A
Bazen yorar insani kucuk seyler; buyuk sirlar vardir kucuk seylerin icinde. Acildikca acilir, boyuna posuna bakmadan...
Bazen dinlendirir insani uzaklar; uzakliga bir yakinligi vardir gozlerin. Gozlerin oldugu kadar gonlun de...
Bazen durur tum adimlar; adımlarin tembelliginden degil, yollarin dusunduruculugunden. Oyle cetrefillidir ki, susar ayaklar da kimi zaman...
Bazen sorar gozler, diller kabul etse bile. Maharet gozleri bile ikna etmektir, guzel soz soylemek degil.
Bazen durur dunya, inecekler iner, sonra yoluna devam eder. Ne var ki, herkes icin o durus ani farklidir. Kimisi icinse hic donmez dunya, ki o da apayri mesele.
Bazen her seyi bir mimik anlatir, bazen gozyasi, bazen bir kelime. Ne kadar da agir gelir soylemek bazen bir kelime bile.
Bazen bir ani, bir omur kokar. Bazen bir daha yasayamayacagini hisseder insan icinde bulundugu âni.
Bazen sair olur insan, misra kuramaz. Bazen misra kurar insan, sair degildir. Bazen hicbiridir, ne diyecegini bilemeyen siradan biridir iste...
Bazen yasadigini daha cok hisseder insan, olecegini unutur busbutun.
Bazen yasadigini tamamen unutur, hatta bazen her ikisini de. Bir ani bir anina uymaz derler ya insan icin, ya butun anlari birbirinin ayni olsaydi. Bazen korkutmaz mi bu ihtimal insani?
Bazen korkar insan golgesinden. Golgesinin sahsinda kendisinden. Zira kendi vucudu gecmistir gunesin onune. Kendi eseridir golgesi.
Bazen susar insan, dudaklari catlar susuzluktan. Bazen susar insan, soylenecek cok soz varken bile.
Bazen dolar insan, kimse anlamaz. Bazen herkes anlar, kendisi kendisini anlamaz.
Yalnizdir bazen insan, oyle yalniz bakar ki dunyaya. Bazense hic yalniz degildir, nasil baktigini bilirse.
Bazen buyuk gorur insan kendini, ne acizliktir! Bazen aciz gorur, ne buyuk bir gorus!
Bazen, 'bazen' degil, 'her zaman' demek gerek. Ama bilmek gerek, ne zaman?
Her 'bazen'in bir zamani vardir.
Bazen dinlendirir insani uzaklar; uzakliga bir yakinligi vardir gozlerin. Gozlerin oldugu kadar gonlun de...
Bazen durur tum adimlar; adımlarin tembelliginden degil, yollarin dusunduruculugunden. Oyle cetrefillidir ki, susar ayaklar da kimi zaman...
Bazen sorar gozler, diller kabul etse bile. Maharet gozleri bile ikna etmektir, guzel soz soylemek degil.
Bazen durur dunya, inecekler iner, sonra yoluna devam eder. Ne var ki, herkes icin o durus ani farklidir. Kimisi icinse hic donmez dunya, ki o da apayri mesele.
Bazen her seyi bir mimik anlatir, bazen gozyasi, bazen bir kelime. Ne kadar da agir gelir soylemek bazen bir kelime bile.
Bazen bir ani, bir omur kokar. Bazen bir daha yasayamayacagini hisseder insan icinde bulundugu âni.
Bazen sair olur insan, misra kuramaz. Bazen misra kurar insan, sair degildir. Bazen hicbiridir, ne diyecegini bilemeyen siradan biridir iste...
Bazen yasadigini daha cok hisseder insan, olecegini unutur busbutun.
Bazen yasadigini tamamen unutur, hatta bazen her ikisini de. Bir ani bir anina uymaz derler ya insan icin, ya butun anlari birbirinin ayni olsaydi. Bazen korkutmaz mi bu ihtimal insani?
Bazen korkar insan golgesinden. Golgesinin sahsinda kendisinden. Zira kendi vucudu gecmistir gunesin onune. Kendi eseridir golgesi.
Bazen susar insan, dudaklari catlar susuzluktan. Bazen susar insan, soylenecek cok soz varken bile.
Bazen dolar insan, kimse anlamaz. Bazen herkes anlar, kendisi kendisini anlamaz.
Yalnizdir bazen insan, oyle yalniz bakar ki dunyaya. Bazense hic yalniz degildir, nasil baktigini bilirse.
Bazen buyuk gorur insan kendini, ne acizliktir! Bazen aciz gorur, ne buyuk bir gorus!
Bazen, 'bazen' degil, 'her zaman' demek gerek. Ama bilmek gerek, ne zaman?
Her 'bazen'in bir zamani vardir.
-alinti-