalisin...” diyordu ama bunu söylerken de yüreginde
derin bir acima ve sefkat hissediyordu.
Delikanlinin babasi, aile doktoru ile oglunun sorununu görüstü;
“Hiçbir sey yapilamaz mi?..” diyordu. Doktor, eger bir çift kulak
bulunabilirse, organ nakli yapilabilecegini söylemisti. Böylece,
genç adam için kulaklarini feda edecek birisi aranmaya baslandi...
Iki yil sonra , bir gün babasi; “Hastaneye gidiyorsun oglum.
Annen ve ben sana kulaklarini verecek birini bulduk ancak unutma
‘bu bir sir’...” dedi.
Operasyon çok basarili geçti ve o, adeta yeni bir insan olmustu.
Yeni görünümüyle psikolojisi düzelen genç, okulda ve sosyal
hayatinda büyük basarilar elde etti. Daha sonra evlendi ve
diplomat oldu.
Yillar geçmisti... Bir gün,babasina gidip sordu; “Bilmek istiyorum
baba, ban bu kadar iyilik yapan kisi kim? Ben, o insan için hiçbir
sey yapamadim...” Babasi, “Bir sey yapabilecegini sanmiyorum”
dedi, “...Fakat, anlasma kesin; su anda ögrenemezsin,
henüz degil...”
Bu derin sir yillar boyunca gizlendi.
Ancak bir gün açiga çikma zamani geldi...
Hayatinin en karanlik günlerinden birinde, annesinin cenazesi
basinda babasiyla birlikte bekliyordu. Babasi, yavasça annesinin
basina elini uzatti; saçlarini eliyle geriye dogru itti. Annesinin
kulaklari yoktu...
“Annen, hiçbir zaman saçini kestirmek zorunda kalmadigi
için çok mutlu oldu...” diye fisildadi babasi, “...ve hiç kimse,
annenin daha az güzel oldugunu düsünmedi...”
Yine Müslim'de gelen bir diger rivâyette Resülullah
(aleyhissalâtü vesselâm)
"ALLAH, arz ve semayi yarattigi gün, yüz rahmet yaratti.
Her bir rahmet göklerle yer arasini dolduracak kadardir.
Ondan yeryüzüne tek bir rahmet indirmistir. Iste anne,
yavrusuna bununla sefkat eder. Vahsi hayvanlar ve kuslar
birbirlerine bununla merhamet ederler. Kiyamet günü geldigi
vakit ALLAH, rahmetine bunu da ilâve ederek (tekrar yüze)
tamamlayacaktir." Müslim, Tevbe 21, (2753).
***