DÜŞBÜKEN
Gecenin saçları dağınık, düğmelerini açmış yakası. Koynunda dünden kalma bir parça mavi. Mavinin parmakları siyaha çalar..
Gecenin koynunda nasılda kokuyor ince,narin bir hüzün. Hüzün yüzüme vurmuş,oysa gülüşündü her rengi gözlerime kavuşturan..
Yaşama dair sancılarım vardı. Sancılar yuva kumuştu gözlerimin arka odasına. Bir yanım ayrılık, bir yanım paslı çivi,yağandır üstüme dökülen mevsimsiz yağmur. Bu yalancı ayrılık bir ihanet değimliydi, karakol mahseninden kaçak…
Karanlığın ışığı kovalamacasıydı belki, gecenin başını öne düşüren.
Tütün ve küf kokuyordu yokluğunda boynu bükük geceler. Acılar buruşmuş,katlanmış bir masa üstünde. Yıllanmış bir şarap gibi bakıyor düşe yazdıkların, elimde dokunma yetisizliği..
Alınan her soluk dağıtıyor sıska bedenimi. Zaten aykırı bir yaşamı taşımak zor bu bedende.
Öyle kolay değil hint kılıcından geçmiş bir sevdanın yasını tutmak.
Kocaman yüreksiz kuşlar taş yağdırırlar ardından baka kalana. Oysa gözlerim tan yerinde. Görüyorum üstüne basılmış, derine düşmüş sevdayı. Cerensiz vadiler gibi çaresiz söylenmemişler.
Keşke bir ırmak bir nehir gibi akabilseydim yokluğundan. O zaman vadilerden inerdi yedi renkli çocuklar.
Ama vuslatı doldurmalı acılar. Bedellenmeli yeni bir aşka. O zaman parlayan bir yıldız olup akarsın geceden.
Başkent kadar ağır bu hudut bilmeyen yokluğun. Elinde sözcüklerden çakıltaşı, atarsın içimdeki kızıl denize. Bir derin uçurumdur gezdiririm bedenimde. Sustuğun her mekanda bir gülüşün ölümünü izlerim. Sustuğum her vakit mavzerimdir, patlar yüreğimde.
Hangi sözcükler kurabilir bir aşkın çatısını. Ve eğilip öperim o zaman sana varmayan sözcüklerin cüzamlı yüzünden. O zaman akar ayrılığın gözlerinden zift nehirleri. Eflatun bir ölüm,kolunda yokluğun, geçtiniz yanımdan.
Silaha mermi yakışmıyordu ama, namludan çıkan sendin geceyi vuran…
Siyah serçeler kondu tan yerine, gece başını düşürdüğünde. Düşbükendin ölü serçelerin gözlerinde.
Bakışımdan akan yağmurdan değildi..
Gecenin saçları dağınık, düğmelerini açmış yakası. Koynunda dünden kalma bir parça mavi. Mavinin parmakları siyaha çalar..
Gecenin koynunda nasılda kokuyor ince,narin bir hüzün. Hüzün yüzüme vurmuş,oysa gülüşündü her rengi gözlerime kavuşturan..
Yaşama dair sancılarım vardı. Sancılar yuva kumuştu gözlerimin arka odasına. Bir yanım ayrılık, bir yanım paslı çivi,yağandır üstüme dökülen mevsimsiz yağmur. Bu yalancı ayrılık bir ihanet değimliydi, karakol mahseninden kaçak…
Karanlığın ışığı kovalamacasıydı belki, gecenin başını öne düşüren.
Tütün ve küf kokuyordu yokluğunda boynu bükük geceler. Acılar buruşmuş,katlanmış bir masa üstünde. Yıllanmış bir şarap gibi bakıyor düşe yazdıkların, elimde dokunma yetisizliği..
Alınan her soluk dağıtıyor sıska bedenimi. Zaten aykırı bir yaşamı taşımak zor bu bedende.
Öyle kolay değil hint kılıcından geçmiş bir sevdanın yasını tutmak.
Kocaman yüreksiz kuşlar taş yağdırırlar ardından baka kalana. Oysa gözlerim tan yerinde. Görüyorum üstüne basılmış, derine düşmüş sevdayı. Cerensiz vadiler gibi çaresiz söylenmemişler.
Keşke bir ırmak bir nehir gibi akabilseydim yokluğundan. O zaman vadilerden inerdi yedi renkli çocuklar.
Ama vuslatı doldurmalı acılar. Bedellenmeli yeni bir aşka. O zaman parlayan bir yıldız olup akarsın geceden.
Başkent kadar ağır bu hudut bilmeyen yokluğun. Elinde sözcüklerden çakıltaşı, atarsın içimdeki kızıl denize. Bir derin uçurumdur gezdiririm bedenimde. Sustuğun her mekanda bir gülüşün ölümünü izlerim. Sustuğum her vakit mavzerimdir, patlar yüreğimde.
Hangi sözcükler kurabilir bir aşkın çatısını. Ve eğilip öperim o zaman sana varmayan sözcüklerin cüzamlı yüzünden. O zaman akar ayrılığın gözlerinden zift nehirleri. Eflatun bir ölüm,kolunda yokluğun, geçtiniz yanımdan.
Silaha mermi yakışmıyordu ama, namludan çıkan sendin geceyi vuran…
Siyah serçeler kondu tan yerine, gece başını düşürdüğünde. Düşbükendin ölü serçelerin gözlerinde.
Bakışımdan akan yağmurdan değildi..